Η Αλεξάνδρα Συρίγου διακρίνεται για την ευαισθησία της και το ήθος της και δίνει στους άλλους την αξία και τον σεβασμό απλόχερα. Δημιουργεί στους ανθρώπους γύρω τους, την αίσθηση μιας ατμόσφαιρας αλληλεγγύης, οικειότητας, συνεργασίας και θετικότητας, εμπνέοντας και υποστηρίζοντάς τους .Είναι μια αξιαγάπητη συγγραφέας.
Λένια, μια ιστορία με όνομα. Μιλήστε μας για το βιβλίο σας.
Σαν χάρτινο παιδί μου, η Λένια μου, με εκφράζει απόλυτα με την αξιοπρέπεια και το σθένος με το οποίο υπερασπίζεται τις αρχές της, δηλώνοντας πως: «Κανένας δε θέλει να ζέψει στο άρμα της ζωής της», θέλοντας και προσπαθώντας να μη χρησιμοποιήσει σαν δεκανίκι, ακόμη κι όσους οικειοθελώς θα προσφέρονταν να παίξουν αυτό το ρόλο.
Η πένα σας καταφέρνει να εισχωρήσει στην ψυχοσύνθεση της γυναίκας και να αναδείξει το δυναμισμό της, όποια κι αν είναι η θέση της. Έχει κομμάτι από εσάς η ηρωίδα σας;
Σίγουρα η περιπέτεια με την παλίνδρομη κύηση του μωρού της Άσπας περιγράφει όσα αντιμετώπισα προσωπικά το καλοκαίρι του 1977, χάνοντας το πρώτο παιδί μου… Δόξα τω Θεώ ευλογήθηκα στη συνέχεια με την απόκτηση της κόρης και του γιου μου! Άπειρα κοινά στοιχεία υπάρχουν στο ιατρικό ιστορικό της Μάρθας, που η ασθένεια της ταλαιπωρεί εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο, των μικρών παιδιών δυστυχώς μη εξαιρουμένων. Κι ασφαλώς η προδοσία από αγαπημένο πρόσωπο, που παίρνει τη γη κάτω απ’ τα πόδια σου και σε τραμπαλίζει επικίνδυνα, μέχρις ότου ξαναβρείς το βηματισμό σου. Επειδή ακριβώς αυτό είναι το ζητούμενο: μια φορά να πέσεις κάτω μα να ξαναβρείς το κουράγιο δυο να σηκωθείς όρθια, με την ψυχούλα σου άφοβη, έχοντας πάρει το μάθημα σου και μην έχοντας χάσει την ελπίδα για ό,τι καλό θα σου φέρει το μέλλον!
Πόσο χρονικό διάστημα χρειάστηκε για να γραφτεί το εν λόγω μυθιστόρημα;
Περίπου μέσα σ’ ένα χρόνο, η Λένια από ιδέα κι έμπνευση άπλωσε τη ζωή της μέσα στις σελίδες του ομώνυμου βιβλίου.
Είναι οι ήρωες ενός μυθιστορήματος συνήθως άνθρωποι που έχουμε συναντήσει στην καθημερινότητά μας, και λίγο ως πολύ έχουν μέσα τους και δικά μας προσωπικά βιώματα;
Γράφοντας τη Λένια, έκανα τολμώ να πω μια επιπλέον μορφή θεραπείας, στις τόσες που απαιτεί η κατάσταση της υγείας μου. Εμπνεύσθηκα την ηρωίδα μου, την πέρασα από 40 κύματα ώσπου να της χαρίσω το 10 το καλό και δεν φανταζόμουν πως θα έπαιρνε σάρκα κι οστά, αν οι δικοί μου άνθρωποι, που καμία βιωματική σχέση δεν έχουν με τους πρωταγωνιστές της ιστορίας μου, διαβάζοντας πρώτοι το κείμενο, μέσα απ’ την οθόνη του υπολογιστή, δεν με προέτρεπαν να την μοιραστώ με τον κόσμο, επειδή κατά τη γνώμη τους -σας βεβαιώνω δε ότι είναι πολύ αυστηροί κριτές- είχε πράγματα να πει κι ίσως κάποιες ευαίσθητες χορδές ν’ αγγίξει, να συγκινήσει, να παρηγορήσει… Γι’ αυτό κι αποφάσισα έπειτα από μια δεκαετία αποχής να επανέλθω στην ενεργό δράση, έχοντας πολύτιμη προίκα μου τις προηγούμενες χάρτινες θυγατέρες μου: την Μελιώ από το βιβλίο «Της καρδιάς τους μαχαλάδες», την Ναταλία από το βιβλίο «Το τρις εξαμαρτείν» και τέλος την Κώστια από το βιβλίο «Κλεψύδρα της αγάπης».
