Σε ένα χωριό των Τρικάλων μεγαλώνουν ο Ερρίκος και η αδερφή του Κατερίνα, πλάι με τη Ναταλία και την μικρότερη αδερφή της Ευγενία. Η Κατερίνα και η Ναταλία είναι αχώριστες, όπως και οι γονείς τους, κάνουν κοινά σχέδια για το μέλλον, ονειρεύονται και ερωτεύονται, η Κατερίνα πλάι στον Αποστόλη και η Ναταλία πλάι στον Ερρίκο που αυτή η τροπή τον βρίσκει παντελώς ανυποψίαστο.
Η Κατερίνα παντρεύεται τον Αποστόλη και ζουν ευτυχισμένοι, όμως ο έρωτας της Ναταλίας και του Ερρίκου έχοντας περάσει από πολλά κύματα, γίνεται βορά των παθών τους και όχι μόνο και μένει μετέωρος. Η Ναταλία στα 32 της χρόνια μένει πλέον στην Αθήνα, εργάζεται ως μαία, διατηρεί σχέση με τον γοητευτικό 38χρονο μαιευτήρα Νίκο, ενόσω ο Ερρίκος εδώ και 8 χρόνια δραστηριοποιείται ως πολιτικός μηχανικός στο Ντουμπάι.
Αντιλαμβάνεστε ότι η ιστορία τους πορεύεται σε έναν δρόμο κακοτράχαλο, σε έναν δρόμο με πόνο, πίκρες, στέρηση αλλά και έρωτα που η φλόγα του ποτέ δεν έσβησε. Αντιλαμβάνεστε επίσης ότι η Ναταλία και ο Ερρίκος θα έπρεπε να είναι μαζί, μα δεν είναι και οι λόγοι είναι διάσπαρτοι μέσα στο βιβλίο και περιμένουν να τους ανακαλύψετε. Πριν αρχίσω να ξετυλίγω το κουβάρι της ζωής τους, θα σας προτείνω να καθίσετε αναπαυτικά, να απαλλαγείτε από περιττές σκέψεις και να απολαύσετε το υπέροχο αυτό βιβλίο που στο τέλος του θα σας καθηλώσει.
Τα συχνά ταξίδια της Ναταλίας για συνέδρια παρέα με τη Μαρία και την Αργυρώ, ένα εργαστήριο σαπωνοποιίας που αποφέρει καρπούς, ο Λουκάς που ερωτεύεται την ατίθαση Ευγενία και πασχίζει να είναι μαζί της, ένας εφιάλτης που επιστρέφει από το παρελθόν και το δωμάτιο του ξενοδοχείου με τον αριθμό 507, μας εισάγουν στην ιστορία και μας υπόσχονται ένα ταξίδι πολυποίκιλο.
Ο Ερρίκος για τη Ναταλία ήταν φίλος, σύντροφος μα πάνω από όλα εραστής. Ένας νέος παρορμητικός, ευέξαπτος και κοινωνικός, θα στοιχειώσει όλη της την ύπαρξη, θα ζήσει πλάι του μοναδικές στιγμές και η αόρατη κλωστή που τους ενώνει θα φτάσει στο όριά της πολλές – πολλές φορές.
Σειρά έχει μια τυχαία συνάντηση στο Λονδίνο, δυο εραστές υποταγμένοι στα ένστικτά τους, η ανταλλαγή γροθιών χρόνια πριν, η αλλόκοτη συμπεριφορά ενός απόμακρου και νευρικού πατέρα, ένα καλοκαίρι που έφερε τα πάνω κάτω, αλλά και μια γιαγιά βράχος και στήριγμα σε όλα, μα πιο πολύ στη νύφη της που υπεραγαπάει.
Κομμάτια από το παρελθόν θα αναμοχλεύονται με το παρόν, αλήθειες και μυστικά θα βλέπουν το φως και η Ελάτη θα αγκαλιάζει τους ήρωες του βιβλίου με έναν τρόπο μοναδικό και καταλυτικό τις περισσότερες φορές.
