Η Μυρτώ είναι δημοσιογράφος. Στα πλαίσια ενός επετειακού άρθρου που ετοιμάζει για τα γεγονότα του ’40, θα γνωριστεί με την Ελπίδα και την Ανθούλα και μαζί τους θα ταξιδέψει πίσω στον χρόνο. Το ταξίδι τους δεν είναι απάνεμο. Κρύβει φουρτούνες, τρικυμίες και θύελλες, αλλά οι επιβάτες του καραβιού είναι αποφασισμένοι με κάθε κόστος να ταξιδέψουν και να βρουν επιτέλους τα ηλιόλουστα λιμάνια που τόσο έχουν ποθήσει.
Όταν η Ελπίδα προσπαθήσει να πιάσει την άκρη του νήματος και να ξεμπλέξει τη ζωή της, θύμισες και αναμνήσεις ξεπηδούν άτσαλα από μέσα της και αδημονούν να γίνουν λέξεις, να βγουν στο φως και να πάψουν να στοιχειώνουν τη μνήμη της και την ψυχή της.
Η Ελπίδα είχε γονείς της τον Λαέρτη και την Αγνή. Παππούς της ήταν ο φιλήσυχος και στοργικός Σπύρος και γυναίκα του ήταν η άλλοτε ιερόδουλη Νίκη που βαφτίστηκε Ελπινίκη με δόξες και τιμές και έγινε κυρά και αρχόντισσα στο πλάι του Σπύρου.
Η ιστορία της Ελπίδας ξεκινά πολλά χρόνια πριν και δεν είναι ρόδινη. Τα χρόνια του πολέμου που στιγμάτισαν τη ζωή της, ο εμφύλιος που ακολούθησε, οι απώλειες που δεν ήταν λίγες και η αγάπη που έμεινε μετέωρη, σμίλεψαν τον χαρακτήρα της πλάι σε εκείνο της Ανθούλας που μπορεί ο χρόνος κάποιες φορές να τις χώρισε αλλά τις ένωσε ξανά μέχρι το τέλος της ζωής τους.
…ποιος θεός είναι εκείνος που πηγαίνει κόντρα στην αγάπη;…
Η άνανδρη συμφωνία του Θόδωρα με τον κουστουμαρισμένο Κυριάκο, η γυναικάρα με τα μαύρα Νίκη και ο αγοραίος έρωτας, ο χήρος Σπύρος που αποκτά ξανά μερίδιο στην ευτυχία της ζωής, μια εγκυμοσύνη, ένα φονικό αλλά και η εκδίκηση για τον φονιά που μαίνεται, προμηνύουν μια δυνατή ιστορία με τις εξελίξεις να τρέχουν δίχως σταματημό.
Η συνέχεια κρύβει στους κόλπους της τον βιασμό μιας άμοιρης νέας πλάι στο ποτάμι, την οικονόμο Αναστώ που αναλαμβάνει να μιλήσει στον Βεργή για να δοθεί άμεσα μια λύση, ένα μήνυμα διπλωμένο σε μαντήλι με αποδέκτη την Ελπινίκη αλλά και έναν αρραβώνα που στο τέλος του θα ευλογηθεί από τον παπά και τα θεία.
Μια κακιά και υποχθόνια ψυχή, ένα φίδι φαρμακερό, ζει ανάμεσά τους και κινεί τα νήματα των ζωών τους. Κρύβεται επιμελώς τουλάχιστον στην αρχή και σκορπά πόνο και δηλητήριο σε βαθμό που δεν βάζει ο ανθρώπινος νους. Σκευωρίες, ίντριγκες, σχέδια θανάτου, τρικλοποδιές, ψέματα, όλα μπορούν να καμουφλαριστούν πίσω από προσωπεία, πίσω από μάσκες που την κατάλληλη στιγμή θα πέσουν και θα αφήσουν το κακό τους πρόσωπο βαρά στη στιγμή της αλήθειας. Μέχρι τότε όμως θα τρέφονται με αίμα, με δάκρυα και τις συμφορές που η ίδια η ψυχή τους έσπειρε αχόρταγα, λαίμαργα και βασανιστικά.
…δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από το να ποδοπατούν την αξιοπρέπειά σου κάποια αρρωστημένα μυαλά…
Θα διαβάσουμε για μάγια που δένονται αλλά ευτυχώς καταφέρνουν να λυθούν την ύστατη στιγμή, για μια γυναίκα αράχνη που με τον ιστό της επισκιάζει τα πάντα, για τις κακές μύχιες σκέψεις που ταλαιπωρούν τους ήρωες, για την ανιδιοτελή φιλία που θα γεννηθεί ανάμεσα σε δυο κορίτσια και θα τις κρατά συντροφιά ακόμη κι όταν είναι χαμένες, αλλά και για το δάγκωμα δυο πεινασμένων τρωκτικών που λαμβάνει χώρα σε ένα κοριτσίστικο κορμάκι.
Η επιτακτική μετακόμιση στη Λάρισα και λίγο αργότερα το ξέσπασμα του πολέμου, η κατάταξη στον Ερυθρό Σταυρό, ένα κομμένο κεφάλι από τη Λερναία Ύδρα του εχθρού, ο Γερμανός γιατρός Ραλφ και η υπεράνθρωπη προσπάθειά του να κρατήσει στη ζωή τη Φροϊλάιν Ελπίδα, αλλά και ο προδότης Σωτήρης που προσκύνησε τους Γερμανούς αλλά διατήρησε τη μπέσα του, προκαλούν ανάμεικτα συναισθήματα στον αναγνώστη που ρουφά με δέος τις λέξεις για να φτάσει στο αποκορύφωμα της ιστορίας.
Οι Ερινύες θα βασανίσουν τους ήρωες στο μέγιστο βαθμό. Η απώλεια θα τους καθηλώσει, οι πράξεις τους θα γίνουν πληγές που θα αιμορραγούν και ο ύπνος του θα βασανίζεται από εφιάλτες. Η Ελπίδα μεγαλώνει, ερωτεύεται, πολεμάει τον εχθρό, υπομένει τα δεινά του πολέμου πλάι στην Ανθούλα και προσμονεί τη λύτρωση των πράξεων της.
Η εφ’ όλης της ύλης εξομολόγηση του παππού Στέργιου, ένα όπλο που υψώνεται και χτυπά μια ερωτευμένη ψυχή, ένας γάμος χωρίς έρωτα, ένα κρυμμένο μυστικό που καίει τα σωθικά της Ανθούλας και οι αποκαλύψεις που κανείς δεν περιμένει, βάζουν άνω τελεία στη διήγηση της Ελπίδας που δειλά – δειλά αρχίζει ξανά να ελπίζει και να ονειρεύεται.
Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση που μου κίνησε το ενδιαφέρον για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο της Ζωής Οικονόμου, ένα σύντομο βιογραφικό της οποίας θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, επέλεξα την παρακάτω:
…στους ήρωες να δώσω φωνή και στους νεκρούς συγχώρεση…
Φτάνοντας στο τέλος, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην Μέλπω ενόσω λάτρεψα τις πράξεις και τον αδαμάντινο χαρακτήρα της και να μην σας αποκαλύψω ότι η Μυρτώ με κάποιον περίεργο και σατανικό τρόπο, αποτελεί κομμάτι της ιστορίας της Ελπίδας. Μην αναζητείτε τη σύνδεση, δεν πάει ο νους σας.
Αναζητήστε το βιβλίο, απαλλαγείτε από περιττές σκέψεις, καθήστε αναπαυτικά και γίνετε συνοδοιπόρος των ηρώων σε ένα ταξίδι που σίγουρα όμοιό του δεν θα έχετε κάνει ξανά.
Κατερίνα Σιδέρη
Τα λόγια που σκέπασε η σιωπή – Ζωή Οικονόμου | τοβιβλίο.net (tovivlio.net)