Λένε πως τα Χριστούγεννα είναι η πιο όμορφη περίοδος του χρόνου! Είναι γεγονός πράγματι, αν σκεφτεί κανείς πως όλα γύρω μας είναι πασπαλισμένα από την ασημόσκονη των ημερών. Στολισμένοι δρόμοι, πλατείες, βιτρίνες, σπίτια… Όλα φαντάζουν τόσο όμορφα μέσα στο κλίμα των εορτών και δη αυτών των Χριστουγέννων όπου όλος ο κόσμος προετοιμάζεται να γιορτάσει την γέννηση Του Θεανθρώπου! Κατά ένα περίεργο τρόπο, όσο μεγάλοι κι αν είμαστε, τις μέρες των Χριστουγέννων γινόμαστε όλοι παιδιά ανασύροντας μνήμες από το χρονοντούλαπο της ζωής μας.
Γυρνώντας πίσω κι εγώ είδα να περνούν από μπροστά μου μοναδικές αναμνήσεις από τα χρόνια των παιδικών μου χρόνων. Ειλικρινά, θα μπορούσα να γράφω για ώρες. Χαμογέλασα όντας επηρεασμένη από τα παλιά. Ξάφνου όμως, συνέβη κάτι μέσα μου και θέλησα να μείνω στο παρόν «μπαίνοντας» στα παπούτσια μιας δικής μου αληθινής ηρωίδας. Της μικρής μου Δέσποινας, της Δέσποινας της καρδιάς μου! Γιατί πέρα και πάνω από όλα, ετούτες τις άγιες ημέρες πρέπει να σκορπάμε αγάπη σκεπτόμενοι πρωτίστως όλα τα παιδιά του κόσμου και το γεγονός πως όλα έχουν δικαίωμα στην ευτυχία!
Παραμονή Χριστουγέννων κι η μικρή Δέσποινα φορούσε στο αγαπημένο της Λαμπραντόρ, την Έμι, ένα αγιοβασιλιάτικο σκουφάκι. Πόσο αστεία φάνταζε η Έμι! Οι δυο τους έπαιζαν απολαμβάνοντας την θαλπωρή του ζεστού σπιτικού της Δέσποινας. Θεσπέσιες μυρωδιές έκαναν το σπίτι να μοσχοβολά! Από τα κάστανα που έψηνε η γιαγιά της στο τζάκι, μέχρι τα υπέροχα γλυκά και φαγητά που ετοίμαζε η μαμά της στη διπλανή κουζίνα. Όπου κι αν έστρεφε το βλέμμα κανείς μες στο σπιτικό τους, αντίκριζε τον πανέμορφο, γιορτινό διάκοσμο. Ευφάνταστα στολίδια, γιρλάντες πολύχρωμες και αμέτρητα λαμπιόνια, στόλιζαν το τεράστιο Χριστουγεννιάτικο δέντρο τους, το οποίο φάνταζε παραμυθένιο στο παιδικό βλέμμα της Δεσποινούλας.
Η ίδια καθηλωμένη στην συνήθη θέση της, σιμά στο παραθύρι, ολοένα κοιτούσε έξω γεμάτη αδημονία όσο να φανεί η παρέα της. Ήταν ημέρα χαράς, όλα τα παιδιά έτρεχαν από σπίτι σε σπίτι για να πουν τα κάλαντα. Πόσο ήθελε να τρέξει κυριολεκτικά μαζί τους και η ίδια! Κάθε χρόνο η ίδια χαρμολύπη. Όμως πια τίποτα δεν την πτοούσε, γιατί η Δέσποινα εκτός από σπουδαία οικογένεια, είχε και σπουδαίους φίλους στο πλευρό της οι οποίοι έδιναν «φτερά» στα πόδια της! Με τι λαχτάρα τους περίμενε εκείνη την στιγμή.
