“Ένα χρυσό δαχτυλίδι με έμβλημα τον δικέφαλο αετό . Μια κωδικοποιημένη βυζαντινή επιστολή ενός βασιλικού αγγελιοφόρου. Ένα βιβλίο-κειμήλιο της Ορθοδοξίας”
Όλοι κι όλες εντυπωσιαζόμαστε από τους διάφορους θρύλους που διαιωνίζονται καί μεταφέρονται από στόμα σε στόμα κι από γενιά σε γενιά κι αναμένουμε,διακαώς,να δούμε αν τελικά θα φτάσει κάποια στιγμή το πλήρωμα του χρόνου που θα αποδείξει είτε πως πραγματικά ισχύουν,ή,ότι ήταν τελικά αποκύημα της ανθρώπινης φαντασίας. Κι όμως,επιλέγουμε να σταθούμε,-κατά κόρον-,στο πως καί το πού αυτοί οι θρύλοι καταλήγουν,χωρίς να σκεφτούμε την πορεία κι όλα τα γεγονότα που ίσως να μεσολάβησαν μέχρι τη γέννηση καί διάδοσή τους. Πόσα,άραγε,θα μας αποκαλύπτονταν αν πιάναμε το κουβάρι της ιστορίας καί το ξετυλίγαμε από την αρχή; Πόσα μπορεί να υπάρχουν μπροστά στα μάτια μας,αλλά για χίλιους δύο λόγους,να μην δυνάμεθα να τα δούμε,λες καί τα καλύπτει/προστατεύει ένα αόρατο πέπλο; Καί να σας εκμυστηρευτώ,εδώ,κάτι; Αισθάνομαι ένα μικρό τσίμπημα ”ζήλειας” προς τα πρόσωπα όλων εκείνων των ειδικών που η εργασία τους καί το αντικείμενο των σπουδών τους,όχι μόνο τους παρέχουν επιπλέον γνώσεις,αλλά καί τη δυνατότητα να ανακαλύψουν μυστικά καί δώσουν απαντήσεις σε γρίφους του παρελθόντος που παραμένουν καλά κρυμμένα.
Έχοντας διαβάσει το δεύτερο βιβλίο του συγγραφέα Θεόφιλου Γιαννόπουλου,με τίτλο ”Χρυσό αιμά” καί μείνει απόλυτα καί παντοτινά γοητευμένη από την υπόθεσή του που συνδύαζε τους θρύλους καί την φαντασία με την ιστορία με έναν αξιοπρεπή τρόπο καί σεβασμό,είχα εκφράσει την επιθυμία μου να διαβάσω καί το πρώτο του βιβλίο με τίτλο ”Το αγκάθινο στέμμα” (κυκλοφορούν καί τα δύο από τις εκδόσεις Έξη). Άν καί μιλάμε για δύο βιβλία με κοινούς πρωταγωνιστές,που κάλλιστα μπορούν να σταθούν καί να διαβαστούν επάξια από μόνα τους,ήθελα να δω το πως ξεκίνησαν όλα. Καί ξέρετε ποιο είναι το μεγαλύτερο προτέρημα των βιβλίων; Ο τρόπος γραφής του συγγραφέα. Με δεδομένο πως όσοι/ες έχουμε διαβάσει το δεύτερο βιβλίο καί ήδη κατά κάποιον τρόπο γνωρίζουμε το φινάλε του πρώτου,δεν παύει να κεντρίζει το ενδιαφέρον μας το πως οδηγούμαστε εκεί. Καί για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς,είναι αρκετά δύσκολο να καταφέρει ένα βιβλίο καί ο εκάστοτε δημιουργός του να το πετύχει αυτό,αφού η πλειοψηφία του αναγνωστικού κοινού δεν επιθυμεί να γνωρίζει εξ αρχής το τέλος. Εκτός κι αν ανήκετε στην ίδια κατηγορία με εμένα,που έχουν υπάρξει φορές που πρώτα διάβασα τον επίλογο καί έπειτα το βιβλίο από την αρχή. Με δεδομένο το πόσο σημαντικό ρόλο διαδραματίζει ο επίλογος,για το αν θα μου αρέσει ένα βιβλίο,ή όχι,ίσως καί να κατανοήσετε αυτό που λέω.
