Διαφορετικές εκδοχές ευτυχίας
Η ευτυχία είναι τελείως υποκειμενική. Ο καθένας την αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο και με όχημα τις δικές του επιθυμίες προσπαθεί να την κατακτήσει βάζοντας τους δικούς του στόχους.
Τρία αδέρφια μεγαλωμένα στην ελληνική επαρχία ενώ έχουν τα ίδια ακριβώς ερεθίσματα, ονειρεύονται διαφορετικούς δρόμους και οι επιθυμίες τους για τη ζωή διαφέρουν. Η Μαρίκα είναι παραδοσιακή, υπέρμαχος του γάμου και της οικογένειας. Είναι ευτυχισμένη με τα απλά, τα καθημερινά, δε ζητάει τίποτε παραπάνω. Ο Πέτρος με άλλα όνειρα φεύγει για σπουδές στην Αμερική και αλλού καταλήγει. Από τη λαμπρή πανεπιστημιακή καριέρα που όλα δείχνουν ότι θα κατακτήσει, καταλήγει να εργάζεται σε επιχειρήσεις στον χώρο της εστίασης, δεξί χέρι του αφεντικού του που τον βλέπει σαν παιδί του. Ο Πέτρος είναι άξιος και όλοι τον σέβονται. Αποκτά χρήματα πολλά, αλλά και τύψεις και ενοχές μια και αισθάνεται ότι κοροϊδεύει την οικογένειά του αφού δεν τους έχει αποκαλύψει την αλλαγή του επαγγελματικού του προσανατολισμού. Η Ισαβέλλα από μικρή ονειρεύεται πλούτη, δόξα και μεγαλεία. Είναι πανέμορφη, το γνωρίζει καλά και δε διστάζει να το εκμεταλλευτεί. Κάνει πράξη τα όνειρά της με κάθε τίμημα χωρίς να υπολογίσει το παραμικρό, αδιαφορώντας για τους πληγωμένους ανθρώπους που αφήνει πίσω της – δικούς της ή όχι. Την ταπεινή της καταγωγή, τις ρίζες της τις απαρνιέται χωρίς καμία απολύτως τύψη.
Αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα και η ευτυχία δεν είναι κάτι που μένει σταθερό, όποιος την επιθυμεί πρέπει διαρκώς να παλεύει γι’ αυτήν. Η οικονομική κρίση εξανεμίζει την περιούσια του Πέτρου εν μιά νυκτί, ενώ για την Ισαβέλλα έρχεται η στιγμή που –όταν το αστέρι της στη show biz δύει, πολύ πιο σύντομα απ’ ό,τι περιμένει– ανακαλύπτει ότι είναι δυστυχής, χωρίς φίλους και εσωτερικά κενή και κούφια.
Το μυθιστόρημα «Η αμαρτία της ευτυχίας» της Άσης Κιούρα μιλάει για την προσωπική ευτυχία. Πώς την αντιλαμβάνεται και πώς προσπαθεί να την κατακτήσει ο καθένας ξεχωριστά. Άλλος μέσα από τα απλά και καθημερινά, άλλος με πολλή εργασία και κόπο, άλλος κλέβοντας, άλλος χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα, επειδή πιστεύει ότι τη δικαιούται από τα γεννοφάσκια του.
Με αναδρομική αφήγηση και εσωτερικούς μονολόγους, οι ήρωες παρουσιάζονται ένας ένας. Ποιοι είναι, τι κοινωνική θέση έχουν, ποιες οι φιλοδοξίες τους, το παρελθόν τους. Με εναλλαγή στις τεχνικές αφήγησης, επιτάχυνση και επιβράδυνση, χρησιμοποιώντας σε αρκετά σημεία προϊδεασμό και συχνή αλλαγή υποκεφαλαίων, η συγγραφέας ξετυλίγει εναλλάξ τις προσωπικές/μοναχικές ιστορίες των ηρώων, οι οποίοι κινούνται ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλον σε παράλληλες τροχιές. Δεν έχουν σχεδόν καμιά επαφή μεταξύ τους, αν και μέλη της ίδιας οικογένειας, δεν αλληλεπιδρούν. Ενώ τα μικρά σε έκταση υποκεφάλαια κρατάνε σε εγρήγορση τον αναγνώστη και δεν χάνει το ενδιαφέρον του.
Στο τέλος του βιβλίου οι ήρωες επιστρέφουν στις ρίζες τους και στο οικείο περιβάλλον τους, αυτό που τους ανέθρεψε, κι εκεί θα ανακαλύψουν μια νέα γι’ αυτούς ευτυχία. Να είναι άραγε αυτή η αληθινή;
Ελένη Κίτσου
www.diavasame.gr