Ξάφνου παιδικές φωνές χαλούσαν τη γειτονιά. Η Έμι άρχισε να περιστρέφεται όλο χαρά γύρω από το βοηθητικό αμαξίδιο της Δέσποινας κι ύστερα μ’ ένα σάλτο βρέθηκε πίσω από την πόρτα να γαβγίζει ανυπόμονα μιας που είχε σημάνει το κουδούνι. Η μαμά της Δεσποινούλας έτρεξε να ανοίξει κρατώντας στα χέρια της ένα ζεστό σκούφο και μάλλινα γάντια. «Έλα αγάπη μου, φόρεσέ τα μην κρυώσεις» κι ύστερα σαν άνοιξε την πόρτα, «καλώς μου τα, καλώς μου τα! Χρόνια πολλά παιδιά μου!»
Ο Γιωργής με την αδελφή του τη Ρηνιώ, ο Αντώνης με τον αδερφό του τον Χρηστάκο και η Ευτυχία με την αδερφή της την Αννούλα, όλοι μαζί με μια φωνή, «να τα πούμε, να τα πούμε;» Πήρε και η Δέσποινα το τριγωνάκι της πάνω από την τραπεζαρία κι αφού έσυρε το αμαξίδιο γεμάτη χαρά προς την ανοιχτή πόρτα… «Να τα πείτε, να τα πείτε!» τους φώναξε χαμογελώντας προλαβαίνοντας την μητέρα της. Κι αφού τα είπαν, κίνησαν για την υπόλοιπη γειτονιά.
Πρώτος ο μεγαλύτερος της παρέας, ο Γιωργής, είπε «εγώ θα πάω την Δεσποινούλα!» «Όχι, εγώ!» Διαμαρτυρήθηκε η αδελφή του. Η Μαμά της Δέσποινας χαμογέλασε κι όπως πάντα τους είπε, «όλοι μαζί παιδιά μου, μια αλυσίδα δεν είπαμε; Για να σας δω…» Στήθηκε πρώτος ο Γιωργής κρατώντας το αμαξίδιο της Δέσποινας με την Έμι πάντα πιστή φίλη στο πλευρό της, ύστερα πιάστηκε πίσω από τον Γιωργή η Ρηνιώ, ο Αντώνης, ο Χρηστάκος, η Ευτυχία και η Αννούλα.
Ένας πολύτιμος κρίκος ο καθένας κι όλοι μαζί συνέθεταν μια αλυσίδα αγάπης την οποία έδενε η Δέσποινα της καρδιάς τους. Γιατί άλλο δεν θέλει ο άνθρωπος, σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται, παρά μονάχα αγάπη! Κι η Δέσποινα εκείνη την ημέρα «πετούσε» από αγγελική χαρά γιατί εκτός από τον προσωπικό φύλακα άγγελό της, είχε και τους επίγειους αγγέλους που πάντα την προστάτευαν. Και σαν άνοιξε η πόρτα του επόμενου σπιτικού, οι ένοικοί του είδαν πρώτο το γλυκό χαμόγελό της κι ύστερα όλων των λιλιπούτειων φίλων της, «να τα πούμε, να τα πούμε;»
Καλήν εσπέραν άρχοντες
Κι αν εί- κι αν είναι ορισμός σας
Χριστού τη θεία γέννηση
Να πω-να πω στ΄ αρχοντικό σας
Χριστός γεννάται σήμερον
Εν Βη-εν Βηθλεέμ τη πόλη
Οι ουρανοί αγάλλονται
Χαίρε-χαίρε η φύσις όλη
Εν τω σπηλαίω τίκτεται
Εν φάτνη των αλόγων
Ο βασιλιάς των ουρανών
Και ποι-και ποιητής των όλων!
…Και πόσο χαίρονταν η Δέσποινα εκείνες τις στιγμές που είχε «φτερωθεί» η ψυχή της… Και πόσο χαίρονταν όλοι μαζί με την δική της την χαρά! Γιατί πέρα από λαμπιόνια, στολίδια και παιχνίδια, τα Χριστούγεννα σημαίνουν αγάπη! Αγάπη, την μεγίστη των αρετών! Αγάπη, γέλιο και χαρά! Και η Δέσποινα γελούσε! Πόσο πολύ γελούσε Θεέ μου!
Εύχομαι χαρούμενα Χριστούγεννα με υγεία, φώτιση, αγάπη και χαρά στα σπιτικά όλου του κόσμου!