Τι ρόλο παίζει το απόκοσμο ή ονειρικό στοιχείο στα έργα σας; Τα γιασεμια που άφηνε η μητέρα της Λένιας, τα όνειρα που είδαν οι ηρωίδες…
Αυτό σας βεβαιώνω το έχω ζήσει προσωπικά. Η μονάκριβη αδελφή μου κι η μητέρα μου, που δεν ζουν πια ανάμεσα μας, βρήκαν αλάθητο τρόπο μέσα από τα ονειρικά μηνύματα να μου μαντατέψουν πως θα γινόμουν γιαγιά κι απ’ την κόρη μου, για την περίπτωση της οποίας μεγαλόσχημοι επιστήμονες είχαν αποφανθεί αρνητικά στη δυνατότητα τεκνοποίησης, καθώς και να με προειδοποιήσουν ότι θα με ξαναθυμόταν μετά από 14 χρόνια ο καρκίνος κι έπρεπε να είμαι προετοιμασμένη κατάλληλα να τον αντιμετωπίσω, εφόσον ετούτη τη φορά θ’ αφορούσε μια δια βίου -μικρού ή μεγαλύτερου- συνύπαρξη. Εκείνο όμως που με συγκλόνισε ήταν όταν την ίδια εκείνη εποχή παραπονέθηκα στον επίσης «φευγάτο» πατέρα μου, επειδή -κατά την γνώμη μου- με είχε ξεχάσει και δεν μου έστελνε κι αυτός κάποιο σημάδι, να καταλάβω πως είχε την έγνοια μου. Αν θέλετε το πιστεύετε, όμως ακριβώς την επόμενη ημέρα ψάχνοντας στην βιβλιοθήκη μου παλιές σημειώσεις, έπεσε απ’ το πάνω ράφι, δίχως καν να την έχω ακουμπήσει, κυριολεκτικά μέσα στα χέρια μου, «Λωξάνδρα» της Μαρίας Ιορδανίδου, δικό του δώρο ανεκτίμητο, όπου την αφιέρωση στο «Αλεκάκι του», όπως συνήθιζε να μ’ αποκαλεί χαϊδευτικά την έκλεινε με τη φράση: «Όποιον δρόμο κι αν διαλέξεις, όσο δύσκολος κι ανηφορικός να ’ναι, θα σου κρατώ το χέρι και θα ’μαι πάντα δίπλα σου!» Ακράδαντα πιστεύω πως μια διάφανη κουρτίνα μας χωρίζει με όσους λατρεμένους μας έχουν περάσει απέναντι κι από εκεί μεσολαβούν για χάρη μας στις όποιες δυνάμεις ελέγχουν το πεπρωμένο μας, ώστε να διαχειριζόμαστε όσο το δυνατό καλύτερα τα μελλούμενα και να ξεφορτωνόμαστε πιο εύκολα ό,τι μας φθείρει και μας καταπονεί: τοξικά άτομα, καταστάσεις και συνήθειες ψυχοφθόρες.
Με τι συναίσθημα θα θέλατε και με τι πιστεύετε πως θα τελειώσει την ανάγνωση ο αναγνώστης;
Με τη βαθιά πεποίθηση ότι η Συμπαντική δικαιοσύνη λειτουργεί αλάνθαστα βάσει δικών της κανόνων, που ανταμείβουν κάθε τι καλό που έχουμε κάνει στο πολλαπλάσιο! Κι αν ετούτη η επιβράβευση κάποιες φορές καθυστερεί, όμω, όταν την εισπράττουμε μας γεμίζει ευφρόσυνη χαρά και την υποδεχόμαστε, με τεράστια αγαλλίαση λέγοντας: «Καλώς τη μου, κι ας άργησε!»
Τι πιστεύετε πως κάνει ιδιαίτερη την ιστορία που γράψατε;
Σε μια εποχή που μοιάζει να είναι τα πάντα ισοπεδωμένα, με τεράστια κρίση αξιών, που θεωρούνται από ουτοπικές έως κι ανύπαρκτες, έρχεται η Λένια ν’ αποδείξει πως και στις μέρες μας η γνήσια ανθρώπινη στόφα εξακολουθεί, σε πείσμα των καιρών, να παραμένει άφθαρτη κι αναλλοίωτη!
