Στρέφοντας το βλέμμα μας προς τα πίσω, σε μία εποχή άγνωστη και μακρινή από εμάς, θα δούμε ότι πολλά που θεωρούμε ως δεδομένα, τότε όχι μόνο ήταν ζητούμενα, μα υπήρχαν τόσες πολλές παγιωμένες αντιλήψεις που δύσκολα θα μπορούσε κάποιος/α να ”ξεφύγει” από εκείνες… Κι εκεί έρχονται τα βιβλία με τις ιστορίες που ”πλάθουν” και μέσω της μυθοπλασίας μας ”μιλούν” για όλα αυτά. Αυτά που ήταν εκεί και ”θέριζαν” ζωές και ψυχές ανθρώπων σαν άλλες ”μάστιγες”… Ένα τέτοιο βιβλίο και το καινούργιο μυθιστόρημα της συγγραφέως Ζωγραφιάς Τσαβέα, με τίτλο ”Το χρώμα της βροχής”, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έξη. Ένα βιβλίο που με έκανε να συγκινηθώ με τρόπο που δεν το ανέμενα και σίγουρα θα το έχω καιρό νωπό στη μνήμη μου. Μα, καλύτερα, ας μην μακρυγορώ περισσότερο…
”Το χρώμα της βροχής”, όπως προείπα ο τίτλος του βιβλίου κι αναρωτιέμαι… Άραγε, έχει χρώμα η βροχή; Κι αν ναι, ποιο είναι αυτό; Διότι, εγώ μόνο ως διάφανο θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω. Ένα γάργαρο και ασυγκράτητο διαφανές ”ποτάμι” που πέφτει με ορμή προς ό,τι μπορεί να μας πληγώνει; Βρωμίζει; Λυτρώνει; Απελευθερώνει; Μήπως η βροχή παίρνει μακρυά ό,τι αρνητικό; Ίσως να καταφέρνει και να ”απολυμαίνει”, να ”καθαγιάζει” και να δίνει άφεση σε παλιές αμαρτίες μέσω μίας άτυπης ”εξομολόγησης” ψυχής και σώματος; Δεν ξέρω να πω με σιγουριά. Μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω με ό,τι αυτό συνεπάγεται…
”Ο νους της Ανθής έχει μείνει φυλακισμένος, μην μπορώντας να ξεφύγει. Η λογική είναι σαν να μην υπάρχει τούτη την ώρα, έχει παραγκωνισθεί τελείως από το φριχτό βίωμα. Ξαφνικά κατακλύζουν τη σκέψη της τα λόγια του. Γρύλιζε το τέρας και της έλεγε πως αυτή τον ξεσήκωσε με τα καμώματά της. Λες; Λες όντως να φταίω εγώ για ό,τι έγινε; Έπρεπε να εξαφανιστεί. Να βάλει ένα τέλος σε αυτό το μαρτύριο. Κανείς δεν έπρεπε να μάθει. Κανέναν δεν μπορούσε να αντικρύσει ξανά.
Μέσα από τον φόβο, τις αναμνήσεις και τα πρόσωπα που αναπάντεχα εμφανίζονται μπροστά της, η Ανθή θα κληθεί να ξεχάσει το πονεμένο της παρελθόν και να ζήσει της ζωής τα πολύτιμα, μέχρι τη στιγμή που όλα πάλι θα γίνουν συντρίμμια. Πόσο ακόμα από την ψυχή της να δώσει; Πόσο πόνο να αντέξει; Πόσο φόβο ν’ αντιμετωπίσει;” (Από το οπισθόφυλλο)
Δεν έχει τύχει να ξαναδιαβάσω κάποιο προγενέστερο έργο της συγγραφέως, αλλά από την αρχή της ανάγνωσης του παρόντος, ένιωσα μία αμεσότητα και οικειότητα που μου ”επέτρεψε” να μπω πιο ομαλά μέσα στο σκηνικό της ιστορίας. Το κείμενο το διέπει μία ζωντάνια και μία ειλικρίνεια που είναι αφοπλιστική. Η συγγραφέας δημιουργεί πρόσωπα και καταστάσεις τόσο αληθοφανή που ”σαρώνουν” με την παρουσία τους. Νιώθεις να γίνεσαι κι εσύ κομμάτι της πλοκής και να εύχεσαι ο καθένας και η καθεμία να ”ανταμειφθούν” με ό,τι τους αξίζει βάσει των όποιων πράξεών τους. Προσέξτε! Δεν υπάρχει καμία εκδικητική τάση, μα μόνο λύτρωση που έρχεται μέσω της συγχώρεσης. Διότι, το να συγχωρέσεις κάποιον/α που σου έχει προξενήσει κακό, πιστέψτε με, είναι μεγαλύτερη τιμωρία για εκείνο το άτομο, διότι έτσι δείχνεις την ανωτερότητα και αξιοπρέπεια που σε διέπει ως άνθρωπος.
Συνεπώς, έχουμε να κάνουμε με ένα κείμενο, ή, πιο σωστά η υπόθεση αυτού είναι επώδυνα ρεαλιστική και μας σοκάρουν όχι οι λέξεις, μα οι πράξεις κάποιων ανθρώπων. Ένα βιβλίο πλημμυρισμένο από πολλά κι έντονα αντιφατικά συναισθήματα, μαθήματα ζωής, ανιδιοτελούς προσφοράς, θυσίας, αρκετές δόσεις σύγχρονης ιστορίας, ελπίδας, δεύτερων ευκαιριών, πρόσωπα αγαπητά και μισητά, μα κυρίως μία υπόσχεση ότι ”το χρώμα της βροχής” θα τρέξει γύρω μας και θα φέρει ό,τι βαθειά επιθυμούμε… Ναι, το μίσος και η αδικία μπορεί να μας επηρέασαν, μα πάντα αξίζει να προσπαθούμε για το καλύτερο και να αφήνουμε πίσω μας το όποιο αρνητικό. Όχι, η ζωή δεν είναι μόνο άσχημες στιγμές, ούτε όλοι οι άνθρωποι κακοί. Απλώς φαίνεται ότι κάποια πράγματα είναι μοιραίο να συμβούν, ίσως για να εκτιμήσουμε κάποια άλλα…
Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.
Κυριακή Γανίτη