“Πόσο δύσκολα γίνονται τα αισθήματα όταν δεν μπορείς να ξεφύγεις από το παρελθόν σου;”
Το παρελθόν μας καθορίζει,όχι μόνο το παρόν,αλλά καί το μέλλον μας. Όσο μακρινό κι αν μοιάζει,μπορεί να διεισδύει στη ζωή μας με χίλιους δυο τρόπους. Το ζήτημα είναι το αν καί κατά πόσο του αφήνουμε εμείς το περιθώριο για να εισχωρήσει καί να επηρεάσει τα πάντα,κάποιες φορές καί με αρνητικό πρόσημο… Δεν λέω πως πάντα θα μας προξενήσει κάποιο κακό,αφού τα διδάγματα καί οι συμβουλές που λάβαμε,κατά το παρελθόν,δύναται να μας φανούν πολύ χρήσιμες στην μετέπειτα πορεία μας. Δείτε το σαν μία αλλιώτικη παρακαταθήκη… Καί σε αυτό,αν προσθέσουμε καί τα συναισθήματα καί τις μνήμες,όλα εντέλει μας αφήνουν μία γλυκειά αίσθηση. Ίσως καί έναν νέο δρόμο για να περπατήσουμε από εδώ καί πέρα…
«Έριξε το βλέμμα της στον ορίζοντα, πήρε μια βαθιά ανάσα και ένιωσε ότι τίποτα απ’ όλα αυτά που συνέβησαν τις τελευταίες μέρες δεν ήταν μέρος της ζωής της»
Δεν ξέρω για εσάς,αλλά εμένα το καλοκαιρί με επηρεάζει με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Με παρασύρει με τα χρώματα,τις μυρωδιές καί αυτό το αεράκι που το συνοδεύει. Διώχνει μακρυά φόβους,άσχημες σκέψεις καί θύμησες,πλημμυρίζοντάς με διάφορα θετικά συναισθήματα,όπως χαρά καί ελπίδα. Καί όλα αυτά τα ένιωσα,πιάνοντας για πρώτη φορά στα χέρια μου το αισθηματικό-κοινωνικό μυθιστόρημα της συγγραφέως Μαρίας Βασιλειάδου,με τίτλο ”ΤΖΙΡΑΣΟΛΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ”,που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Έξη. Ειδικά δε,η εικόνα του εξωφύλλου με προ(σ)καλούσε να πάρω την θέση της γυναίκας που απεικονιζόταν σε αυτήν καί να ζήσω μία ανάλογη εμπειρία.
Δεν σας το κρύβω πως η λέξη ”τζιρασόλι” στον τίτλο σε συνδυασμό με την φράση ”ο δρόμος του ήλιου” με έκανε να ψάξω στο διαδίκτυο την ερμηνεία της,καθώτι ιταλικής προέλευσης,καί εγώ δεν έχω ανάλογες γνώσεις. Σύμφωνα,λοιπόν,με την μετάφραση (αν είναι ακριβής) ”τζιρασόλι” σημαίνει ”ηλιοτρόπια”,εξ ου καί ο δρόμος του ήλιου. Ένα έξυπνο λογοπαίγνιο από μεριάς της συγγραφέως καί θεωρώ πως μας δίνει ένα σημαντικό στοιχείο που πιθανότατα να συνδέεται με την υπόθεση του βιβλίου. Σε εμάς μόνο μένει να το ανακαλύψουμε διαβάζοντας το βιβλίο.
