Έφη Καγξίδου και Λίνα Σπεντζάρη σας ευχαριστώ για τη συνέντευξη αυτή στο statusvoice.gr. Διάβασα το βιβλίο σας απνευστί και ειλικρινά δεν μπόρεσα να καταλάβω ποιο κομμάτι έγραψε η καθεμία σας στο βιβλίο «Περίμενέ με θα γυρίσω». Πώς τα καταφέρατε;
Ευχαριστούμε από καρδιάς, που μοιράστηκες μαζί μας το ταξίδι του βιβλίου μας κι έτσι μας δόθηκε η ευκαιρία και η χαρά της συνέντευξης αυτής.
Ένα βιβλίο με δυο συγγραφείς, πώς γίνεται; Μας ρωτάνε πάντα. Και μεις συνήθως απαντάμε ότι: Οι δυο μας έχουμε βρει τον δικό μας τρόπο γραφής. Στον καμβά της υπόθεσης, μάθαμε να κεντάμε με δυο βελόνες. Μια η καθεμιά μας, δηλαδή, σταυροβελονιά. Γι’ αυτό και τα κείμενα είναι ενιαία, χωρίς ραφές και μπαλώματα. Είναι κοινά.
Προτιμάτε τις αληθινές ιστορίες. Τι σας ελκύει στις ιστορίες καθημερινών ανθρώπων που ζουν ανάμεσά μας;
Οι αληθινές ιστορίες των απλών καθημερινών ανθρώπων, μας καθηλώνουν. Κάθε φορά που ακούμε μια από αυτές, νιώθουμε πως μας ζητάνε απεγνωσμένα να τις βγάλουμε επιτέλους από την αφάνεια. Κι όταν αρχίζουμε να τις γράφουμε, γοητευόμαστε από τις υπέροχες εκείνες φωτεινές πινελιές της ζωής τους, που δίνουν νόημα και λόγο ύπαρξης στον μεγάλο ζωγραφικό πίνακα της Ιστορίας του τόπου μας.
Η κυρία Μόσχα τι ρόλο έχει μέσα στο μυθιστόρημα;
Η αφήγηση της κυρίας Μόσχας ήταν πυξίδα κι οδηγός μας, στα δύσβατα μονοπάτια της ιστορίας της κεντρικής μας ηρωίδας. Στην πραγματικότητα, ήταν μια από τις συγκρατούμενες της Σοφίας στη φυλακή, που όμως δεν είχε ουσιαστική ανάμειξη στη ζωή της, γι’ αυτό και δεν αναφέρεται πουθενά στο κείμενο.
Πείτε μας λίγα λόγια για το βιβλίο σας «Περίμενέ με θα γυρίσω».
Το βιβλίο αυτό, το αγαπήσαμε πολύ. Μας πήραν οι ήρωές του από το χέρι και μας ταξίδεψαν στης ψυχής τους τα βαθιά. Παρακολουθήσαμε τις ζωές τους πίσω από πόρτες μισάνοιχτες, από παράθυρα άλλοτε ανθισμένα, άλλοτε φραγμένα με χοντρές σιδεριές κι άλλοτε μαυρισμένα από των τρένων τους καπνούς ή δακρυσμένα από την παγωνιά της απόστασης. Ερωτευτήκαμε μαζί τους, θυμώσαμε, φοβηθήκαμε, πονέσαμε, κλάψαμε, πολεμήσαμε… Όλα τα κάναμε μαζί τους. Για τέσσερα ολόκληρα χρόνια, ήταν η μοναδική καθημερινή μας συντροφιά. Ευχόμαστε ολόψυχα να συντροφεύουν το ίδιο μαγικά και τους αναγνώστες μας από δω και πέρα.
«Μια χούφτα γης η Ελλάδα μας κορίτσι μου, γέννησε πολιτισμό που στο φως του υποκλίνονται ακόμα. Ένα πολιτισμό που δεν τον κράτησε για τον εαυτό της, τον μοίρασε απλόχερα σ’ όλο τον κόσμο». Λέει ο ήρωάς σας, ο Στέφανος. Σήμερα όμως, κρατάμε εμείς τον πολιτισμό αυτό;
Είναι κληρονομιά που βαραίνει τους ώμους μας ο πολιτισμός αυτός και θησαυρός ανεκτίμητος. Πιστεύουμε ότι ο κάθε ένας από εμάς τον κουβαλάει μέσα του και συνειδητά ή ασυνείδητα, αναλαμβάνει το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί.