Ένα αποξενωμένο ζευγάρι που ποτέ δεν έζησε αρμονικά και ερωτικά, η απρόσμενη επίσκεψη στο Λονδίνο, η ιδιότυπη σχέση εχεμύθειας της Ευγενίας και του προστάτη της Ερρίκου, ένα τεράστιο μπουκέτο κατακόκκινα τριαντάφυλλα, ένα σμίξιμο τόσο επικίνδυνο που αγγίζει τα όρια του θανάτου, αλλά και η κατάθλιψη που φλερτάρει σθεναρά μια ύπαρξη της ιστορίας, δεν αφήνουν κανέναν ασυγκίνητο.
…ζεις και χωρίς τον έρωτα…
Πως γίνεται να ζεις χωριστά από αυτόν που αγαπάς παράφορα;
Πως μπορείς να θάψεις εντός σου μυστικά που αν αποκαλυφθούν θα προκαλέσουν οργή και θύελλες;
Πως αποξενώνεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό;
Ποιος γονιός αποστασιοποιείται απέναντι στα παιδιά του;
Ποια γυναίκα υπομένει το μαρτύριο του παράνομου έρωτα στωικά και αμίλητα;
Πόσες τύψεις μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος έναντι του έρωτα;
Πολλά τα ερωτήματα που γεννιούνται, ακόμη περισσότερα εκείνα που επωάζουν μα πιστέψτε με, οι απαντήσεις κρύβονται επιμελώς στο κείμενο και αδημονούν να αποκαλυφθούν.
…τα μάτια καμιά φορά βλέπουν αυτό που η λογική προστάζει να δουν…
Ακολουθεί το χοντρό δερματόδετο ημερολόγιο δώρο της Ιβέτ που φυλακίζει κάθε σκέψη της Ναταλίας, οι αποκαλύψεις που άλλες χαροποιούν και άλλες στοιχειώνουν, οι γέφυρες από την πλευρά του Ερρίκου, ένας γάμος και μια βάπτιση που σκορπούν χαρές ολούθε, δύο λιτά και κλασικά στην όψη δαχτυλίδια και ένα επεισόδιο που σκορπά οργή, μίσος τύψεις, άγχη, στενοχώρια, ψέματα που αποκαλύπτονται, μπερδέματα και άτακτες φυγές.
Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση που μου κίνησε το ενδιαφέρον για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο της Θεώνης Μπριλή, ένα σύντομο βιογραφικό της οποίας θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, επέλεξα την παρακάτω:
…οι σχέσεις των ανθρώπων στηρίζονται στην εμπιστοσύνη, το σεβασμό και την εκτίμηση. Ο έρωτας έρχεται και παρέρχεται! Δεν αρκεί για την ευτυχία των ανθρώπων…
Η ρότα της ιστορίας αλλάζει και πάλι. Εκεί που όλα είχαν βρει τον δρόμο τους, οι ζωές τους σαν φτερά στον άνεμο χάνονται και αναζητούν πρόσφορο έδαφος για να ξαποστάσουν. Οι μάσκες πέφτουν, αθώες ψυχές θυσιάζονται στον βωμό του έρωτα, άνθρωποι χάνουν την ψυχή τους και κάτι λίγοι δυνατοί αποφασίζουν να στηρίξουν όπως μπορούν τους υπολοίπους.
Λίγο πριν πέσει η αυλαία θα διαβάσουμε για έναν εγκλεισμό σε ψυχιατρείο, για μια τελετή που έλαβε χώρα από απόσταση, για έναν περίπατο χωρίς παπούτσια μόνο με κάλτσες, για το ένστικτο μιας μάνας που είναι αλάνθαστο, αλλά και για τη δύναμη που διαθέτει ο άνθρωπος και μπορεί μ’ αυτή να κινήσει ακόμα και βουνά.
Δεν θα προβώ σε περαιτέρω αποκαλύψεις. Θα σας αφήσω να βρεθείτε μπροστά στο μεγαλείο του επίλογου του βιβλίου και μόνοι σας να βιώσετε τη χαρμολύπη που εκπέμπουν οι λέξεις.
Θα κλείσω με τη φράση του βιβλίου που τελικά θα πρέπει να αποτελεί για όλους μας εφαλτήριο, και πιο πολύ για τους ήρωες της ιστορίας …το αύριο ξημερώνει κάθε μέρα και σε καλεί να το ακολουθήσεις όπως μπορείς, είσαι δεν είσαι έτοιμος…