“Είναι κάποιες ιστορίες που, αν δεν τις ακούσεις από τους ίδιους τους ήρωες, νομίζεις ότι είναι αποκύημα φαντασίας, ίσως γιατί θεωρείς ότι είναι αδύνατο η ίδια η ζωή να μπερδεύει τόσο πολύ το κουβάρι για τους ανθρώπους. Η Λένα, με οδηγό το πείσμα και το ένστικτό της, αφήνει κατά μέρος τις αμφιβολίες και τους φόβους της και εγκαταλείπει την τακτοποιημένη ζωή της. Τη στιγμή που στρέφει για τελευταία φορά το βλέμμα της στο παρελθόν, μια νέα ζωή ξεκινά για εκείνη σε ένα κτήμα γεμάτο ηλίανθους στην Τοσκάνη. Άραγε αποφάσισε σωστά; Άγνωστη σε άγνωστο τόπο κάνοντας ένα βήμα μετέωρο, χωρίς καμία σιγουριά και καμία εμπειρία. Ο Αντόνιο με την ορμή και το χαμόγελό του θα της δείξει το αναπάντεχο της ζωής. Η Ρενάτα, η Εναρέτα και ο Μαρτσέλο θα φωτίσουν ξανά τον δρόμο της. Ο Αμαντέο μέσα από το άγνωστο και δαιδαλώδες παρελθόν του θα ταράξει την καθημερινότητά της και θα ξυπνήσει συναισθήματα που έκρυβε βαθιά μέσα της. Μέσα από αρώματα και γεύσεις η Λένα θα ανακαλύψει τι τους ενώνει και θα βρεθεί αντιμέτωπη με πτυχές του εαυτού της που κρατά για χρόνια πεισματικά φυλακισμένες, κοιτώντας κατάματα για πρώτη φορά τη δύναμη της αγάπης.” (Περίληψη οπισθοφύλλου)
Πόσες φορές δεν έχουμε σκεφτεί πως ασφυκτιούμε μέσα στο περιβάλλον που ζούμε;
Πόσες φορές δεν έχουμε νιώσει την ανάγκη να ”αποδράσουμε” καί να αφήσουμε πίσω μας πολλά απ’όσα είχαμε ως δεδομένα καί πλέον δεν μας ικανοποιούσαν,αλλά ούτε καί μας ”γέμιζαν”,όπως συνέβαινε παλιά;
Πόσες φορές δεν έχουμε πει να βάλουμε ένα τέλος και να κάνουμε μία νέα αρχή από το μηδέν;
Τρέλα,θάρρος,ή,περισσή χαζομάρα;
Ποιος/α έχει,όμως,την δύναμη να το κάνει όλο αυτό;
Ίσως,βέβαια,όσοι/ες δεν τολμούν να πάρουν αυτήν την τολμηρή απόφαση,να αισθάνονται την ζήλεια σαν ένα μικρό αγκάθι που πληγώνει την ψυχή τους.
Η συγγραφέας έχει έναν λόγο οικείο κι άκρως κατανοητό,που μέσα απ΄την απλότητά του αναδεικνύει θέματα που μας απασχολούν καί κατ’επέκταση μας δίνει απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα. Φυσικά η μυθοπλασία καί η υπερβολή που την συνοδεύει έρχονται να τα τονίσουν,μα καί η αληθοφάνεια που διακρίνει τα πρόσωπα της ιστορίας,τον τρόπο σκέψης καί δράσης τους,ακόμη καί τους αναμεταξύ τους διαλόγους παίζουν κοθοριστικό ρόλο,ώστε να αναπτύξουμε ποικίλα συναισθήματα για τους ήρωες καί τις ηρωϊδες,καί γιατί όχι να μην ταυτιστούμε μαζί τους ως έναν βαθμό. Βλέπετε,θα μιλήσουν για τον έρωτα,τις δεύτερες ευκαιρίες,την οικογένεια καί τους δεσμούς ανάμεσα στα μέλη της,την αγάπη των γονιών προς τα παιδιά (ακόμη κι αν δεν είναι δικά τους),την ανάγκη για εμπιστοσύνη,την αδικία,αλλά καί την ομορφιά του να κάνεις αυτό που αγαπάς καί να ζεις με τον τρόπο που εσύ επιθυμείς.
Εν ολίγοις,μιλάμε για ένα καλογραμμένο βιβλίο που διαβάζεται με μία ανάσα καί αποτελεί πολύ καλή επιλογή,όχι μόνο για το καλοκαίρι,αλλά για όλον τον χρόνο. Να σκεφτείτε,-πως αν καί δεν είμαι φαν ανάλογων έργων-,μου άφησε αρκετά καλές εντυπώσεις,καθώς άγγιξε με τρυφερότητα τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής μου. Αναζητήστε το!
Καλή ανάγνωση!
Κυριακή Γανίτη
Βιβλιοπρόταση καλοκαιριού ν.15: ΤΖΙΡΑΣΟΛΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ (vivliovamon.blogspot.com)