Στο λογοτεχνικό ταξίδι «Οι Μοίρες της Αστροφεγγιάς», η συγγραφέας Μαρία Γαβριελάτου μας χαρίζει μια γραφή γεμάτη ανατροπές και συναισθηματικές εκρήξεις.
Η ιστορία εστιάζει στις ζωές της Δάφνης και του Δημοσθένη, δύο ανθρώπων που συναντιούνται σε μια περίοδο δυστυχίας και αναζήτησης. Η Δάφνη, μια νεαρή γυναίκα που έχει βιώσει απώλειες και προδοσίες στη ζωή της, βρίσκεται αντιμέτωπη με την απειλή του αναμορφωτηρίου, ενώ ο Δημοσθένης, ένας στρατιώτης που έχει υποστεί απογοητεύσεις και προδοσίες στο παρελθόν, προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των επιλογών του. Καθώς οι ζωές τους διασταυρώνονται, ανακαλύπτουν ότι οι μοίρες τους είναι στενά συνδεδεμένες και ότι η αναζήτηση της αλήθειας και της δικαιοσύνης θα τους οδηγήσει σε ένα ταξίδι γεμάτο επικίνδυνες ανατροπές και απρόβλεπτες συνέπειες. Δύο ψυχές, σε αμείλικτες δοκιμασίες μοίρας, βαδίζουν σε δρόμους παράλληλους πλάι σε χαρές, λύπες, απώλειες και πόνο.
“H ελπίδα υπάρχει στον δρόμο του καθενός, όσο δύσκολος και αν είναι, γιατί η μοίρα δοκιμάζει, καταδικάζει, μα σαν έρθει η ώρα, αποδίδει δικαιοσύνη”.
Η Δάφνη παλεύει με τις εσωτερικές της συγκρούσεις και τους φόβους της, αναζητώντας τη δύναμη και την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται για να αντιμετωπίσει την πρόκληση μπροστά της. Ο Δημοσθένης, από την άλλη πλευρά, αντιμετωπίζει τις εξωτερικές πιέσεις και τις εσωτερικές του ανασφάλειες, παλεύοντας να βρει την ισορροπία μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος. Καθώς οι δυο τους αναζητούν την αλήθεια και την απελευθέρωση από τα δεσμά του παρελθόντος, ανακαλύπτουν ότι μόνο μέσα από την αγάπη και τη συγχώρεση μπορούν να βρουν την ελπίδα και την ευτυχία που αναζητούν.
Οι χαρακτήρες της Δάφνης και του Δημοσθένη στοιχειώνουν τις σελίδες, δημιουργώντας ένα αναπόσπαστο δίκτυο εντάσεων και ανατροπών που κρατά τον αναγνώστη σε εγρήγορση.
Μια σκευωρία αναδύθηκε, ωθώντας δυο ψυχές σε βάθος μίσους ανέφελου. Από την ονειρεμένη Καρύταινα μέχρι το αχανές της Αμερικής, και από την παλιά Αθήνα στην Κωνσταντινούπολη, διέσχισαν παράλληλους δρόμους ζωής, φορτωμένους με απώλειες και πόνο. Μοιάζει σαν να ήθελε κάποιος να τις τιμωρήσει για την αποδοχή της αγάπης με αμφιβολία.
“Η Ελένη Γαρουφάλου ήταν μαμή στο επάγγελμα, από μικρό κορίτσι έμαθε τη δουλειά από τη μάνα της στο χωριό που γεννήθηκε. Μεγαλώνοντας όμως, έχοντας ως όνειρο να γίνει μαία, έφυγε και ήρθε στην Αθήνα. Γράφτηκε στη Σχολή Μαιών «Βιργινία Σκυλίτση», που ίδρυσε η Έλενα Βενιζέλου στον χώρο του μαιευτηρίου «Μαρίκα Ηλιάδη», και μετά το πέρας των σπουδών της, επειδή η βαθμολογία της ήταν άριστη, το μαιευτήριο την κράτησε στο δυναμικό του. Ωστόσο, της ερχόταν πολύ βαρύ το γεγονός ότι τα τελευταία δύο χρόνια έπρεπε να αντικαθιστά έστω και για λίγο τον γιατρό του ιδρύματος, του οποίου ήταν το δεξί του χέρι στο μαιευτήριο”.