«Κουραστήκαμε να κουβαλάμε στις πλάτες μας τις αμαρτίες μας. Ήρθε η ώρα να τις πάρουμε αγκαλιά και να διδαχθούμε απ’ αυτές. Στη θέση του πόνου να βάλουμε τη ζωή και να ξορκίσουμε το θάνατο. Να χτίσουμε έναν κόσμο που θ’ απαντά στη συγγνώμη με έλεος». Σχολιάστε μου τα λόγια του ήρωά σας.
Στο στόμα του Στέφανου, βάλαμε λόγια της καρδιάς μας. Αυτός είναι ο κόσμος που ονειρευόμαστε και γι’ αυτόν αγωνιζόμαστε.
Ένα μυθιστόρημα με πινελιές Ιστορίας. Τα μυθιστορήματα μερικές φορές, μας μαθαίνουν Ιστορία, καλύτερα από το σχολείο. Ποιά η άποψή σας και πόση δυσκολία έχει η έρευνα για να καθοριστεί το ιστορικό πλαίσιο και εκεί να δουλέψεις τη μυθοπλασία;
Η έρευνα για να καθοριστεί το ιστορικό πλαίσιο ενός μυθιστορήματος, είναι κατά τη γνώμη μας, το δυσκολότερο κομμάτι. Όσες λεπτομέρειες κι αν σου έχουν διηγηθεί από τις ζωές των ηρώων σου, ένα είναι το σίγουρο. Ότι δεν ήσουνα μαζί τους. Για να δεις όμως μέσα από τα μάτια τους τον κόσμο, πρέπει να μελετήσεις σε βάθος τα γεγονότα που σημάδεψαν την εποχή τους. Έτσι μόνο θα βρεις τις στιγμές εκείνες που καθρεφτίζουν τους χαρακτήρες τους. Στο «Περίμενέ με θα γυρίσω», αναφερόμαστε σε ένα παρελθόν, όχι και τόσο μακρινό, που οι πληγές του είναι ακόμη νωπές και πονάνε. Γι’ αυτό και σ’ όλη τη διάρκεια της συγγραφής του, είχαμε την αίσθηση ότι ισορροπούσαμε σε τεντωμένο σχοινί. Μια λέξη λιγότερη, μια παραπάνω, ένα λάθος στην αφήγηση της Ιστορίας, μπορεί να ήταν τραγικό για όλους όσους τη βίωσαν. Βάλαμε λοιπόν τα δυνατά μας και μεταφέραμε στο χαρτί, τις ανάσες των ηρώων μας όσο πιο κοντά στην αλήθεια τους γινόταν, χωρίς να προσβάλουμε την μνήμη τη δική τους, μα ούτε και τη συλλογική.
Η Σοφία κι ο Στέφανος, ζουν μια μεγάλη αγάπη. Στις μέρες μας υπάρχει αγάπη; Η παντοτινή;
Υπάρχει και είναι και παντοτινή! Αλλιώς δεν είναι αγάπη.
Τι σημαίνουν για σας οι λέξεις:
Έρωτας: Πηγή που αναβλύζει αθάνατο νερό.
Αγάπη: Γλώσσα σιωπηλή που μεταφράζεται από τις πράξεις της.
Ζωή: Πρόβα αιωνιότητας.
Φιλία: Φυλαχτό!
Μητρότητα: Η ανάγκη να μοιράσεις την καρδιά σου.
Ευτυχία: Συναξάρι πολύτιμων στιγμών.
Ποιο μότο σας αντιπροσωπεύει ως προσωπικότητα;
Έφη: Κάθε άσχημη μέρα έχει το τέλος της.
Λίνα: Ο Θεός είναι τεράστιος!
Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου
statusvoice.gr