Αναστασία, καλημέρα! Χαίρομαι πολύ που σχεδόν έναν χρόνο μετά συναντιόμαστε στο ίδιο καφέ κι αυτό που μου είχες εκμυστηρευτεί τότε, σήμερα πια έγινε πραγματικότητα. Και όχι μόνο έγινε πραγματικότητα, αλλά ήδη βλέπεις το μυθιστόρημά σου «Στην αγκαλιά του φθινοπώρου» να διαβάζεται από το αναγνωστικό σου κοινό. Πώς αισθάνεσαι που κρατάς στα χέρια σου το πρώτο σου μυθιστόρημα, το «πρώτο σου παιδί», έτσι όπως το αποκάλεσες κι εσύ στην παρουσίαση του βιβλίου σου;
Η αλήθεια είναι ότι αισθάνομαι πολύ χαρούμενη, που το μεγαλύτερο μέχρι ώρας όνειρό μου έγινε πραγματικότητα. Το βιβλίο μου μετράει ήδη 1 μήνα κυκλοφορίας κι ο κόσμος όχι μόνο το έχει αγκαλιάσει, αλλά κι η ανταπόκρισή του μου δείχνει σιγά σιγά ότι πετυχαίνω τον στόχο μου. Κι ο στόχος μου ήταν να καταφέρω να παραδώσω ένα κείμενο, μια ιστορία αγάπης, στην οποία η ίδια η αγάπη γίνεται ανάγκη να ξεφύγει κανείς από τον εαυτό του.
Από πότε έλεγες ότι εγώ μια μέρα θα γίνω συγγραφέας;
Θυμάμαι να γράφω μικρές ιστορίες, μικρά φανταστικά σενάρια από τότε που έπιασα μολύβι στα χέρια μου για πρώτη φορά! Από παιδί επέμενα ότι μια μέρα ήθελα να γίνω συγγραφέας, να επικοινωνώ δηλαδή, με τον κόσμο χάρη στις λέξεις και τις εικόνες που αυτές δημιουργούνε.
Σου άρεσε λοιπόν, από μικρή να ονειροπολείς και να γράφεις. Στο σχολείο πώς αντιμετώπιζες το θέμα του «σκέφτομαι και γράφω» ή της έκθεσης; Άφηνες ποτέ τη φαντασία σου ελεύθερη ή προσπαθούσες να ακολουθήσεις κάποιες οδηγίες που έδιναν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές; Με ενδιαφέρει πολύ να μου πεις αν το εκπαιδευτικό σύστημα αγκάλιαζε την κλίση σου, το ενδιαφέρον σου ακόμα και την αγάπη σου για τη συγγραφή. Το ρωτάω αυτό γιατί έχεις σπουδάσει Φιλοσοφία.
Απ΄ όλα τα μαθήματα, μπορώ να πω ότι μου άρεσε περισσότερο η έκθεση. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι με βρίσκει σύμφωνη ο στείρος τρόπος με τον οποίο οι νέοι άνθρωποι μαθαίνουν ή υποχρεούνται να γράψουν και να αναπτύξουν τις ιδέες τους. Δυστυχώς, το εκπαιδευτικό σύστημα δεν απελευθερώνει τη φαντασία. Η τριβή μου όμως, με το χαρτί ήταν αυτή που ενίσχυσε τη δική μου αγάπη για τη συγγραφή και προτρέπω όσους γράφουν, να γράφουν πάντα από καρδιάς, κι όχι βάση κανόνων, διότι η συγγραφή δεν υπακούει σε κανόνες.
Ποια είναι η άποψή σου; Ένας άνθρωπος γεννιέται να αγαπάει να γράφει ή είναι κάτι που στη ζωή τον σπρώχνει προς τα εκεί;
Σίγουρα κάποια γεγονότα στη ζωή ενός ανθρώπου τον σημαδεύουν, τον διδάσκουν και τον ωριμάζουν. Αν είναι να μιλήσω για μένα, αυτό που κάνω είναι να παρατηρώ τις ανθρώπινες σχέσεις, να χτίζω ιστορίες πάνω σ΄ αυτές για να τις ερωτεύονται οι άλλοι. Και εγώ έτσι καταλήγω να αγαπώ τη συγγραφή ακόμα πιο πολύ μέσα από τη διαδικασία αυτή.
Το έχεις συναντήσει και σε άλλους συγγραφείς αυτό;
Επειδή διαβάζω πάρα πολύ κι έχω ασχοληθεί με τις βιβλιοπαρουσιάσεις στην πόλη μας, η επαφή μου με τον δημιουργό του εκάστοτε έργου και με το ίδιο το έργο, μου δείχνει πάντα πολλά απ΄ αυτά που λέγονται και δεν λέγονται. Η αγάπη μας για τη γραφή είναι η κοινή μας συνισταμένη. Είναι αυτή που όλους εμάς τους συγγραφείς μας ενώνει. Είναι η κινητήριος δύναμή μας.
