Περιγραφή
Όλα ξεκίνησαν σε ένα ρομαντικό σοκάκι της Πλάκας, εκεί όπου οι βουκαμβίλιες σκέπαζαν με τα φύλλα και τα άνθη τους τα πλακόστρωτα δρομάκια και οι τριανταφυλλιές ευωδίαζαν με το μεθυστικό άρωμά τους τις αυλές και τις καρδιές των ανθρώπων. Τα πρόσωπα αυτής της ιστορίας πολλά, άλλα πληγωμένα από τον έρωτα και άλλα βάζοντάς τον ως μοναδική πυξίδα στη ζωή τους.
Και μέσα σε όλους η Ωρέλια, ένα κορίτσι πληγωμένο από την πρώτη στιγμή της γέννησής της, όταν η μάνα της την απέρριψε γιατί τη θεώρησε ως ένα ασήκωτο βάρος, στερώντας της την αγάπη και κάνοντάς τη να πιστεύει πως όποιος δεν σε αγαπά, θέλει μονάχα να σε δει να υποφέρεις.
Η Ωρέλια θα οδηγηθεί από τα γραφικά στενάκια της Πλάκας στη Φλωρεντία και στο Παρίσι, εκεί όπου ζουν πρόσωπα και μυστικά, αναζητώντας πληροφορίες για την ταυτότητά της. Θα συναντήσει ανθρώπους που θα διαδραματίσουν ρόλους σημαντικούς για τη ζωή της ίδιας και των γύρω της. Θα νιώσει τον έρωτα να την τυλίγει στα φτερά του και θα παλέψει με τον εαυτό της για να δει τι είναι αυτό που πραγματικά επιθυμεί.
Ωρέλια, μια αιθέρια ύπαρξη αλλοτινών εποχών, που κατάφερε να προχωρήσει παράλληλα με το χρόνο και να ακολουθήσει το δρόμο που αναζητά η καρδιά της.
Αγνή Αρετάκη –
Η Ωρέλια, ένα κοριτσάκι ανεπιθύμητο από την μητέρα της, την μεγαλώνει η γιαγιά της με την οποία δημιουργείται μία σχέση γεμάτη αγάπη και εμπιστοσύνη. Άτυχη από τη μια πλευρά αλλά τυχερή γιατί η γιαγιά της την μόρφωσε και της έδωσε εφόδια να κερδίσει την ζωή της.
Ρόλο στην ζωή της έπαιξαν και οι τρεις Μούσες όπως αποκαλούνται στο βιβλίο, τρεις ηλικιωμένες γυναίκες, αντιστασιακές, που η ζωή τους ενώθηκε κάποια στιγμή με της Ωρέλιας. Έγινε η άτυπη οικογένειά της.
Η Ισμήνη Χαρίλα ξετυλίγοντας την ζωή της Ωρέλιας, βρίσκει την ευκαιρία να θίξει τον εργοδότη της και τη συμπεριφορά του, την οικονομική κρίση, την ελληνική οικογένεια, τα μέσα μεταφοράς, μας ταξιδεύει στην τέχνη της ζωγραφικής, μας κάνει μια βόλτα από Παρίσι, Χαβάη, μας προετοιμάζει για Φλωρεντία και αφού τα παραμύθια δεν έχουν ηλικία (σελ. 214) μας διηγείται ένα. Πώς αλλιώς; Η Ισμήνη Χαρίλα έχει εκδώσει το παραμύθι «Αλεμ Τσιγκί – τα βιολιά της ευτυχίας». Επίσης η αναφορά της σε όμορφες γεύσεις που συνόδευαν τα τραπέζια των ηρώων της, όμορφα γλυκάκια και λαχταριστά κέικ έχουν και αυτά προϊστορία αφού έχει εκδώσει ένα λεύκωμα «Γεύσεις με νοσταλγία.» Το πρώτο μυθιστόρημα της Ισμήνης Χαρίλα μου άφησε μια γλυκιά επίγευση και λαχτάρα για το επόμενο βιβλίο της. Της εύχομαι να είναι καλοτάξιδο, αξίζει να εκτιμηθεί από τους αναγνώστες.
Αποσπάσματα από το βιβλίο. Είναι πάρα πολλά αλλά θα διαλέξω δύο.
Οι αναμνήσεις έχουν τη δυναμική τους. Κατέχουν την απίστευτη ικανότητα είτε να κρατούν κάποιον δεμένο στο παρελθόν, είτε να του παρέχουν γνώση και ελπίδα για να προχωρήσει στο μέλλον. Σελ. 51
Η Ωρέλια δεν πτοήθηκε. Είχε εξαντλήσει όλα τα αποθέματα θάρρους και θράσους που διέθετε για να φτάσει μέχρι εδώ, οπότε έπρεπε να τραβήξει το σχοινί μέχρι το τέλος. Αρνιόταν να υψώσει το ανάστημά της απέναντι σε όποιον δεν της φερόταν σωστά, όχι από δειλία, αλλά από ένα ανόητο αίσθημα σεβασμού προς τον άλλον άνθρωπο. Σελ.227
Αικ. Βασιλείου –
Η Ωρέλια είναι ένα μυθιστόρημα με άρωμα παλιάς εποχής, τότε που οι άνθρωποι είχαν άλλες αξίες, άλλες ιδέες και άλλα συναισθήματα. Η συγγραφέας χειρίζεται άψογα την ελληνική γλώσσα και ο τρόπος γραφής της όχι μόνο δεν σε αφήνει να πλήξεις, αλλά δίνει με γλαφυρότητα τόσο την αλληλουχία των γεγονότων όσο και την ανάλυση των χαρακτήρων.
Δώρα Γ.Μ –
Πάρα πολύ ωραία ιστορία…τόσο, που θάθελες να ζείς με τις Μούσες να παρακολουθείς τις εξελίξεις απο κοντά… ελπίζω……να..διαβάσω και την ιστορία του Ιωακείμ..στο άμεσο μέλλον.καλοτάξιδο λοιπόν…
Αννα N. K. –
Οι χαρακτήρες δεν αναλύονται σε βάθος. Το βιβλίο έχει πολλά κλισέ, τόσο στο λόγο, όσο και στην ιστορία, και ατολμίες. Να πω την αλήθεια, το βαρέθηκα λίγο. Δεν θα το ειχα αγοράσει αφού δεν μου αρέσει αυτού του είδους η λογοτεχνία με γυναίκες με προβλήματα αλλά μου το έκανε δώρο μια φίλη