‘Πόσο δύσκολο είναι να κάνουμε στην άκρη όλα τα πρέπει που μας εγκλωβίζουν σε μία ζωή μισή;”
Ευχής έργον θα ήταν αν όλοι οι άνθρωποι ακολουθούσαμε αυτό που μας υποδεικνύει η καρδιά μας και όχι η λογική και τα όποια ”πρέπει” μας περιτριγυρίζουν, με αποτέλεσμα να ζούμε την ζωή που εμείς επιθυμούμε κι όχι εκείνη που μας επιβάλλουν -εντός κι εκτός εισαγωγικών- εξωτερικοί παράγοντες, μα και αρκετές φορές ο ίδιος μας ο εαυτός που δυσκολεύεται να ξεφύγει και να διεκδικήσει ό,τι λαχταρά. Προσέξτε! Δεν μιλώ να πράττουμε εις βάρος των άλλων ανθρώπων, αλλά να αναζητούμε και να έχουμε δίπλα μας ό,τι μας ”καλύπτει” και μας προσφέρει ό,τι χρειαζόμαστε, κυρίως σε ψυχολογικό επίπεδο. Η παρουσία ανθρώπων που μας κάνουν να νιώθουμε ασφαλείς, πλήρεις κι ευτυχισμένοι/ες…
Η φράση ”Όπως ποτέ δεν ζήσαμε” δεν είναι μόνο ο τίτλος του νέου αισθηματικού/κοινωνικού μυθιστορήματος της συγγραφέως Κωνσταντίνας Σιάφη – Διαμάντη (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έξη), αλλά μία διαπίστωση σχετικά με την ζωή πολλών ανθρώπων εκεί εξώ. Μία πρόταση ειπωμένη από τα χείλη πολλών, συνοδευόμενη από έναν τόνο μελαγχολίας και συγκαλυμμένου πόνου για όσα ποτέ δεν κατάφεραν να ζήσουν. Για όσα άφησαν να κυλήσουν σαν νερό μέσα από τα χέρια τους και δεν βρήκαν ποτέ το κουράγιο και το θάρρος να φωνάξουν ότι αυτά θέλουν και ότι δεν μπορούν να συμβιβαστούν με κάτι λιγότερο… Μα να που δεν το έκαναν… Μα είναι πια αργά; Μήπως όλοι κι όλες έχουμε δικαίωμα σε μία δεύτερη ευκαιρία ακόμη κι αν έχει περάσει, φαινομενικά, ο καιρός;
”Δεν είχε νιώσει ποτέ πώς είναι να ερωτεύεσαι και να παραδίνεσαι άνευ όρων στην αγάπη, πώς είναι να βάζεις τον εαυτό σου στο περιθώριο και να γίνεσαι ένα με τον άλλον. Παντρεύτηκε σε πολύ μικρή ηλικία και αυτό από πείσμα. Μετά τον χαμό του άντρα της, η Αννέτα αποφάσισε να αλλάξει ρότα στη ζωή της και να επιστρέψει στην Ελλάδα για να κάνει μια καινούργια αρχή.
Μόνο όταν βρισκόταν στη θάλασσα ένιωθε ελεύθερος. Εκεί μπορούσε να αναπνεύσει και να αφεθεί. Από παιδί καταπίεζε τα συναισθήματά του και οι συνθήκες τον μεγάλωσαν απότομα. Ο Στέφανος παραδόθηκε στη λήθη του χρόνου πιστεύοντας πως όλα κυλούσαν ήρεμα. Όταν γνώρισε την Αννέτα, δεν φαντάστηκε ότι οι ζωές τους ακολουθούσαν εν αγνοία τους μία κοινή πορεία.
Το ατύχημα που τους ένωσε, η επιστροφή της από τη Γαλλία, η κλινική στην οποία δούλευαν και οι δύο, το αεροδρόμιο… Οι συμπτώσεις που εμφανίζονται στον δρόμο τους, δείχνουν και στους δύο πως είναι γραφτό να είναι μαζί.
Είναι έτοιμοι, όμως, να αντιμετωπίσουν την αλήθεια της ζωής και να ζήσουν όπως ποτέ μέχρι τώρα;” (Περίληψη οπισθοφύλλου)
Αν και πρόκειται για το πρώτο έργο της συγγραφέως που διαβάζω, ένιωσα σαν ”γνώριζα” την πένα της από παλιά. Εκπέμπει μία ηρεμία, οικειότητα και ρεαλισμό που με βοήθησε να ”βυθιστώ” ομαλά μέσα σε όλη την ιστορία. Να δω μέσα από τα μάτια των προσώπων, να νιώσω ποικίλα συναισθήματα, αλλά και να βιώσω πρωτόγνωρες για μένα καταστάσεις. Χτίζει με τέτοιον τρόπο τους χαρακτήρες των προσώπων και τους/τις τοποθετεί εκεί ακριβώς που πρέπει, ώστε να έχουμε μία αληθοφανή ιστορία και απεικόνιση αυτής, η οποία μας επιτρέπει να ταυτιστούμε μαζί τους και να συμπορευτούμε σε αυτό το λογοτεχνικό ταξίδι…
Πήγα κόντρα στην όποια ραθυμία με έχει καταβάλει -λόγω αφόρητης ζέστης!- και ολοκλήρωσα την ανάγνωση με μεγάλη ικανοποίηση και προσήλωση. Ρούφηξα σαν άλλο σφουγγάρι όλα όσα είχε να μου προσφέρει και με έκανε να πιστέψω ότι ποτέ δεν είναι αργά και η ελπίδα είναι πάντα εκεί για να μου/μας θυμίζει ότι ποτέ δεν είναι αργά για να ζήσουμε όπως πάντα θέλαμε…
Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.
Κυριακή Γανίτη