Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Ελένη Κεραμάρη: Αυτό που με ώθησε να γράψω το «Κάποτε στη Βηρυτό» ήταν ένα συναίσθημα που με ταλάνιζε. Ένιωσα ότι διψούσα να γράψω μια ιστορία για δύο ανθρώπους που πραγματικά πεθαίνουν ο ένας για τον άλλον αλλά είναι τόσος ο πόνος που έχει ποτίσει τη σχέση τους που είναι πραγματικά αδύνατον να μείνουν μαζί.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Ε.Κ.: Θα το χαρακτήριζα «σαρωτικό» σαν μια θύελλα που ξεσηκώνει ό,τι βρίσκει στο διάβα της.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Ε.Κ.: Θα συμβούλευα τους μελλοντικούς μου αναγνώστες να προσπαθήσουν να κατανοήσουν τις πράξεις των ηρώων μου κάτω από το πρίσμα μιας άλλης μακρινής εποχής, με άλλα ήθη, έθιμα και συνήθειες και όχι σύμφωνα με τη δική μας όπου όλα είναι πολύ διαφορετικά.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Ε.Κ.: Το βιβλίο μου αν ήταν ταξίδι θα ξεκινούσε από το «Παρίσι της Ανατολής», την πολυπολιτισμική Βηρυτό της δεκαετίας του ’50. Έπειτα θα συνεχιζόταν στην παραμυθένια Αλσατία με τα ζωγραφιστά σπιτάκια της και θα τελείωνε στη χαραυγή μιας νέας και ανέμελης δεκαετίας στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας, την πατρίδα μου τη Θεσσαλονίκη.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Ε.Κ.: «Ή για πάντα ή ποτέ ξανά, σύμφωνοι;»
Η Ελένη Κεραμάρη αποδέκτηκε την πρό(σ)κληση της στήλης Πλοκόλεξο, χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις.
Ο δρόμος μπροστά της φάνταζε αιωνιότητα. Κάθε όνειρο κι ελπίδα της Ερασμίας έμεινε με τα συντρίμμια της ψυχής της, πίσω στην πόλης της καρδιάς της. Δεν αναζητούσε το ταξίδι ή μια νέα αρχή μα ούτε και την ελπίδα. Την είχε κι αυτήν θάψει πριν πατήσει στα ξένα χώματα. Μονάχα μια διέξοδο ζήταγε και για μια φορά ο παράς τού πατέρα της, της έδωσε τη στερνή ευκαιρία. Όχι στ’ όνειρο… Στην εμμονή που φυλάκισε τη σκέψη και καθόρισε την ψυχοσύνθεσή της.
Τζένη Κουκίδου
https://www.koukidaki.gr/