Έχετε νιώσει ποτέ πως τα βιβλία δίνουν τον ρυθμό καί μας ”επιβάλλουν” τα μονοπάτια στα οποία, νοερά, θα κινηθούμε μία συγκεκριμένη περίοδο του χρόνου; Σαν να μας βάζουν στην διαδικασία, ακουσίως, ή, εκουσίως, να επιλέγουμε στοχευμένα είδη μυθιστορημάτων που θα μας κρατήσουν συντροφιά. Πότε επικεντρωνόμαστε π.χ. στα αισθηματικά καί πότε στα κοινωνικά μυθιστορήματα. Εγώ αυτό το αισθάνομαι, όλο καί πιο έντονα, το τελευταίο διάστημα -άλλωστε το έχετε αντιληφθεί κι εσείς με τις προτάσεις μου προς εσάς-, αλλά για έναν παράξενο λόγο, αν καί παλαιότερα αυτό θα με ενοχλούσε ως συνθήκη, τώρα μοιάζει να την απολαμβάνω… Καί δη όταν πρόκειται να διαβάσω έργα συγγραφέων, την πένα των οποίων δεν έτυχε να ”γνωρίσω” μέχρι καί σήμερα…
Για να είμαι ειλικρινής, τρέφω μία φοβία, ίσως καί προκατάληψη, προς τα κοινωνικά μυθιστορήματα. Θα σας εξηγήσω, ευθύς αμέσως, τι εννοώ. Αυτή η σκέψη/αίσθηση προκύπτει από το γεγονός πως έχω διαβάσει ανάλογα μυθιστορήματα που είτε αναπαράγουν τα ίδια μονότονα καί κουραστικά κλισέ, είτε εκμεταλλευόμενοι/ες οι εκάστοτε δημιουργοί τους διάφορα θέματα της επικαιρότητας, εστιάζουν περισσότερο σε αυτά καί στο ”φαίνεσθαι”, απλώς καί μόνο για να τραβήξουν το ενδιαφέρον του κοινού, αφήνοντας στην άκρη την πραγματική ουσία. Λες καί δεν αρκεί που τα βιώνουμε, πρέπει να τα βρίσκουμε καί μέσα στα βιβλία που διαβάζουμε… Μέγα λάθος! Καί επειδή δεν μου αρέσει να γίνομαι αφοριστική, οφείλω να πω πως αυτά είναι κάποιες συγκεκριμένες περιπτώσεις καί ότι υπάρχουν αρκετά καί καλά κοινωνικά μυθιστορήματα που όντως προσφέρουν στην λογοτεχνία.
Διάβασα, λοιπόν, καί σας μιλώ για το νέο κοινωνικό μυθιστόρημα της συγγραφέως Μαρίας Γαβριελάτου, με τίτλο ”Οι μοίρες της αστροφεγγιάς”, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έξη. Ένα μυθιστόρημα με κοινωνικό υπόβαθρο, που εστιάζει, κυρίως, στις ανθρώπινες σχέσεις καί όλα τα θετικά καί άσχημα που γεννιούνται στις ψυχές των ανθρώπων καί τον τρόπο που αυτά επηρεάζουν στάσεις καί αποφάσεις ζωής, χαρακτήρα, επιθυμίες, όνειρα, πάθη, αλλά καί λάθη…
”Tα μάτια της Δάφνης βούρκωσαν, μόλις αντίκρισε την τεράστια πινακίδα του κτιρίου. Μέχρι να αποκαλυφθεί η αλήθεια, το αναμορφωτήριο θα ήταν η φυλακή της. Τι ήταν χειρότερο δεν ήξερε. Ότι δεν την πίστεψε κανείς ή εκείνος. Εκείνος που είχε αγαπήσει βαθιά και που πίστεψε ότι θα τη γλύτωνε από τη μαρτυρική ζωή που πέρναγε κοντά στη θεία της, από όταν σκοτώθηκαν οι γονείς της. Την ίδια στιγμή, ο Δημοσθένης μέσα από τις στρατιωτικές φυλακές παρακαλούσε τον Θεό να σωθεί για να μπορέσει να δει τη Δάφνη στο απόσπασμα. Τη γυναίκα που λάτρεψε και τον πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο. Μία σκευωρία που οδήγησε σε ένα άσβεστο μίσος. Από την Καρύταινα στην Αμερική και από την Αθήνα στην Κωνσταντινούπολη. Δύο ψυχές σε παράλληλους δρόμους ζωής, γεμάτους απώλειες και πόνο, λες και κάποιος ήθελε να τις τιμωρήσει, γιατί δεν πίστεψαν στη δύναμη της αγάπης τους.” (Περίληψη οπισθοφύλλου)
Συγγνώμη, αλλά όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν θα μπορέσω ποτέ να δικαιολογήσω/κατανοήσω όλη αυτήν την κακία που κουβαλούν μέσα στις ψυχές τους κάποιοι άνθρωποι. Τί μπορεί να κερδίζουν με το να βλέπουν τους άλλους ανθρώπους γύρω τους δυστυχισμένους; Γιατί να μην ζούμε όλοι κι όλες μαζί, αρμονικά, καί ευτυχισμένοι/ες; Γιατί η κακία θρέφει τόσο πολύ την δική τους ευχαρίστηση; Γιατί δεν επιλέγουν να εστιάσουν στην καλυτέρευση της δικής τους ζωή, αντί του να κάνουν άσχημη την ζωή των άλλων;
Ε, λοιπόν, δεν θα μπορούσε να με βρίσκει λιγότερο σύμφωνη η τελευταία φράση της άνωθεν περίληψης ”Όμως, η ελπίδα υπάρχει στον δρόμο του καθενός, όσο δύσκολος και αν είναι, γιατί η μοίρα δοκιμάζει, καταδικάζει, μα σαν έρθει η ώρα, αποδίδει δικαιοσύνη.”. Είναι λες καί μέσα σε αυτές τις δύο αράδες να συνοψίζεται όλο το νόημα του βιβλίου. Ένα βιβλίο αρκετά καλογραμμένο, ”ντυμένο” από την αισθαντική γραφή της συγγραφέως, που χάρη στην αληθοφάνεια των προσώπων, αλλά καί όσων θα ζήσουν -με την όποια υπερβολή ενός λογοτεχνικού κειμένου- μας μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις, τις δεύτερες ευκαιρίες, την προδοσία, την ανιδιοτελή αγάπη, την προσφορά, τις προκαταλήψεις, τους δήθεν κανόνες ηθικής, την εκμετάλλευση, αλλά καί την ανάγκη για συγχώρεση…
Εγώ πέρασα όντως καλά διαβάζοντάς το βιβλίο. Μου άρεσε πολύ η γραφή της συγγραφέως καί μελλοντικά θα αναζητήσω καί άλλα έργα της. Γιατί όχι κι εσείς;
Κυριακή Γανίτη