Ναύπακτος 1994. Ένα μαθητικό πάρτι, το πρώτο μπλουζ, το πρώτο ερωτικό σκίρτημα. Πρωταγωνίστρια η Εύα, ένα κορίτσι γεμάτο όρεξη για ζωή και όνειρα για το μέλλον, «μια ψυχή που πάλλεται ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν». Δίπλα της, η Εύη Αγγέλη τοποθέτησε τον Μάνο, που ανήκει στους προνομιούχους της ζωής αλλά και τον Άρη, ο οποίος ήταν και θα είναι πάντα η σταθερά της ηρωίδας της. Ένα γλυκό μυθιστόρημα που μας προκαλεί νοσταλγικά συναισθήματα. Ένα μεγάλο κομμάτι του αγγίζει το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε η Εύα. Τι θέλει να κρατήσουμε η συγγραφέας από την ιστορία της; Όπως λέει στο Vivlio-life «Δεν πτοούμαστε, δεν παραιτούμαστε συνεχίζουμε δυναμικά, έχουμε το δικαίωμα να πέφτουμε ψυχολογικά αλλά ξανά ορθώνουμε το ανάστημα μας και πιστεύουμε στα καλύτερα που θα έρθουν. Εξωτερικεύουμε την αγωνία μας, τους φόβους μας και τις ανησυχίες μας, επιλέγοντας τον κατάλληλο άνθρωπο που μπορεί να σταθεί δίπλα μας και να μας στηρίξει. Μπορούμε να τα καταφέρουμε, το φώς υπερισχύει στο σκοτάδι».
Εύα. Εμφανίστηκε στη ζωή σας σε μια πολύ δύσκολη στιγμή και κατάφερε να διεισδύσει τόσο πολύ μέσα σας, ώστε να μεταμορφωθεί σε έμπνευση, όπως γράφετε. Μιλήστε μας για την ηρωίδα του πρώτου σας μυθιστορήματος.
Η Εύα εμφανίστηκε απρόσμενα αλλά συνάμα προκαλώντας μια αίσθηση αρμονίας κατά την εισβολή της στην ζωή μου. Τα χαρακτηριστικά και η εξέλιξη της χτίστηκαν σταδιακά γνωρίζοντας την. Ένα κορίτσι γεμάτο όρεξη για ζωή και όνειρα για το μέλλον. Η ποιότητα της προσωπικότητας της, η ωριμότητα της, η αίσθηση ευθύνης και σεβασμού που είχε απέναντι στον αγώνα της οικογένειάς της, η απλότητα και η ενσυναίσθηση που την διέκρινε από μικρή μου έβγαλε μια γλύκα και ταυτόχρονα την ανάγκη να θέλω να γίνω μέλος της ζωής της. Με συνεπήρε η ευαισθησία της, αλλά και η θέληση της, η δυναμικότητα, η αντοχή και το πείσμα της να ξεπεράσει τις δυσκολίες της και να μετατρέψει τον πόνο της στην προσφορά αγάπης προς τον συνάνθρωπο… Η ακτινοβολία του μεγαλείου της ψυχής της ήταν για μένα κινητήριος δύναμη να συνεχίσω.
Η ιστορία σας ξεκινά στη Ναύπακτο το 1994 με ένα μαθητικό πάρτι και κάπως έτσι γνωρίζουμε τον Μάνο, που θα μας απασχολήσει αρκετά. Ποιο είναι το αγόρι που πρότεινε στην ηρωίδα σας να χορέψουν;
Ο Μάνος είναι ένα μοναχοπαίδι, μεγαλωμένο με τις αξίες και τα πιστεύω των γονιών του, όπως οι περισσότεροι βέβαια αλλά από την οπτική της ισχύος. Ανήκει στους προνομιούχους της ζωής. Σαν φυσιογνωμία έχει αρκετά καλά χαρακτηριστικά και δυναμική όσον αφορά τα κοινωνικά και επαγγελματικά, αλλά έδειξε ανωριμότητα και ανασφάλεια τουλάχιστον στην αρχή της σχέσης του, που είχε την ανάγκη να πειραματιστεί. Δεν μπορώ να πω ότι είναι εγωιστής, ο καθένας έχει το δικαίωμα να επιλέξει ποιον θέλει να έχει στην ζωή του… Ο τρόπος του και το ότι αφέθηκε στην βούληση των γονιών του είναι λάθος και δείχνει έλλειψη πρωτοβουλίας. Ταλαντεύτηκε αρκετά και την τελευταία στιγμή αποδέχτηκε το λάθος του και ακολούθησε την καρδιά του κάνοντας την υπέρβαση.
