Μια μυστηριώδης, σκοτεινή, αστεία, και περιπετειώδης ιστορία με απρόσμενες εξελίξεις κρύβεται πίσω από τις «Σκιές που χορεύουν» του Αλέξη Σάλτη. Άνθρωποι οικείοι, καθημερινοί, αλλά και ανορθόδοξοι, έντονοι χαρακτήρες που δεν συναντούμε συχνά, εμπλέκονται μεταξύ τους προσπαθώντας ο καθένας, από τη δική του σκοπιά, να επιτύχει τον στόχο του, ή απλά να επιβιώσει. Αντίβαρο στα όσα δύσκολα βιώνουν στην μικρή επαρχιακή πόλη οι πέντε διαφορετικοί κεντρικοί ήρωες της ιστορίας, το χιούμορ. Όπως λέει στο Vivlio-life o συγγραφέας «το χιούμορ είναι αντίβαρο γενικότερα, και θα έλεγα πως οποιοδήποτε είδος λογοτεχνίας απαιτεί τουλάχιστον μια μικρή, έστω υπονοούμενη δόση, αρκεί να γίνεται αυθόρμητα, και να γέρνει προς το καλώς εννοούμενο χιούμορ -δύσκολη δουλειά, πατάς σε πολύ λεπτό, και ιδιαιτέρως εύθραυστο πάγο όταν το χειρίζεσαι».
Δεν είναι τόσο οι “Σκιές που χορεύουν” του τίτλου, όσο ο υπότιτλος του οπισθόφυλλου: “Ο πρώτος φόνος έγινε σύντομα, θα ακολουθήσουν κι άλλοι…” που μας βάζει στο κλίμα της σκοτεινής σας ιστορίας. Βάλτε μας στο… χορό με μία μικρή γεύση από την πλοκή.
Η ιστορία του βιβλίου, έχει να κάνει, αν όχι με όλα, με τα περισσότερα αρχέτυπα και αρχέγονα ένστικτά μας, πάθος, πόθο, απληστία, έρωτα, φιλοδοξία και αναπόφευκτα βία. Άνθρωποι οικείοι σε μας, καθημερινοί, αλλά και ανορθόδοξοι, έντονοι χαρακτήρες που δεν συναντούμε συχνά, εμπλέκονται μεταξύ τους προσπαθώντας ο καθένας, από τη δική του σκοπιά, να επιτύχει τον στόχο του, ή απλά να επιβιώσει.
Η μικρή πόλη που διαδραματίζεται ο βασικός άξονας της ιστορίας, δοκιμάζεται από απρόσμενες εξελίξεις, και ο θεμέλιος λίθος της, ο μεγαλογαιοκτήμονας (και επίσης, μεγαλέμπορος ναρκωτικών) Βερώνης, μαζί με τους άντρες του, βλέπει τη ζωή του να αλλάζει άρδην. Η Άννα, η κόρη του Βερώνη, και ο έρωτας της ζωής της ο Άλκης, μαζί με τον φίλο του Σάββα, βρίσκονται στο επίκεντρο αυτών των νέων δεδομένων, μαζί με άλλους βασικούς χαρακτήρες, όπως βαθιά διαταραγμένους αλκοολικούς, και λαθρέμπορους με αμφιταλαντευόμενη ηθική πυξίδα.
Άννα – Άλκης – Σάββας – Μπλαγκόι – Κρανής. Πέντε «Ανόμοιοι χαρακτήρες». Έτσι αποκαλείτε τους ήρωές σας και θα θέλαμε να μάθουμε κάτι από την προσωπικότητα του καθενός.
Η Άννα, ζει μόνιμα κάτω από τη βαριά σκιά του επιθέτου της, και προσπαθεί να αποδράσει, και να απελευθερωθεί, έχοντας κατά βάση έναν γλυκό και ήπιο χαρακτήρα, που όμως, όταν αισθανθεί πως η στιγμή είναι σωστή, μπορεί να γίνει επαναστατικός και εκρηκτικός.