Η συγγραφή κέντριζε το ενδιαφέρον σας από παιδί; Ωριμάζει ένας συγγραφέας στη διάρκεια ενός βιβλίου;
Το διάβασμα ήταν ανέκαθεν η μεγάλη μου αγάπη. Γαλουχήθηκα μέσα απ’ τα γραφτά άξιων Ελλήνων και ξένων λογοτεχνών, ίσως και γι’ αυτό κατάφερα ν’ αποσπάσω ένα 20 στις Πανελλήνιες εξετάσεις στο μάθημα της έκθεσης, που μαζί με τις επιδόσεις μου στα υπόλοιπα μαθήματα, μου εξασφάλισε την επιτυχία στην Νομική Σχολή του Καποδιστριακού. Τον εαυτό μου τον θεωρώ περισσότερο σαν μυθοπλάστη, μοναχικό γραφιά, που αποξεχνιέται γλυκά, από όσα τον πιέζουν, γράφοντας τις ιστορίες του κι εύχεται σ’ όλους εκείνους που τις διαβάζουν να εισπράττουν το ίδιο συναίσθημα.
Σήμερα που τα πράγματα φαίνονται πολύ δύσκολα, εσείς τι ελπίζετε και από που παίρνετε δύναμη;
Το γράψιμο λειτουργεί θεραπευτικά στο σώμα και κυρίως στην ψυχή μου! Δεν θα συγχωρούσα τον εαυτό μου αν μεγαλοποιούσε τα προβλήματα του, τη στιγμή που σ’ ολόκληρο τον κόσμο εκατομμύρια άνθρωποι ταλαιπωρούνται από χίλιες δυο πανάθλιες καταστάσεις -σεισμούς, λιμούς, πολέμους, καταποντισμούς- κι επιμένουν να αντιστέκονται και να μάχονται, κάνοντας τ’ αδύνατο ΔΥΝΑΤΟ!
Τι έχει μεγαλύτερη σημασία για εσάς, Το ταξίδι ή ο προορισμός;
Τα ομορφότερα ταξίδια μου τα κάνω βλέποντας τα αθώα μάτια των μικρών παιδιών! Μαζί με τα εγγόνια μου απομένω εκστατική να θαυμάζω τον ήλιο σαν δύει, βουτώντας στην θάλασσα και τη νύχτα να κεντά με αστέρια το ουράνιο στερέωμα! Έχω την αίσθηση, τότε, πως τίποτε δεν πάει χαμένο, αρκεί ο σπόρος να πέσει σε γόνιμο έδαφος! Ας μου επιτραπεί να εξομολογηθώ μια εκ βαθέων ευχή κι επιθυμία μου: Αργότερα, όταν τα τρυφερά ετούτα πλασματάκια μπορέσουν να διαβάσουν, να κρίνουν και να σχηματίσουν δική τους άποψη, να καταλάβουν ίσως καλύτερα την ψυχούλα της γιαγιάς – Ντάντας, που δε θα πάψει στιγμή να τα καμαρώνει, να τα προσέχει και να ’ναι απερίγραπτα περήφανη γι’ αυτά, όπου κι αν βρίσκεται!
Με την πείρα των 75 χρόνων που κουβαλάω στην πλάτη μου, θα έλεγα πως ό τι πολυτιμότερο μπορεί να μας χαρισθεί είναι οι διαδρομές της ζωής μας να είναι πλούσιες σε προκλήσεις, εμπειρίες και νέα ξεκινήματα. Φθάνει να τις μοιραζόμαστε με ανθρώπους που αγαπιόμαστε και νοιαζόμαστε αληθινά κι αμοιβαία, και δεν κουραζόμαστε να κρατιόμαστε σφιχτά απ’ το χέρι, ειδικά στα δύσκολα και δύσβατα μονοπάτια. Έτσι, μονάχα, αφήνουμε πίσω μας ένα φωτεινό, καθάριο αποτύπωμα και μια αναλλοίωτη, λαμπερή αύρα!
Κλείνοντας, ευχαριστώ από καρδιάς την κ. Ευαγγέλου, για το χρόνο που αφιέρωσε διαβάζοντας τη Λένια κι εκπονώντας το σχετικό ερωτηματολόγιο.
Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου
Αλεξάνδρα Συρίγου: Λένια ,μια ιστορία με όνομα – femalevoice.gr