“Εγώ θα είμαι η ελπίδα σου και εσύ η δική μου για να μην χαθείς ποτέ.”
Μία από τις πιο αγαπημένες μου λογοτεχνικές πένες ανήκει στην συγγραφέα Θεώνη Μπριλή. Αθεράπευτα πιστή και γοητευμένη απ’τον τρόπο γραφής της, δεν έχει υπάρξει δικό της έργο που να μην το έχω διαβάσει. Από το ”Τι είναι έρωτας ζητάς να μάθεις” έως και το νέο της μυθιστόρημα, με τίτλο ”Όπου εσύ και εγώ”, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Έξη, δεν έχει πάψει ποτέ να μου προκαλεί έντονα και δυνατά συναισθήματα. Βλέπετε, η συγγραφέας Θεώνη Μπριλή έχει τον τρόπο της με τις λέξεις. Τις μεταμορφώνει και τους δίνει υπόσταση και ζωή μέσα από τις ιστορίες των βιβλίων της. Aν και σε κάθε βιβλίο της κοινοί παρανομαστές είναι ο έρωτας που διεκδικεί σθεναρά την θέση του στις ζωές των κεντρικών ηρώων καί ηρωϊδων, καθώς και η παρουσία του δραματικού στοιχείου, που όμως δεν καταντάει μελό, ή, κλισέ,κάθε φορά μας ”κερδίζει” ολοκληρωτικά. Πιο συγκεκριμένα, όσον αφορά το νέο της μυθιστόρημα ”Όπου εσύ και εγώ”, η δημιουργός κρατώντας πάντα ατόφια την συγγραφική της ταυτότητα καί δυναμική, χαράσσει νέα μονοπάτια, προσφέροντάς μας κάτι τελείως διαφορετικό από τα προηγούμενα, μα εξίσου καθηλωτικό. Ας τα πιάσω, καλύτερα, από την αρχή.
“Tο σκοτάδι και το φως συναντιούνται, εκείνο μιας θαμμένης αλλά όχι ξεχασμένης βεντέτας, εκείνο μιας αγάπης που τολμά να ανθίσει. Όμως στη μάχη ανάμεσα στην αγάπη και το μίσος δεν υπάρχουν μόνο νικητές και ηττημένοι αλλά και εκείνοι που κατάφεραν έστω και την ύστατη στιγμή να λυτρωθούν.”
Η συγγραφέας στο παρόν μυθιστόρημα καταφέρνει και φέρνει σε ισορροπία τo αισθηματικό με το κοινωνικό στοιχείο. Μέσα από τις προσωπικές ιστορίες όλων σχεδόν των προσώπων της ιστορίας, αναδεικνύονται διάφορες πτυχές της ανθρώπινης προσωπικότητας, σκέψης, αλλά και σχέσεων μεταξύ όλων. Αγάπησα και μίσησα τα πρόσωπα της ιστορίας. Μου εξέπεμπαν μία διαπεραστική αληθοφάνεια που δημιουργούσε και ανάλογα συναισθήματα προς εκείνους/ες. Εύστοχα δε, η συγγραφέας επιλέγει να μην έχουν την ίδια δυνατή προσωπικότητα όλοι κι όλες, αντιθέτως με αυτόν τον τρόπο ο ένας/η μία τον άλλον/την άλλη, με αποτέλεσμα μία απόλυτα αρμονική εικόνα, που βοηθά να έχουμε μία σταθερή και ρέουσα ροή της υπόθεσης.
Κάτι που διαπίστωσα διαβάζοντας το παρόν μυθιστόρημα και το οποίο με χαροποίησε ιδιαίτερα, ήταν το πως η γραφή της συγγραφέως είναι φανερά πιο ώριμη. Κάτι που μεταφέρεται και στους χαρακτήρες των προσώπων που θα παρελάσουν από μπροστά μας. Είναι πιο σίγουροι/ες για όσα θέλουν και τα διεκδικούν μέχρι εκεί που μπορούν. Δεν συμβιβάζονται, αλλά δείχνουν σεβασμό τόσο στις δικές τους επιθυμίες, όσο καί των γύρω τους. Συγχωρούν και κατανοούν. Επίσης, σε αυτό συμβάλλει το γεγονός πως η συγγραφέας τους/τις τοποθετεί σε ένα πιο ευρύ περιβάλλον. Τα ψήγματα του αστυνομικού στοιχείου τονώνουν την ήδη υπάρχουσα πολύ καλή πλοκή, με σασπένς, αγωνία, ανατροπές και δράση μέχρι τέλους.
Θα μπορούσα να σας μιλάω με τις ώρες για το βιβλίο, αλλά κάπου εδώ θα ολοκληρώσω τις σκέψεις που μοιράζομαι μαζί σας γι’αυτό, διότι έχει κυκλοφορήσει πολύ πρόσφατα καί δεν θέλω να χάσετε κάτι από την μαγεία του, προτού να το διαβάσετε. Διότι, αξίζει να το διαβάσετε. Εγώ το αγάπησα!
Καλή ανάγνωση!
Κυριακή Γανίτη