Το πρώτο μπλουζ εκείνης της βραδιάς ήταν καθοριστικό για τη ζωή της Εύας. Την έκανε «να ταξιδεύει σ’ ένα καινούριο κόσμο», που, όμως, έβλεπε μέσα από τα μάτια του έρωτα. Τελικά ο έρωτας έχει τη δύναμη να μας τυφλώσει;
Ο έρωτας μπορεί να μας τυφλώσει. Είναι ένα μυστήριο συναίσθημα. Πιστεύω ότι η ματιά θολώνει. Δεν μπορούμε να δούμε και να κρίνουμε αντικειμενικά. Σαγηνευόμαστε με την πρώτη επαφή, είτε από την εμφάνιση, είτε από την συμπεριφορά ή τα λόγια, όλα έχουν διαφορετικό αντίκτυπο πάνω μας. Τα μάτια, το μυαλό μας παίζουν περίεργα παιχνίδια με αποτέλεσμα να παραβλέπουμε πολλά. Όταν φύγει η “θολούρα ” και περάσει κάποιο εύλογο χρονικό διάστημα, τότε αρχίζουμε να επαναπαυόμαστε και να βγαίνει ο πραγματικός εαυτός του καθενός. Τότε συνειδητοποιούμε τι μέλλει γενέσθαι. Εκτός κι αν είμαστε από τους τυχερούς που το ένστικτο είναι σε επαγρύπνηση και προλάβουμε να φορέσουμε γυαλιά αναγνώρισης καψούρας για να προστατευτούμε.
Πολύ σύντομα ο κόσμος αυτός δε θα έχει την ίδια ανεμελιά για εκείνη. Πώς αποφασίσατε να βιώσει η επινοημένη ηρωίδα σας την προδοσία;
Δεν χρειάστηκε να ψάξω μακριά, η προδοσία υφίσταται σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Σε κάθε είδους σχέση από οικογενειακή, φιλική, ερωτική, επαγγελματική.
Όταν βγαίνουμε από την ζώνη ασφαλείας της οικογενειακής θαλπωρής και ερχόμαστε σε επαφή με τον έξω κόσμο, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει βιώσει την προδοσία και την απόρριψη. Ειδικά στα χρόνια της εφηβείας όπου δεν έχουμε ισορροπήσει με τις αλλαγές του σώματος μας ή με τα ψυχικά σκαμπανεβάσματα τότε είναι ακόμη πιο επίπονο γιατί είμαστε ακόμη στην αρχή. Μαθαίνουμε τον κόσμο, αυτό έγινε και με την Εύα. Πήρε το πρώτο μάθημα της από την ζωή και βρήκε τον τρόπο να το αντιμετωπίσει. Όλοι μας πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για κάτι αντίστοιχο. Γιατί απλά είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες και εγωισμό που πολλές φορές κατευθύνουν τις πράξεις μας προκαλώντας πληγές και αφήνοντας πίσω μας θύματα.
«Ένας έρωτας που ήρθε στο δρόμο της για να ανατρέψει τα πάντα…». Ενώ τα συναισθήματά μας για τον Μάνο άλλαξαν κατά την ανάγνωση, υποδεχτήκαμε τον Άρη με ανακούφιση. Πόσο επενδύσατε σ’ αυτόν τον χαρακτήρα συγγραφικά και συναισθηματικά;
Ο Άρης ήταν ο άνθρωπος της Εύας εξ αρχής. Ήθελα να προσφέρω στην ηρωίδα άλλη μία ευκαιρία, τίποτα δεν τελειώνει στην ζωή όλα είναι κύκλοι, κλείνουν οι παλιοί, ανοίγουν οι καινούργιοι. Δεν ήθελα να μείνει στάσιμη σε αυτόν τον τομέα. Πιστεύω ότι μετά από ό,τι πέρασε της άξιζε το καλύτερο. Ο Άρης είναι δοτικός, πιστός, ευγενικός και δυναμικός. Την κατέκτησε με την επιμονή του και την υπομονή του. Έδειξε κατανόηση και καρτερικότητα. Την αγάπησε στον υπέρτατο βαθμό, την θαύμαζε. Ήταν γι’ αυτήν φίλος και σύντροφος. Επένδυσα στον Άρη συγγραφικά και συναισθηματικά. Είναι η σταθερά της Εύας.