Ο Άλκης, με τη σιγουριά και την αυτοπεποίθηση του παρουσιαστικού του, δε μένει μόνο σε αυτό, αλλά απαιτεί να ξεφύγει από τον ρόλο που του έχουν δώσει, και λειτουργεί ως ο καταλύτης, για την μεταστροφή της πορείας της ζωής της Άννας.
Ο Σάββας, ο φαινομενικά αιώνιος κομπάρσος, είναι η χαρακτηριστική φωνή της κοινής λογικής, και το χαλινάρι που συγκρατεί τους φίλους του, μια ήρεμη δύναμη -όπως η ηρεμία πριν την καταιγίδα.
Ο Μπλαγκόι, είναι ένας χαρακτήρας που συμβολίζει τη διττότητα, καλό και κακό, αργασμένα μαζί, αλληλεπικαλυπτόμενα και αντίστοιχα επιδραστικά.
Από την άλλη ο Κρανής, δεν έχει τέτοια διλήμματα. Είναι ένας μονομανής, άξεστος άνθρωπος, που πορεύεται με βάση τα ένστικτά του, χωρίς να νοιάζεται για τις συνέπειες και τον πόνο που προκαλεί τριγύρω του.
Αν και διαφορετικοί έχουν κάτι κοινό που, μάλλον, θα μας κρατήσει σε αναγνωστική «ομηρία». Δώστε μας ένα κοινό στοιχείο που ενώνει τα βήματα και, μάλλον, και τις τύχες τους.
Το κοινό στοιχείο των χαρακτήρων μου, είναι κοινό σε πολλούς από εμάς. Ο καθένας από αυτούς, προσπαθεί να υπερβεί τον καθορισμένο δρόμο του, και να αλλάξει τη μοίρα του προς το καλύτερο. Η διαφορά τους είναι τα μέσα που χρησιμοποιεί ο καθένας για να το κάνει, και τα όρια που θέτει στον εαυτό του.
«Μυστηριώδης, σκοτεινή, αστεία, και περιπετειώδης ιστορία». Έτσι χαρακτηρίζετε το μυθιστόρημά σας. Ας μείνουμε στο αστεία, επειδή την αγωνία θα τη ζήσουμε σ’ όλες τις διαστάσεις της. Θεωρείτε πως το χιούμορ είναι το αντίβαρο σε βιβλία που σφίγγουν το στομάχι του αναγνώστη;
Θεωρώ πως το χιούμορ είναι αντίβαρο γενικότερα, και θα έλεγα πως οποιοδήποτε είδος λογοτεχνίας απαιτεί τουλάχιστον μια μικρή, έστω υπονοούμενη δόση, αρκεί να γίνεται αυθόρμητα, και να γέρνει προς το καλώς εννοούμενο χιούμορ -δύσκολη δουλειά, πατάς σε πολύ λεπτό, και ιδιαιτέρως εύθραυστο πάγο όταν το χειρίζεσαι.
Καταιγιστικός ρυθμός και συνεχείς ανατροπές μας συνοδεύουν καθώς αναζητούμε θύτη και θύματα έως ότου πέσουν οι μάσκες και αποκαλυφθούν εκείνοι που κρύβονται στη σκιά τους. Είχατε καταλήξει εξαρχής πόσα και ποια θα είναι τα θύματα ή… χαριστήκατε σε κάποιον ή κάποια;
Δεν χαρίζομαι στους χαρακτήρες μου ή για την ακρίβεια, αυτοί δεν μου χαρίζονται. Μου λένε οι ίδιοι πού ακριβώς πηγαίνουν (ακόμα και όταν πρόκειται για χλοερούς τόπους) και εγώ είμαι εκεί για να τους εξυπηρετήσω χωρίς αντιρρήσεις.
Με ποιον από τους ήρωές σας δεθήκατε περισσότερο και σε ποιον δώσατε χαρακτηριστικά της δικής σας προσωπικότητας;
Κομμάτια της προσωπικότητας μου, μεγεθυμένα ή σε σμίκρυνση, νερωμένα, ή με στεροειδή, σίγουρα υπάρχουν σε όλους σχεδόν τους ήρωες του βιβλίου. Εκείνος όμως που δέθηκα μαζί του όσο κανείς, είναι αδιαμφισβήτητα το Βουνό. Θα ήθελα να αντιπροσωπεύω κάτι τόσο στιβαρό, σταθερό και μοιραίο όσο εκείνος.
