Ένα τέτοιο όνομα με έναν τέτοιο υπότιτλο υπόσχονται έρωτες κεραυνοβόλους -ίσως-, έρωτες μοιραίους, αγάπες μεγάλες, μοναδικές… υπόσχονται ρομάντζο, μπόλικο συναίσθημα και πολύ ροζ με κόκκινες ανταύγειες -το πιάσατε θαρρώ. Κι όμως, το μυθιστόρημα της Ισμήνης Χαρίλα δεν είναι χρωματισμένο με τέτοιο τρόπο ή, τουλάχιστον, δεν υπερισχύει αυτός.
Συναντάμε ωραίους ανθρώπους στις σελίδες του και όμορφα συναισθήματα αληθινής αγάπης. Στη γρήγορη αφήγηση που ακολουθεί -προς όφελος του αναγνώστη- η αγάπη τυλίγει τους χαρακτήρες και, τελικά, η ιστορία τους διαβάζεται πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο δείχνει ο όγκος του βιβλίου. Αρκετές στιγμές, σκέφτομαι ότι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εφηβικό μυθιστόρημα ή να λανσαριστεί ως ένα τέτοιο, αφού διαβάζεται εύκολα ακόμα και από πρωτάριδες βιβλιοφάγους, διαθέτει λιτή γλώσσα, άνετη ροή, προσφέρει όμορφα διδάγματα και περιέχει έναν μοναδικό παραμυθένιο μύθο. Είμαι σίγουρη ότι η ιστορία της Ωρέλιας ταιριάζει σε κάθε ηλικία ενώ ανάμεσα στις αφηγήσεις θα συναντήσετε αξιομνημόνευτες φράσεις:
Δεν εξομολογείσαι εύκολα ό,τι σε μειώνει.
…Απαραίτητο χαρακτηριστικό των παιχτών είναι η δυνατότητά τους να αποδέχονται την ήττα, αφού δεν είναι πάντοτε εφικτό να κερδίζουν όλες τις παρτίδες.
…Ο πραγματικός ταξιδιώτης είναι αυτός που φεύγει για να βιώσει τη διαδρομή και όχι για να φτάσει στον προορισμό του.
Φιλία σημαίνει εμπιστοσύνη, εχεμύθεια, κατανόηση και αποδοχή. Όταν ο ένας από αυτούς τους στύλους γκρεμιστεί, τότε καταρρέει ολόκληρο το οικοδόμημα.
Αγάπη σημαίνει να αποδέχεσαι τον άλλον όπως ακριβώς είναι…
Στη χρυσή τομή της έκτασης κορυφώνεται το ενδιαφέρον του αναγνώστη και η αγωνία για την κατάληξη, χώρια κάποια ερωτήματα που έχουν προκύψει και αναζητούν απαντήσεις εντάσσοντας την αγωνία.
…τρέχουμε για να ξεφύγουμε από τους δαίμονές μας…
Για να σας το σκιαγραφήσω με λίγα λόγια, θα σας πω ότι πρόκειται για την ιστορία ενός κοριτσιού που δε γεννήθηκε από έρωτα, μήτε από αγάπη, ούτε έγινε αποδεκτή από τους βιολογικούς της γονείς (οι ψυχολόγοι θα πουν ότι η απόρριψη της μάνας είναι κάτι αξεπέραστο στον άνθρωπο ακόμα κι αν κάνει κανείς χιλιάδες συνεδρίες και εξαντλητική δουλειά με τον εαυτό του)… και είμαι βεβαία ότι αμέσως διακρίνετε την απουσία του ροζ που ανέφερα στην εισαγωγή. Επίσης, αφορά στην ιστορία ενός πλακιώτικου στενού και τους ανθρώπους που ζουν εκεί… και προσωπικά μου αρέσει αυτή η περιγραφή· επιπλέον, μου χαράζει ένα χαμόγελο προερχόμενο από τη γλύκα τους που ταιριάζει και στο ύφος του βιβλίου.
Στο σύνολο, και ειδικά στον τρόπο με τον οποίο ολοκληρώνεται η ανάγνωση, το μυθιστόρημα καταφέρνει να ξεφύγει από τα τετριμμένα ή αναμενόμενα. Ξεχάστε το κλασικό happy end με τους κακούς να τιμωρούνται και τους καλούς να δικαιώνονται ή με τους εραστές που συναντιούνται και μένουν για πάντα μαζί. Η Ισμήνη Χαρίλα επέλεξε να αποφύγει όλες αυτές τις νόρμες δημιουργώντας μια κατάληξη διαφορετική μα επιτυχημένη, πιο ρεαλιστική με την πραγματική ζωή ενώ αφήνει κάποιες «εκκρεμότητες» -ίσως- για ένα επόμενο βιβλίο.(;)
Λάτρεψα τις τρεις Μούσες της (θα το διαβάσετε και θα καταλάβετε), την γλυκύτητα των χαρακτήρων, την αποφυγή κάθε προβλεψιμότητας… όλα τα παραπάνω αλλά και τις αναφορές της στο κίνημα του ρομαντισμού, σε ό,τι αφορά στην τέχνη, ειδικά όταν γράφει:
Ο ρομαντισμός… …αφορά το σύνολο των πνευματικών και καλλιτεχνικών κινημάτων που αναπτύχθηκαν από τα τέλη του δεκάτου όγδοου αιώνα στην Ευρώπη. Η ατομική ελευθερία της έκφρασης, η αντίθεση στα κλασικά ιδεώδη, η προβολή του εγώ, η φαντασία και η απόρριψη της φόρμας είναι μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά του.