«Οι μεγάλες αγάπες δεν μπορούν να ξεπεραστούν επειδή κάποιος στο επιβάλλει». Λέτε από το 1994 μέχρι σήμερα να έχουν αλλάξει τα πράγματα;
Όταν αναφέρομαι στις “Μεγάλες αγάπες”, εστιάζω στα συναισθήματα που προκαλούν. Το πρωτόγνωρο χτυποκάρδι, την αναστάτωση του μυαλού, τις άγρυπνες νύχτες, την λαχτάρα, την ανυπομονησία να δεις τον σύντροφο σου. Όπως κι αν ήταν αυτή η “μεγάλη αγάπη ” όσο κι αν διήρκησε ή όπως κι αν κατέληξε, αυτό που μένει είναι η αγνότητα και η καθαρότητα των πρώτων συναισθημάτων. Κατά την διάρκεια της ζωής μας μπορούμε να ερωτευτούμε αρκετές φορές, η ανάμνηση όμως και η αντανάκλαση στην ψυχή και στην καρδιά της πρώτης φοράς αυτό δεν μπορεί να ξεπεραστεί. Τυχεροί αυτοί που αισθάνονται και τις επόμενες φορές σαν την πρώτη φορά. Αυτό το συναίσθημα δεν αλλάζει σε όποια δεκαετία και να βρισκόμαστε.
Η αλήθεια είναι πως δημιουργείτε μια ζεστή νοσταλγική διάθεση στους αναγνώστες που είχαν την τύχη να ζήσουν εκείνη την εποχή. Στις σελίδες του βιβλίου, θα βρούμε νοσταλγικές δικές σας στιγμές;
Η αλήθεια είναι πως υπήρχαν πολλές γλυκές, ανέμελες και όμορφες θύμησες από εκείνη την εποχή. Μην ξεχνάμε ότι οι υποχρεώσεις μας τότε στα χρόνια της εφηβείας ήταν μόνο το διάβασμα, η εμφάνιση μας και η έγνοια μας για το πότε θα διοργανώσουμε κάποια εκδρομή ή κάποιο πάρτι. Τότε δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα, μηνύματα ή βιντεοκλήσεις, παρά μόνο το σταθερό τηλέφωνο που καθόσουν με την ώρα στην αναμονή περιμένοντας ένα κλεφτό “Σ’ αγαπώ” ή επικοινωνία με τα ραβασάκια.
Η καθημερινή επαφή περιοριζόταν στο σχολείο ή στο φροντιστήριο. Δεν βγαίναμε για καφέ ή ποτό μόνο το καλοκαίρι και με μεγάλη παρέα για τα μάτια του κόσμου. Μπορώ να πω ότι νοσταλγώ εκείνα τα χρόνια, όπως όλοι μας θεωρώ. Ήταν μια άλλη εποχή, άλλη νοοτροπία, άλλα ενδιαφέροντα, οι άνθρωποι ήταν πιο ευχάριστοι πιο αλέγκροι, πιο φιλικοί. Ήταν ένας άλλος τρόπος ζωής.