Υπάρχουν κανόνες στη συγγραφή αστυνομικού μυθιστορήματος που ακολουθείτε και άραγε είστε από εκείνους τους συγγραφείς που επιθυμούν να δίνουν πολύ βία και πολύ αίμα στους αναγνώστες τους;
Ο νούμερο ένα κανόνας, είναι ότι γράφεις, αυτό που ήθελες ιδανικά να διαβάσεις, είτε πρόκειται για αστυνομικό, είτε για οτιδήποτε άλλο είδος. Πέραν αυτού, ο σεβασμός στην ευφυΐα, και στο χρόνο του αναγνώστη, θα πρέπει ουσιαστικά να σε σταματάει, από τυχόν άλλα ολισθήματα. Το αίμα και η βία είναι υποπροϊόντα της πλοκής, και δεν γίνονται σε καμιά περίπτωση, κατόπιν κάποιας εσωτερικής επιθυμίας -αυτό θα ήταν τρομακτικό!
Ακόμη και στις μεγάλες περιπέτειες και τα θρίλερ βρίσκει χώρο να ανθίσει ο έρωτας. Πόσο χώρο δώσατε σ’ αυτό το συναίσθημα καθώς γράφατε για το χορό των σκιών;
Ο έρωτας, όπως και στη ζωή, είναι βασικό συστατικό του βιβλίου, το ένα πράγμα που κάνει τη λογική μας να πετάει μακριά, και το μοναδικό ίσως συναίσθημα που σε κάνει να αισθάνεσαι πώς αξίζει να ζεις. Από την αρχή, ήξερα πως το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, θα έχει να κάνει με αυτόν, μια και είναι τεράστια κινητήριος δύναμη, με ανυπολόγιστη ισχύ, και ενέργεια.
Οι αναγνώστες αστυνομικής λογοτεχνίας είναι, πλέον, πιο απαιτητικοί. Ζητούν από τον συγγραφέα να μην αφήνει αναπάντητα ερωτηματικά και κενά στην αφήγηση. Πιστεύετε πως καλύψατε τις ανάγκες τους με τις «Σκιές» σας;
Πιστεύω πως έκανα το καλύτερο δυνατό, σύμφωνα πάντα με τις δυνατότητες μου.
Ελπίζω, και πιστεύω πως αν μη τι άλλο, θα περάσουν ευχάριστα, και δεν θα βρουν τέτοια κενά στην πλοκή, που θα περνούσαν ελέφαντες. Τώρα, για κουνούπια, και άλλα μικρά είδη, δε μπορώ να ορκιστώ.
Γεννηθήκατε και ζείτε στην όμορφη Καρδίτσα. Είναι η επαρχιακή πόλη που κρύβεται στις «Σκιές», εφόσον ούτως ή άλλως καλύπτει και με το παραπάνω τις ανάγκες δημιουργίας μυστηρίου;
Η Καρδίτσα είναι η πόλη μου, που έζησα και αγαπώ. Μπορεί να είναι η βάση της επαρχιακής πόλης που περιγράφω στο βιβλίο, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο φωτεινή, με ανοιχτούς και φιλόξενους ανθρώπους. Κανείς μαφιόζος δεν εδρεύει εδώ, και δεν σκορπάει πτώματα στα γύρω δάση. (αλλά, και αν υπήρχε, μάλλον δεν θα μπορούσα να το πω εδώ, έτσι δεν είναι;)
Υπάρχει ένας τύπος σύγχρονου αναγνώστη, ο αναγνώστης αστυνομικής λογοτεχνίας.
Κι όταν όμως οι κανόνες δεν είναι τόσο συγκεκριμένοι, υπάρχει ένας συγκεκριμένος καμβάς που παραπέμπει στη λογοτεχνική παράδοση του αστυνομικού μυθιστορήματος
Μαρία Τσακίρη