Η αφήγηση της κυρίας Γαβριελάτου υφαίνει ένα περίπλοκο ιστό εντάσεων και συναισθημάτων που περιβάλλουν τους χαρακτήρες, καθιστώντας τους πραγματικούς και συναρπαστικούς. Η έντονη ανάμιξη των προσωπικών τους δραμάτων και των εξωτερικών περιστάσεων δημιουργεί έναν κοσμογραφικό πλούτο που εμβαθύνει την ανάγνωση.
Η πλοκή του βιβλίου αναδεικνύει με γοητεία τις διακριτικές παράλληλες πορείες της Δάφνης και του Δημοσθένη, που συναρπάζουν και συναντούν τον αναγνώστη σε κάθε σελίδα.
Η πλοκή διαπλέκεται με δεξιοτεχνία, αφήνοντας τον αναγνώστη να παρακολουθεί με αγωνία και ανυπομονησία την εξέλιξη των γεγονότων. Κάθε στιγμή είναι φορτισμένη με ένταση και ανατροπές, κρατώντας το ενδιαφέρον ζωντανό μέχρι την τελευταία σελίδα.
Οι χαρακτήρες είναι πολυδιάστατοι και εύκολα μας συναντάμε σ’ αυτούς. Η σύνθεσή τους από αντιφατικά στοιχεία τους καθιστά ρεαλιστικούς και ευάλωτους, ενώ οι αναπάντεχες εξελίξεις στο πλαίσιο της ιστορίας τούς διαμορφώνουν και τους αναδεικνύουν στην πλήρη έκτασή τους.
“Όμως η Ελένη ήταν πονόψυχη, δεν έφερνε γενικά αντιρρήσεις και δεν έκανε παράπονα για τις τρόφιμους του ιδρύματος, οι οποίες τη στιγμή της εξέτασης επιδείκνυαν πολλές φορές βίαιη συμπεριφορά. Πόσα και πόσα δεν είχαν δει τα μάτια της, γυναίκες ανήλικες που ηθελημένα ή άθελά τους παραβίασαν τους νόμους, έχοντας όμως ως τεράστιο ελαφρυντικό την ηλικία τους. Κορίτσια ανήλικα που τα περισσότερα πετάχτηκαν σαν τα σκυλιά από την ίδια τους την οικογένεια για διάφορους λόγους, που βρέθηκαν σε δρόμους και μονοπάτια βρώμικα. Βέβαια, υπήρχαν και άλλες κοπέλες, που ήταν επιρρεπείς και περπάτησαν στα μονοπάτια της διαφθοράς ηθελημένα και με πλήρη επίγνωση των συνεπειών ενός τέτοιου βίου”.
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου «Οι Μοίρες της Αστροφεγγιάς» εξερευνούμε θέματα όπως η αγάπη, η προδοσία, η ελπίδα και η δικαιοσύνη, με μια ευαισθησία που συγκινεί και κεντά μια εικόνα της ανθρώπινης ψυχής σε όλο της το μεγαλείο και την αντίφαση.
Συνολικά, το «Οι Μοίρες της Αστροφεγγιάς» είναι ένα βιβλίο που αιχμαλωτίζει την καρδιά και το μυαλό του αναγνώστη, προσφέροντας ένα ταξίδι γεμάτο συναισθηματικές ανατροπές και εκρήξεις, αξίζοντας αναμφίβολα την προσοχή του αναγνωστικού κοινού.
Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη
Οι Μοίρες της Αστροφεγγιάς – Μαρία Γαβριελάτου – Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών (thematofylakes.gr)