“Κάποια αναπάντεχα ευρήματα στην παλιά εκκλησία του χωριού Κομνηνά Ξάνθης, ζωντανεύουν ξανά τον μυστηριώδη θρύλο του άγνωστου αυτοκράτορα. Οι λιγοστοί που γνωρίζουν για την ανακάλυψη αναγκάζονται να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό. Ποιος κρύβεται πίσω απ’ τον εκφοβισμό τους και γιατί έχει διασχίσει τόσες χώρες για να το καταφέρει;Ένας καταξιωμένος συγγραφέας αστυνομικού μυθιστορήματος έχει χάσει την έμπνευσή του. Ωστόσο, ένα όραμα του αποκαλύπτει πως η πραγματικότητα κρύβει μερικές φορές μεγαλύτερες εκπλήξεις απ’ ό,τι η φαντασία που πιστεύει πως έχασε. Ένα ξαφνικό τηλεφώνημα του βυζαντινολόγου φίλου του από την Ξάνθη, θα οδηγήσει τα βήματά του στη Θράκη. Έτσι ξεκινά μια αγωνιώδης αναζήτηση μέσα από μυστικές υπόγειες διόδους, κατακόμβες και καλά σφραγισμένες πύλες αρχαίων και βυζαντινών ναών. Οι δύο φίλοι καλούνται να αναγνωρίσουν τα σημάδια που άφησαν πίσω τους οι αρχιτέκτονες αυτού του υπόγειου δικτύου, που κρύβει μέσα του τα μυστικά της Ορθοδοξίας και της Ιστορίας. Ο τάφος του Ισαάκιου Κομνηνού, η μοίρα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου τη στιγμή της Άλωσης και ένα αγκάθινο στέμμα. Όμως, πόσα από αυτά τα μυστικά πρέπει να αποκαλυφθούν; Η ζωή τους κινδυνεύει, το Ισπανικό Τάγμα δεν μπορεί να τους επιτρέψει την αποκάλυψη…” (Περίληψη οπισθοφύλλου)
Διαβάζοντας το βιβλίο παρατηρούμε πως υπάρχουν αόρατοι δεσμοί που ενώνουν με τον έναν,ή,τον άλλον τρόπο μέρη καί πρόσωπα που ποτέ δεν θα περνούσαν ως σκέψεις από το μυαλό μας. Ο συγγραφέας Θεόφιλος Γιαννόπουλος σε αυτό το ταξίδι της ψυχής σε παρόν καί σε παρελθόν (μέσω διάφορων ιστορικών πηγών) μας πιάνει από το χέρι καί μας οδηγεί σε ένα αλλιώτικο κυνήγι χαμένου θησαυρού σε ένα ιστορικά τεκμηριωμένο περιβάλλον γνωστό,όχι μόνο στους κατοίκους της περιοχής της Θράκης,αλλά καί σε όσους/ες έχουν δείξει το ενδιαφέρον τους για εκείνες τις περιοχές καί το ιστορικό τους υπόβαθρο. Οι μυστικές εκατόμβες της Θράκης καί οι δαιδαλώδεις σήραγγές τους όχι μόνο μας δείχνουν τους δρόμους που πρέπει να διαβούμε για να βρούμε ( ; ) τις όποιες απαντήσεις στα ερωτήματα που ιντριγκάρουν τη σκέψη μας,μα καθιστούν ακόμη πιο μοιραία ενδιαφέρουσα μία αναζήτηση στα άδυτα της ιστορίας που μπορεί να έχει ξεχαστεί,ή,εσκεμμένα συγκαλυφθεί από το πέρασμα του χρόνου. Καί σε όλα αυτά αρκεί να προσθέσουμε τον τίτλο του βιβλίου ”Το αγκάθινο στέμμα” που φυσικά καί μας παραπέμπει σε εκείνο που στόλισαν το κεφάλι του Χριστού πριν τη σταύρωσή Του. Άραγε,με ποιον τρόπο ενώνονται οι θρύλοι,η θρησκεία καί η ιστορία του τόπου μας;
Εν κατακλείδι,το ιστορικό μυθιστόρημα ”Το αγκάθινο στέμμα” περιέχει όλα εκείνα τα συστατικά που το καθιστούν πετυχημένο καί καλογραμμένο. Γρήγορη καί ακατάπαυστη δράση,μυστήριο,στοιχεία θρίλερ καί φαντασίας,ιστορικά καί μη πρόσωπα,σωστά δομημένη πλοκή καί χαρακτήρες προσώπων,αρκετή δόση αγωνίας,γλαφυρές περιγραφές σκηνών,γρίφοι,καθώς καί την μικρή αλλά κέραια παρουσία της αγαπημένης μου ηρωϊδας,την Αλεξάνδρα,που προσδίδει ένα επιπλέον κλικ σε όλη την ιστορία. Εγώ δηλώνω κατενθουσιασμένη από αυτό που διάβασα μόλις μέσα σε λίγες ώρες. Καί κάπου εδώ,θα ολοκληρώσω την αναφορά μου στο βιβλίο,προτρέποντάς σας να αναζητήσετε καί να διαβάσετε καί τα δύο βιβλία μαζί.
Καλή ανάγνωση!
Κυριακή Γανίτη