Ας ξεκινήσω από την υπόθεση. Πέντε οι ηρωίδες, πέντε οι δρόμοι. Μια συνάντηση είκοσι δύο χρόνια μετά θα ανατρέψει πολλά, θα επαναπροσδιορίσει άλλα τόσα, θα αποκαλύψει και θα γεμίσει τις ζωές τους με μνήμες περασμένων δεκαετιών. Περισσότερο από όλα, θα τις αναγκάσει να κοιτάξουν κατάματα τις αλήθειες τους ή θα τις βοηθήσει να βρουν τις αλήθειες αυτές. Οι έρωτες, παλιοί και νέοι, ξυπνούν ανασφάλειες, πληγώνουν… Η ζωή έχει σκληρό πρόσωπο αλλά η αληθινή φιλία είναι ιαματικό αντίδοτο.
Η Άση Κιούρα (υπο-)γράφει την ιστορία τους με τρόπο σα να ανοίγει ένα παράθυρο στις ζωές των ηρωίδων από όπου τις παρακολουθεί (παρακολουθούμε) μέχρι να ολοκληρωθεί η “περιπέτεια” της συνάντησης που θα αλλάξει τα δεδομένα. Γραμμένο σε τρέχοντα χρόνο, διηγείται αυτό που συμβαίνει (τώρα) με μικρά κατατοπιστικά διαλείμματα για τις απαραίτητες εξηγήσεις σε σχέση με το παρελθόν, χωρίς παύσεις, χωρίς εττεροχρονισμούς ή κάτι άλλο που να διακόπτει τη χειμαρώδη περιγραφή. Δε χωρίζεται καν σε κεφάλαια ή μέρη ή σε κάποιο άλλο δομικό μυθογραφικό στοιχείο και διαβάζεται με τον ίδιο τρόπο. Απνευστί.
Μιλώντας για δομή και δομικά στοιχεία, μου άρεσε η αλληλοσυμπλήρωση των ιστοριών των πέντε φιλενάδων και η σύνδεση, παρά την αρχική εντύπωση ότι τράβηξε η κάθε μια το δρόμο της. Έτσι έγινε φυσικά, όπως συμβαίνει σε πάρα πολλούς ανθρώπους -μη πω σε όλους- που “χάνονται” από τις παιδικοεφηβικές ή φοιτητικές παρέες βουτηγμένοι στις απαιτήσεις της ενήλικης καθημερινότητας, όμως εδώ οι ζωές των χαρακτήρων αλληλοκαλύπτονται σε καίρια σημεία δημιουργώντας ενδιαφέρον και εκπλήξεις στον αναγνώστη.
Στη γραφή δε θα σε παιδεύσει. Ο λιτός λόγος αφήνει την ιστορία να ρέει ομαλά και ρεαλιστικά. Ανάμεσα στις αράδες μικρές ή μεγαλύτερες φράσεις υπογραμμίζουν όμορφα μηνύματα και μένουν στο μυαλό ως αποστάγματα.
Τον άνθρωπο μόνο μέχρι το μέτωπο τον βλέπεις, το τί έχει στο μυαλό του… ο Θεός και η ψυχή του!
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη βία από αυτή της ψυχής…
Όταν τελειώσουν οι σελίδες, θα έχεις διαβάσει μια ιστορία για τη γυναικεία φιλία, την οικογένεια και τις οικογενειακές σχέσεις, για την αγάπη σε κάθε μορφή της, για την πραγματική αγάπη, για την πραγματική ζωή και την πραγματική ευτυχία -θα σου έχει προσφέρει και κάποια ερεθίσματα ώστε να κάνεις τους διαχωρισμούς- και τέλος, για την ωριμότητα, που κάποιους τους “βρίσκει” σε μεγάλη ηλικία, άλλους καθόλου κι άλλοι λες και γεννήθηκαν ώριμοι.
Τζένη Κουκίδου
Σύνδεσμος: https://koukidaki.blogspot.com/2016/09/mia-zoi-polles-stigmes.html