Εσένα τι ήταν αυτό που σε ώθησε να γράψεις το μυθιστόρημά σου «Στην αγκαλιά του φθινοπώρου»; Ποια ήταν η πηγή έμπνευσής σου; Υπήρξαν στιγμές που αισθάνθηκες κούραση; Από πού αντλούσες δύναμη;
Ξεκίνησα να γράφω αυτό το μυθιστόρημα αμέσως μόλις τελείωσα τις Πανελλαδικές Εξετάσεις το 2011. Όλα αυτά τα χρόνια δεν έπαψα στιγμή να γράφω και να ξαναγράφω, να διαβάζω και να κάνω διορθώσεις επί διορθώσεων, ώστε να καταφέρω να παραδώσω στο αναγνωστικό κοινό μια ιστορία νοηματικά και συναισθηματικά αρτιμελή. Δεν ένιωσα την παραμικρή κούραση γράφοντάς τη. Τη δύναμή μου –μπορώ να πω- την αντλούσα από τους ίδιους τους ήρωές μου, αλλά και από τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου. Κι όσο για την πηγή της έμπνευσής μου αυτή είναι η ανάγκη μου να επιβεβαιώνω ότι η αληθινή αγάπη σπάει πάντα με ακρίβεια το «εγώ» μας στη μέση κι ότι στην αριθμητική της αγάπης ένα κι ένα κάνουν τα πάντα, ενώ δύο μείον ένα ίσον τίποτα.
Αν είχε γεύση το μυθιστόρημά σου, ποια θα ήταν αυτή;
Λατρεύω οτιδήποτε σοκολατένιο, οπότε αυτή θα ήταν η γεύση του. Και μία ιδανική εικόνα για μένα θα ήταν να το διαβάζει κανείς πίνοντας μία ζεστή σοκολάτα και να ταξιδεύει με εισιτήριο αυτό το βιβλίο στον κόσμο, στον κόσμο της αγάπης.
Και στο βιογραφικό σου διαβάζω ότι σου αρέσουν τα ταξίδια και ότι έπειτα από κάθε ταξίδι δεν επιστρέφεις ίδια. Αν δεχτούμε ότι η ανάγνωση σε ταξιδεύει, σε κάνει να γνωρίζεις άλλους χαρακτήρες, σε κάνει να επισκέπτεσαι άλλους τόπους, μπορείς να μας αποκαλύψεις μερικά πράγματα για το τι θα συναντήσουν οι άνθρωποι που θα προτιμήσουν να βουτήξουν στις σελίδες του βιβλίου σου;
Εκτός από ταξίδι η ανάγνωση για μένα ισοδυναμεί και με το να αλλάζεις πρόσωπα και συμπεριφορές χωρίς συνέπειες και κάποιο τίμημα στην πραγματική ζωή. Παρ΄ όλα αυτά κάθε βιβλίο μας μαθαίνει και κάτι καινούριο για τον εαυτό μας. Στο δικό μου μυθιστόρημα «Στην αγκαλιά του φθινοπώρου» οι αναγνώστες ευελπιστώ να πειστούν ότι η ερωτευμένη ψυχή είναι το πιο ισχυρό όπλο στη γη κι ότι όποιος αγαπά αληθινά αγαπά για πάντα.
Κλείνοντας, θα ήθελα να ξεχωρίσεις και να μοιραστείς μαζί μας ένα απόσπασμα από το βιβλίο σου-το ξέρω είναι κάπως δύσκολο να διαλέξεις, όμως ποιο είναι αυτό που θεωρείς το πιο αντιπροσωπευτικό του περιεχομένου του;
«Ποια είναι άραγε η κατάρα του ανθρώπου; Να προδίδεται ή να λατρεύει παθολογικά τον προδότη; Ποια είναι η κατάντια του; Να μένει μόνος ή να μη συνηθίζει τη μοναξιά;» Επιλέγω αυτό το απόσπασμα, γιατί πιστεύω πως σε κάθε αγάπη χαμένη ή μη το να συγχωρείς, δεν σημαίνει πως ξεχνάς το παρελθόν, αλλά πως μπορείς σίγουρα να διατηρήσεις ακέραιες τις γέφυρες που θα χρειαστείς κάποια μέρα και συ ο ίδιος να ξαναπεράσεις.
Σίγουρα χάρη στο παρελθόν μας είμαστε οι άνθρωποι που είμαστε σήμερα. Αναστασία, σ΄ ευχαριστώ πάρα πολύ για την όμορφη κουβέντα που είχαμε. Εύχομαι το βιβλίο σου να ταξιδέψει και να συγκινήσει, γιατί μέσα του κρύβει μια μεγάλη καρδιά έτοιμη να ανοιχτεί και να αποκαλύψει ίντριγκες, πάθη κι έρωτες, που η ανατροπή κρίνει τα πάντα την τελευταία στιγμή.
Ελένη Γκόρα