Η Αννέτα, είναι μια 36χρονη γυναίκα, πολύ όμορφη και συνάμα πολύ δυναμική. Έχει δυο δίδυμους γιους, τον Χρήστο και τον Βασίλη και μοιράζει τη ζωή της ανάμεσα σε Ελλάδα και Γαλλία, λόγω των επαγγελματικών της υποχρεώσεων. Λατρεύει τη φωτογραφία και στο πλευρό της έχει τη μητέρα της Αλεξάνδρα, μια γυναίκα που απολαμβάνει κάθε ρανίδα της ζωής, αλλά και τους θείους της Κώστα και Ναυσικά που την προστατεύουν και την υπεραγαπάνε.
Στον αντίποδα, ο Στέφανος είναι ένας 42χρονος δικηγόρος, αρκετά γοητευτικός, χήρος με δύο κόρες, την Ελένη και τη μικρή Γεωργία. Είναι ο μεγαλύτερος αδερφός της Χαράς και του Γιάννη, έχουν καταγωγή από την Κρήτη που εκεί πλέον ζει μονάχα η αυταρχική μητέρα τους Γεωργία και διατηρούν υπέροχες σχέσεις με τον πατέρα τους Άγγελο που ζει στην Πάτρα, πλάι στην καλοσυνάτη και γλυκιά δεύτερη σύζυγό του Παναγιώτα.
Η Αννέτα και ο Στέφανος, ο Στέφανος και η Αννέτα θα είναι τα πρόσωπα που θα μας απασχολήσουν καθ’ όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης που πλάι σε όλους τους υπόλοιπους ήρωες θα αναμετρηθούν με τις αντοχές τους, με την αγάπη, τον πόνο και τη βαθιά θλίψη.
Όλα τα πρόσωπα του βιβλίου, κρατούν στα χέρια τους κομμάτια από ένα πολύκροτο παζλ και αδημονούν να τα εναποθέσουν στο σωστό σημείο, αν και πολλές φορές η παρατεταμένη αποχή τους από τους ρόλους που τους προσφέρει η ζωή, θα τους στερήσει την ίδια τη ζωή και τις απολαύσεις της.
Ας μην μακρηγορώ. Ας αρχίσω να γράφω τους σταθμούς που ξεχώρισα κατά την ανάγνωση και ελπίζω να αποτελέσουν το δικό σας εφαλτήριο για να διαβάσετε το βιβλίο.
Η απαράδεκτη συμπεριφορά μιας δεσποτικής γιαγιάς απέναντι στις εγγονές της, η νέα γειτόνισσα του Στέφανου που ήδη έχει γνωρίσει, η γλώσσα της νοηματικής απαραίτητη για την επικοινωνία μεταξύ μιας οικογένειας, οι ευεργετικές μοναχικές βόλτες με το ιστιοφόρο μακριά από όλους, ο γάμος του Γιάννη με τη γλυκιά Χριστίνα αλλά και ένα κολάζ φωτογραφιών με θέμα «θέλω και πρέπει», μας εντάσσουν στην ιστορία με γοργούς ρυθμούς και μας υπόσχονται μια εξίσου γοργή εξέλιξη εναλλασσόμενων γεγονότων.
Οι απορίες μιας νεαρής που γίνεται για πρώτη φορά γυναίκα, η ισχυρογνώμων, ξεδιάντροπη και στενόμυαλη Γεωργία που εξαπολύει αβάσιμες κατηγορίες ολούθε, ο υπομονετικός Νίκος που υπεραγαπάει τη γυναίκα της ζωής του, μια κράτηση σε ακριβό εστιατόριο για δύο και η ξέχειλη ζήλια του Στέφανου που αμαυρώνει τις όμορφες σκηνές εν τη γενέσει τους, οδηγούν σε συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα τόσο για τους ήρωες του βιβλίου, όσο και για τους αναγνώστες του.
Η ροή της ιστορίας συνεχίζει με τη γέννηση μιας όμορφης νεαρής, με μια βαρύγδουπη ανακοίνωση που στέφεται με επιτυχία, με μια διαμάχη που λίγο έλειψε να εκτροχιαστεί, με μια ψεύτικη κρίση που την ακολουθούν και άλλες, με τη Φωτεινή που αγκαλιάζει τη μητέρα της και επικροτεί τις επιλογές της, αλλά και με ένα υπέροχο πρωτοχρονιάτικο δώρο που όμοιό του δεν υπάρχει.
Ακολουθεί η απονομή μιας τιμητικής πλακέτας, ένα χαστούκι και ένα ταξίδι στην πόλη του έρωτα, οι χωριστές διακοπές του Πάσχα, μια φωτογράφιση ξέχειλη έρωτα και πάθος, ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι αλλά και μια διένεξη μεταξύ μάνας και γιου που σκοπό της έχει να χαλάσει για ακόμη μια φορά την ευφορία που νιώθει ο Στέφανος.
Στο πορτρέτο μας θα προστεθούν κρίσεις άγχους, η βόλτα στο Φισκάρδο, η εγκυμοσύνη της Μαριάννας, ένα γράμμα που κουβαλά πολύ πόνο, ο από μηχανής θεός αρκούδος της Γεωργίας, οι πέντε πίτσες και το ένα μπουκάλι κρασί αλλά και ένα αυτοκίνητο που προκαλεί ατύχημα και κάπως έτσι θα δώσουν τη σκυτάλη στους τίτλους τέλους προσδοκώντας σε νηνεμία και κατευνασμό των ανεξέλεγκτων χτύπων των καρδιών των ηρώων.
Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση που μου κίνησε το ενδιαφέρον για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο της Κωνσταντίνας Σιάφη-Διαμάντη, ένα σύντομο βιογραφικό της οποίας θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, επέλεξα την παρακάτω:
…κοιτάχτηκαν στα μάτια και το «σ’ αγαπώ» που βγήκε από τα χείλη τους, σφραγίστηκε με ένα φιλί…
Πολλές φορές θύμωσα διαβάζοντας τις αντιδράσεις του Στέφανου που εθελοτυφλούσε για χρόνια. Δεν κατάφερα να κατανοήσω τις πράξεις της Γεωργίας που ήθελε να εξουσιάζει στις ζωές των άλλων και δύσκολα θα τη συγχωρούσα για τι επιλογές της. Λάτρεψα την Παναγιώτα και τη Χαρά για την ανιδιοτέλεια και την καθαρή ψυχή τους και σίγουρα αν που δινόταν η ευκαιρία θα τσούγκριζα το ποτήρι μου με τον κο Άγγελο και τον κο Κώστα.
Μπορεί η αγάπη να υπομένει; Να βασανίζεται; Να συγχωράει;
Μπορεί να υπερνικήσει εμπόδια; Να μείνει αλώβητη και ανεπηρέαστη;
Να κερδίσει σε άνισες μάχες; Να βγει καθάρια στο φως;
Να συνεχίσει να ταξιδεύει μετά από φουρτούνες;
Αν με ρωτάτε, θα απαντήσω πως ναι, μπορεί! Με την κατάλληλη τροφοδοσία, την αγκαλιά και την προστασία, μπορεί να κερδίσει τις μάχες και να ακολουθήσει το ταξίδι της σε γαλανά νερά, σε πελάγη φιλόξενα κάτω από τον έναστρο ουρανό με τα ολόγιομα φεγγάρια του.
Κατερίνα Σιδερη
Όπως ποτέ δεν ζήσαμε – Κωνσταντίνα Σιάφη-Διαμάντη – Vivlio-Life.gr