Η ιστορία της ηρωίδας μας, ξεκινάει το 2015 από την όμορφη Λευκάδα όπου τη συναντάμε ως καταξιωμένη εικαστικό, με μια ευτυχισμένη προσωπική ζωή στο πλευρό ενός γοητευτικού συντρόφου και πλαισιωμένη από την υποστηρικτική και δεμένη οικογένειά της.
Όλα μοιάζουν ιδανικά όμως οι οδυνηρές αναμνήσεις της ηρωίδας μας, μας μεταφέρουν στη Ναύπακτο του 1994, τη γενέτειρά της, και έτσι παρακολουθούμε τη ζωή της από την τελευταία τάξη του λυκείου όπου και θα γνωρίσει τον πρώτο αλλά και μοιραίο άντρα της ζωής της. Μια ζωή που ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς μέχρι να αρχίσουν τα αλλεπάλληλα χτυπήματα της τύχης.
Η Εύα δοκιμάζεται σκληρά τόσο σε αισθηματικό, όσο και σε επίπεδο υγείας. Έρχεται αντιμέτωπη με τον καρκίνο αλλά και με τη στέρηση της δυνατότητας να τεκνοποιήσει, έχοντας ταυτόχρονα να διαχειριστεί και τον χωρισμό της από τον αγαπημένο της Μάνο.
Τραγικές καταστάσεις που όμως η συγγραφέας τις περιγράφει συνοπτικά και αποστασιοποιημένα, βιαστικά και σχεδόν ψυχρά με αποτέλεσμα να μην μπορεί ο αναγνώστης να ταυτιστεί και «συγκινηθεί» με την ηρωίδα.
Στη συνέχεια το ύφος αλλάζει. Ο «καταιγισμός» των δυσάρεστων γεγονότων ακολουθείται από διαδοχικές ευχάριστες εξελίξεις και μέσα από αυτές η ζωή επιφυλάσσει στην Εύα οικονομική, επαγγελματική και κοινωνική καταξίωση. Έντονη είναι και πάλι η αποστασιοποιημένη και επιγραμματική εξέλιξη σε σημείο που ο αναγνώστης αισθάνεται μια κόπωση. Η ίδια η ζωή βέβαια είναι γεμάτη ανατροπές, οι εμπειρίες όμως, είτε ευχάριστες είτε δυσάρεστες, πάντα αφήνουν το αποτύπωμά τους στο χαρακτήρα των ανθρώπων κάτι που δε βλέπουμε να συμβαίνει στην Εύα.
Λίγο πριν το τέλος και χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος, το μυθιστόρημα παίρνει μια μορφή θρίλερ. Η συγγραφέας θέλοντας να πειραματιστεί και με αυτό το είδος προσπαθεί μέσα από μια παρένθετη ιστορία, πολύ αναμενόμενη, να προκαλέσει αισθήματα αγωνίας, φόβου ή περιέργειας χωρίς όμως κάτι τέτοιο να συμβαίνει καθώς η έκβαση είναι αναμενόμενη.
Κλείνοντας το βιβλίο μένει στον αναγνώστη η αίσθηση πως και η ίδια η συγγραφέας δεν ήταν πολύ σίγουρη για το είδος του μυθιστορήματος που θα ήθελε να υπηρετήσει.
Ο ρόδινος επίλογος επαναφέρει το μυθιστόρημα στον αρχικό αισθηματικό χαρακτήρα του αφήνοντας τον αναγνώστη με την αίσθηση πως η εμβάθυνση στην ψυχοσύνθεση των ηρώων και μια πιο θερμή περιγραφή των προσώπων θα τον βοηθούσαν αγαπήσει ακόμα περισσότερο το δροσερό αυτό μυθιστόρημα.
Δέσποινα Συμεωνίδου
https://www.koukidaki.gr/2023/05/aenai-agapi.html