Ο δικός μας Θεόφιλος Γιαννόπουλος, ο άνθρωπος που υπογράφει πολλές παρουσιάσεις βιβλίων στο koukidaki.gr, υπογράφει και το μυθιστόρημα, Χρυσό αίμα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έξη, το οποίο αποτελεί μια χρονική συνέχεια του προηγούμενου, Το αγκάθινο στέμμα, από τις ίδιες εκδόσεις.
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι βασικοί ήρωες της ιστορίας είναι κοινοί, η νέα αυτή μυθοπλασία αφορά μια καινούργια περιπέτειά τους αλλά μπορείτε κάλλιστα να ξεκινήσετε με το Χρυσό αίμα χωρίς να απαιτείται η ανάγνωση του άλλου. Κι αυτό διότι υπάρχει ένας κατατοπιστικός πρόλογος, όπου δίνονται περιληπτικά όλα τα γεγονότα που διαβάσαμε στο αγκάθινο στέμμα, γίνεται η σύνδεση δηλαδή με τα προηγούμενα και «στρώνεται» το ενδιαφέρον μας για αυτά που ακολουθούν.
Τώρα, χωρίς να χρειάζεται να αναφερθώ στην υπόθεση, κοιτάζοντας και μόνο το εξώφυλλο, καταλαβαίνετε ότι θα κινηθούμε στις τοποθεσίες της Κωνσταντινούπολης, –και πράγματι!– υπάρχει πολύ ηχόχρωμα Πόλης και φυσικά Αγια-Σοφιάς.
Η αφήγηση είναι όμορφη, άνετη, ευκολοδιάβαστη και έχει νεύρο, γρήγορες εξελίξεις και ένταση. Ο συγγραφέας δεν «στέκεται» για πολύ σε στατικές σκηνές, προτιμά να «βγάζει» τους χαρακτήρες του έξω, στο πεδίο, και να τους αφήνει να ζουν τις περιπέτειές τους. Έτσι, πολύ γρήγορα –άμεσα– ξεκινά η δράση, ξεκινά και η αγωνία, ενώ θέτει επί τάπητος ερωτηματικά που αναζητούν απαντήσεις. Η κινηματογραφική πλοκή του έχει θριλερικές στιγμές, ίντριγκα και ατμόσφαιρα. Διάφορες πληροφορίες γνώσης εμβολίζονται ανάμεσα στις αράδες χωρίς ωστόσο να χαρακτηρίζεται ιστορικό το μυθιστόρημα –περισσότερο θα το περιγράφαμε ως «τουριστικό», δηλαδή εκείνες τις πληροφορίες που λαμβάνεις ως επισκέπτης μιας πόλης– χωρίς να εμβαθύνει σε αυτές και να αναλύει· έτσι, προτείνεται ανεπιφύλακτα για τους λάτρεις της περιπέτειας όπως και για εκείνους που θέλουν να αποφύγουν την ιστορική θεματολογία.
Αυτή η δεύτερη περιπέτεια του Άγγελου και της παρέας του, πέρα από καλή πλοκή, ζωντανή αφήγηση κι αγωνία, διαθέτει κι άλλα, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που αξίζουν μιας αναφοράς, για να είμαστε δίκαιοι ως προς το πόνημα. Επανέρχονται και εδώ οι οραματισμοί –εκείνη η απόκοσμη ματιά που θυμόμαστε κι από το προηγούμενο– με τρόπο καίριο, κατέχουν βασικό ρόλο στα γεγονότα και προσφέρουν μια μεταφυσική αύρα. Είναι μια ιστορία που ακόμα και οι νεκροί έχουν λόγο, με περισσότερους από έναν τρόπους. Ως εδώ μπορώ να σας πω. Προφανώς, κάποιους τρόπους μπορείτε να τους καταλάβετε –ειδικά οι λάτρεις του είδους–, κάποιους άλλους θα πρέπει να τους ανακαλύψετε στις σελίδες του βιβλίου.
Επίσης, διαθέτει ένα πολύ γοητευτικό κι όμορφο εύρημα για το οποίο δεν μπορώ να σας μιλήσω αλλά είναι από εκείνα τα «πράγματα» που αφορούν ή σχετίζονται με την τεχνική δόμησης τού συγγραφέα ώστε το μυθογράφημά του να «δένει» και να διαθέτει πρωτόφαντες ιδέες. Μόνο θα σημειώσω ότι πρόκειται για «πολυμορφικό» στοιχείο της ιστόρησης, δηλαδή κάτι που εξυπηρετεί τη συνθήκη λειτουργικά, αποτελεσματικά και ευφάνταστα.
Τέλος, η ίδια η περιπέτεια δομείται υπό τη μορφή μιας αλυσίδας, όπου ο ένας κρίκος οδηγεί στον άλλο, αλλά μόνο στον αμέσως επόμενο και όχι σε έναν οποιονδήποτε άλλο, και που αν καταφέρεις να εντοπίσεις και «ενεργοποιήσεις» σωστά όλους τους κρίκους-στοιχεία τότε θα έχεις συμπληρώσει την (μεγάλη) εικόνα· δηλαδή θα έχεις φτάσει, θα έχεις βρει το τελικό στοιχείο που υποδεικνύει το «μήλο της Έριδος», δηλαδή το «κλειδί» της Αγια-Σοφιάς, δηλαδή το μέγιστο μυστικό της σύγχρονης εποχής και της ορθόδοξης θρησκείας.
ΥΓ.: Μια φράση, μέσα από το μυθιστόρημα, λες και έρχεται από το παρελθόν ξυπνώντας μου μνήμες ετών: Πονάω τόσο, που δεν βρίσκω τόπο να πεθάνω… Την είχα ξεχωρίσει αυτή τη φράση, που τελικά την έκανα τίτλο εκείνης της «αναγνωριστικής» ανάρτησης· αναγνωριστικής ως προς το πρόσωπο και τα έργα του Θεόφιλου Γιαννόπουλου, δεδομένου ότι δεν είχε εκδοθεί κάποιο βιβλίο του ακόμα, ούτε είχε κοινοποιήσει ευρέως δικά του κείμενα. Αν διαβάσετε τη δημοσίευση, θα δείτε ότι οι λέξεις αυτές αποτέλεσαν –και αποτελούν και τώρα– στίχο ποιήματος. Τότε. Τον Δεκέμβριο του 2013. Σήμερα αποτελούν και κάτι άλλο, για το οποίο θα σας μιλήσει μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ο Άγγελος (διόλου τυχαίο το όνομα τού ήρωα).
Τζένη Κουκίδου
https://www.koukidaki.gr/2021/09/hryso-aima.html