Όχι, το μαζί ΔΕΝ πρέπει να πληγώνει…
Το μαζί πηγαίνει πλάι-πλάι με την αγάπη, την υπομονή, την εμπιστοσύνη, την κατανόηση, την στοργή καί όλα τα θετικά συναισθήματα…
Δεν ξέρω τί λάθος κάνουν οι γονείς, ώστε τα παιδιά μεγαλώνοντας να θεωρούν ως κάτι το φυσιολογικό το να πληγώνουν τους ανθρώπους γύρω τους. Να ζουν μέσα σε κακοποιητικές σχέσεις καί να πιστεύουν ότι αυτό είναι είναι κάτι δεδομένο καί κοινά αποδεκτό…
Ναι, ξέρω πώς οι όποιες προκαταλήψεις καί λανθασμένες πεποιθήσεις που κληροδοτούνται από γενιά σε γενιά παίζουν σημαντικό ρόλο, ώστε να ”θρέφονται” ανάλογες συμπεριφορές, αλλά δεν πρέπει να μένουμε μόνο εκεί.
Οφείλουμε να μην τις θεωρούμε ως δικαιολογία, πίσω από την οποία μπορούν να ”κρυφτούν” οι όποιες κακές πράξεις. Άν, πραγματικά, θέλουμε να αλλάξει κάτι, από εδώ καί μπρος, ας αποτινάξουμε από πάνω μας όλα αυτά τα ”δεσμά” καί να εστιάσουμε στην ουσία καί στην καλλιέργεια ανθρώπων με ενσυναίσθηση καί σεβασμό τόσο για τους εαυτούς τους, όσο καί για τους γύρω τους.
Αυτές δεν ήταν παρά μερικές από τις πρώτες σκέψεις που πέρασαν από το μυαλό μου ξεκινώντας την ανάγνωση του νέου κοινωνικού μυθιστορήματος της συγγραφέως Βικτώριας Προβίδα, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έξη. Ένα βιβλίο με κοινωνικό υπόβαθρο που εμβαθύνει στις ανθρώπινες σχέσεις καί τον τρόπο που εκείνες καθορίζουν την πορεία της ζωής μας. Ένα βιβλίο φαινομενικά συνηθισμένο -αναφορικά με την υπόθεσή του- που η συγγραφέας, όμως, μας το μεταφέρει μέσα από μία πιο ρεαλιστική ματιά, που δεν ωραιοποιεί, δεν υπερβάλλει, μα ούτε καί δικαιολογεί…
”Η Έλλη γεννήθηκε σε αδειανή αγκαλιά. Μεγάλωσε με αυστηρές αρχές και δυσβάσταχτα όρια. Δεν ήταν πλασμένη για γενναίες διεκδικήσεις και τολμηρά εγχειρήματα. Αντίθετα, είχε μάθει να υποχωρεί, να συμβιβάζεται, να συγχωρεί. Αγάπησε υπέρμετρα και πρόσφερε τα πάντα σε εκείνον. Πίστη, φροντίδα, αφοσίωση. Έτσι πίστευε ότι έπρεπε να πράξει. Έτσι έπραξε. Έκανε υπομονή. Έδειξε ανοχή. Βρήκε τη δύναμη να κουβαλήσει φορτίο βαρύ. Έδωσε μάχες, χαμένες οι πιο πολλές. Ώσπου, ήρθε η στιγμή, που βρήκε το θάρρος και εγκατέλειψε όλα τα «μαζί» που την πλήγωναν και έκανε καινούρια αρχή χτίζοντας νέα ζωή. Ένας γάμος τελματωμένος, δυο σύζυγοι πληγωμένοι από τα ίδια τους τα λόγια και τις πράξεις, κι ένας έρωτας που ήρθε, έφυγε, αλλά στην ουσία δεν έσβησε ποτέ από τις ψυχές όσων τον έζησαν. Αλήθεια, αυτό το για πάντα γιατί δεν κατάφεραν να το κρατήσουν; Πώς τα όνειρα και οι επιθυμίες μπορούν να παρασυρθούν από λανθασμένες αποφάσεις; Πώς η αγάπη ντύνεται τον μανδύα της βίας; Πώς η υπομονή καταστρέφει την ίδια τη ζωή;” (Περίληψη οπισθοφύλλου)
Η συγγραφέας έχει έναν λόγο ρέοντα καί κατανοητό. Φροντίζει, κατά την διάρκεια της αφήγησης, να μας δίνει χρήσιμες πληροφορίες γύρω από τα κεντρικά πρόσωπα, που μας βοηθούν να τα προσεγγίσουμε καί να αναπτύξουμε συναισθήματα για εκείνα. Ναι, υπάρχει μία συνεχόμενη ροή στην εξιστόρηση των γεγονότων που δεν κουράζει, αλλά μας τοποθετεί, έστω καί νοερά, μέσα στο κάδρο της πλοκής. Κι εμείς σαν άλλοι/ες αόρατοι/ες ”επισκέπτες/τριες” παρακολουθούμε τις ζωές, τα συναισθήματα, τις επιθυμίες, τα όνειρα, τις πράξεις καί τα λάθη τους. Ναι, δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει μετανιώσει για κάτι που έκανε, ή, δεν έκανε. Ο σκοπός, όμως, είναι να μάθουμε κάτι απ’αυτό καί να νοιαστούμε καί για τον εαυτό μας. Να τον αγαπήσουμε καί να τον φροντίσουμε, όπως του αξίζει. Διότι, θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου καί θα ”απαιτήσει” τα όποια χρωστούμενα. Καί πιστέψτε με, το τίμημα θα είναι μεγάλο…
Τί κρατώ από την επαφή μου με το βιβλίο; Το πώς η δύναμη που κρύβουμε μέσα μας είναι μεγαλύτερη απ’όσο μπορεί να νομίζουμε καί όταν χρειαστεί, εκείνη θα βγει στην επιφάνεια καί θα μας τραβήξει στο φως καί στο μέλλον με ελπίδα ότι όλα μπορούν να γίνουν καλύτερα. Αρκεί να το πιστέψουμε! Να μην κάνουμε πίσω στο πρώτο εμπόδιο -θα βρούμε πολλά μπροστά μας- από ανθρώπους όμοιους/ες με εκείνους/ες του βιβλίου, μα να πεισμώσουμε καί να παλέψουμε για μία ζωή όμορφη καί αξιοπρεπή, με τον ίδιο τρόπο που έκανε καί η κεντρική πρωταγωνίστρια του βιβλίου. Ας γίνει εκείνη ένα καλό παράδειγμα προς μίμηση!
Κυριακή Γανίτη