She is like the wind. Φαντάζομαι δεν επιλέξατε τυχαία το υπέροχο τραγούδι του Patrick Swayze. Τι σκέφτεστε όταν το ακούτε;
Το Dirty dancing με τον Patrick Swayze ήταν από τις πρώτες ταινίες των εφηβικών μου χρόνων. Ήταν πολύ ρομαντική, με απλή πλοκή, σαν ένα μυθιστόρημα που έβλεπες να διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια σου. Ένα ειδύλλιο που γεννήθηκε σε ένα καλοκαιρινό θέρετρο όπου η νεαρή πρωταγωνίστρια ερωτεύτηκε έναν φτωχό χορευτή που δούλευε εκεί για σαιζόν, η οποία ήρθε αντιμέτωπη με τον πλούσιο πατέρα της για χάρη του. Μια ιστορία αγάπης με happy ending που κάθε έφηβη θα ήθελε να ζήσει. Όλη αυτή η αγαπησιάρικη σκηνή του χορού, η γοητεία που έβγαζε ο Patrick Swayze, η μουσική, η βαθιά φωνή του, οι στίχοι του τραγουδιού ήταν ομολογουμένως το πιο όμορφο συναίσθημα που μου είχε βγάλει ποτέ ταινία. Το ” she’ s like the wind “ακόμη μπορεί να με ταξιδέψει στο όνειρο…
«Μια ψυχή που πάλλεται ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν», όπως γράφετε πόσο εύκολο είναι να ισορροπήσει και να γαληνέψει;
Στην πραγματικότητα χρειάζεται πολύ υπομονή, θάρρος και εσωτερικό αγώνα, για να γαληνέψεις και να ισορροπήσεις τα βιώματα του παρελθόντος, που καλώς ή κακώς, έχουν εισβάλει στο είναι σου. Υπάρχουν στιγμές που σε κατακλύζουν παίρνοντας διαφορετικές μορφές, ανάλογα με το τι έχει ζήσει ο καθένας. Άλλοτε γεμίζει η ψυχή με απογοήτευση, θλίψη και τύψεις και άλλοτε με νοσταλγία και αγανάκτηση για αυτά που θα μπορούσαν να έχουν γίνει διαφορετικά. Αρνούμαστε τις αλλαγές που χρειάζεται να γίνουν ώστε να προχωρήσουμε στο μονοπάτι της εξέλιξης μας. Πιστεύω ό,τι γίνεται στο παρελθόν ανήκει εκεί και τελειώνει. Κρατάμε μόνο τα αποστάγματα και τα διδάγματα. Ελευθερώνουμε τον χώρο μέσα μας για το καινούργιο που έρχεται ή που βιώνουμε την συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Δεν μπορούμε να μένουμε δέσμιοι του παρελθόντος, δεν έχουμε παρόν, δεν έχουμε μέλλον, δεν έχουμε ζωή αλλιώς.
Ένα μεγάλο κομμάτι του μυθιστορήματός σας αγγίζει το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε η ηρωίδα σας και πολλές άλλες γυναίκες γύρω μας. Τι θέλετε να κρατήσουν οι αναγνώστριές σας από την ευαίσθητη ιστορία της Εύας;
Η διάγνωση ενός σοβαρού προβλήματος υγείας προκαλεί τέτοια ψυχοσωματική αναστάτωση τόση θλίψη, απελπισία και ένα αίσθημα πένθους μη διαχειρίσιμο πολλές φορές. Βρίσκεσαι σε μια συνεχόμενη ανησυχία για το μέλλον, τον εαυτό σου και τους αγαπημένους σου. Νιώθεις απίστευτο πόνο. Η Εύα πάλεψε, είχε την ελπίδα, πίστη μέσα της και ψυχική δύναμη. Στην αρχή της διάγνωσης δεν ήταν εύκολο ούτε γι’ αυτή. Έπαιξε σπουδαίο ρόλο η υποστήριξη των οικείων της, η κατανόηση του προβλήματος της και ότι δεν την άφησαν έρμαιο των ψυχοπιεστικών συναισθημάτων. Έκλαψε, ξέσπασε, το αποδέχτηκε και συνέχισε παρακάτω. Δεν ήταν εύκολο, αλλά ούτε ακατόρθωτο. Δυστυχώς ακόμη και τα πιο κοντινά μας άτομα σε τέτοιες περιπτώσεις βαραίνουν και αναπόφευκτα αυτό δημιουργεί απόγνωση σε αυτόν που νοσεί και απίστευτες τύψεις. Όμως χρειάζεται αγώνα και θάρρος η ζωή.
Δεν πτοούμαστε, δεν παραιτούμαστε συνεχίζουμε δυναμικά, έχουμε το δικαίωμα να πέφτουμε ψυχολογικά αλλά ξανά ορθώνουμε το ανάστημα μας και πιστεύουμε στα καλύτερα που θα έρθουν.
Εξωτερικεύουμε την αγωνία μας, τους φόβους μας και τις ανησυχίες μας, επιλέγοντας τον κατάλληλο άνθρωπο που μπορεί να σταθεί δίπλα μας και να μας στηρίξει.
Μπορούμε να τα καταφέρουμε, το φως υπερισχύει στο σκοτάδι.
Μαρία Τσακίρη