«Εγώ φταίω… εγώ φταίω… κάποια κατάρα… Πριν πεθάνει, με καταράστηκε…» γράφει σε κάποιο σημείο του βιβλίου της η Ελένη Κοτσοβόλου, αφήνοντας γύρω της ένα αίσθημα ευθύνης γι’ αυτά που γράφει, μα πιο πολύ δίνοντας το δικό της στίγμα γραφής, σ’ ένα κείμενο πέρα για πέρα ανθρώπινο και φυσιολογικό.
Δεν υπάρχει πουθενά η έπαρση ή η καταλάθος τοποθέτηση κανενός ήρωα, δεν υπάρχει σε καμία σκηνή η λάθος έννοια, όπως και δεν υπάρχει αυτό που λέμε συγγραφική φλυαρία.
Μέσα σε μια δεμένη, ζωντανή και αληθινή ιστορία, όπως είναι αυτή που μας περιγράφει η συγγραφέας, ο αναγνώστης θα γευτεί και θα «βιώσει» όλα τα τερτίπια της αγάπης, θα γίνει μάρτυρας και σε αρκετές περιπτώσεις «φύλακας» κάποιου μυστικού, μα και θα «φωνάξει», όταν εκείνη θα πάρει το ρίσκο για να ζήσει το κάτι διαφορετικό.
Οι ζωντανές εικόνες, οι απλοί καθημερινοί διάλογοι, οι όμορφες περιγραφές, οι γήινοι χαρακτήρες με τα σωστά και τα λάθος τους, συνθέτουν ένα πλούσιο έργο, άξιο μελέτης… όχι επειδή απλά μιλάει για αγάπη και έρωτα, αλλά γιατί «ξεγυμνώνει» την φανταχτερή ομορφιά του δήθεν ωραίου… που εύκολα συναντάμε σε πολλά μυθιστορήματα.
Είναι μια δυνατή ιστορία που πονάει, αλλά έχει τη δύναμη να γιατρεύει τις πληγές όσων γνωρίζουν τη γλώσσα της αλήθειας και της απλής αγάπης…