“Μία οικεία κι άκρως συγκινητική ιστορία που καταφέρνει καί ισορροπεί ανάμεσα στον ρεαλισμό καί την μυθοπλασία” της Κυριακής Γανίτη

Όπως έχω ξαναπεί, τα κοινωνικά μυθιστορήματα δύνανται να έχουν πολλά ”παρακλάδια” καί εναλλάσσουν μέσα στις σελίδες τους ποικίλα ζητήματα, τα οποία μας επηρεάζουν τόσο σε ατομικό, όσο καί σε γενικό επίπεδο στο σύνολο μας ως κοινωνία. Μέσα, λοιπόν, απ’τα εν λόγω μυθιστορήματα, μπορούμε να ρίξουμε φως καί να αναδείξουμε πτυχές των ανθρώπινων σχέσεων, που είτε λειτουργούν ως πρότυπα προς μίμηση, είτε ως παραδείγματα προς αποφυγή… Σε αυτήν την κατηγορία ανήκει καί το κοινωνικό μυθιστόρημα της συγγραφέως Γεωργίας Κραββαρίτη, με τίτλο ”ΚΡΥΣΤΑΛΛΕΝΙΑ ΚΟΡΗ”, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έξη.

 

Είναι αλήθεια πως ο τίτλος ”ΚΡΥΣΤΑΛΛΕΝΙΑ ΚΟΡΗ” ακούγεται κάπως ονειρικός καί πιο ταιριαστός σε ένα παραμύθι, παρά σε ένα μυθιστόρημα αυτού του είδους, όμως, η συγγραφέας επιλέγει να μας δώσει -μέσω αυτού- ένα σημαντικό στοιχείο γύρω από την υπόθεση του βιβλίου. Ναι, πολύ σωστά καταλάβατε. Η γυναίκα που φέρει το προσωνύμιο ”ΚΡΥΣΤΑΛΛΕΝΙΑ ΚΟΡΗ” -της οποίας η μορφή κοσμεί καί την εικόνα του εξωφύλλου- θα είναι ένα από τα καίρια πρόσωπα, που η παρουσίας της θα παίξει καταλυτικό ρόλο μέσα σε όλη την υπόθεση του βιβλίου. Ένα εξαιρετικά ευφυές εύρημα της συγγραφέως που δεν μας αποκαλύπτει -για αρκετές σελίδες μέσα στο βιβλίο- ποιο πρόσωπο, ακριβώς, κρύβεται πίσω απ’αυτό, διατηρώντας έτσι ζωντανό το μυστήριο καί το ενδιαφέρον μας…

 

”Η Ζωή ήταν μόλις δεκαοχτώ χρονών, όταν έχασε τους γονείς της κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Ευτυχώς, στο πλάι της στάθηκε ο πατέρας Νεκτάριος, ο οποίος τη φυγάδευσε κρυφά στο μοναστήρι της Παναγιάς, όπου έμελλε να ζήσει τα χρόνια της νιότης της. Όμως, η αληθινή ιστορία της Ζωής ξεκινά πριν καν γεννηθεί, όταν η Άννα έφτασε στο κατώφλι της γιαγιάς της κουβαλώντας ένα ασήκωτο βάρος στους ώμους της. Ήταν έγκυος σε ένα παιδί που δεν ήθελε και για αυτό η γιαγιά της και ο πατέρας Νεκτάριος αποφάσισαν, σαν γεννηθεί, να το δώσουν σε μια φτωχή οικογένεια που θα το μεγάλωνε με αγάπη. Τα σχέδια, όμως, άλλαξαν, όταν η Άννα μετάνιωσε για αυτή της την απόφαση και τρελαμένη παρέδωσε την ψυχή της στα ορμητικά νερά του Αχέροντα… Αυτή η μοιραία απόφαση καθόρισε τις ζωές πολλών ανθρώπων, που το μέλλον θα έφερνε κάποτε αντιμέτωπους. Είκοσι χρόνια μετά, η Ζωή θα ξανασυναντήσει εκείνον που είχε αγαπήσει με όλο της το είναι. Εκείνον που της είχε χαρίσει τα πάντα και την ίδια στιγμή της τα πήρε πίσω. Και τότε, ο πατέρας Νεκτάριος θα τη βοηθήσει να αντικρίσει την αλήθεια κατάματα. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει και οι ψυχές όλων θα ουρλιάξουν συγκλονισμένες από την αποκάλυψή της.” (Περίληψη οπισθοφύλλου)

 

Η ζωή μας από μόνη της έχει τις όποιες δυσκολίες, αλλά καί τις όμορφες στιγμές της. Γιατί, όμως, εμείς οι άνθρωποι επιλέγουμε τα πιο δύσβατα ”μονοπάτια” για να περπατήσουμε; Γιατί επιλέγουμε να την κάνουμε πιο απαιτητική απ’όσο, ήδη, είναι; Γιατί δεν είμαστε, απολύτως, ειλικρινείς στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους γύρω μας; Καί δεν εννοώ μόνο σε επαγγελματικό, κοινωνικό, φιλικό, ή, ερωτικό επίπεδο, μα καί σε οικογενειακό. Γιατί δεν επιλέγουμε την αλήθεια, αρκεί να ξέρουμε όλοι κι όλες το τι επιθυμούμε, τι μας ενοχλεί, τι σκεφτόμαστε, τι ονειρευόμαστε καί κυρίως, μέχρι που είναι τα δικά μας όρια, αλλά καί των γύρω μας;

 

Η συγγραφέας ”χτίζει” μία οικεία κι άκρως συγκινητική ιστορία που καταφέρνει καί ισορροπεί ανάμεσα στον ρεαλισμό καί την μυθοπλασία. Μας παρουσιάζει χαρακτήρες προσώπων οικείων καί προσιτών, με τα όποια χαρακτηριστικά μπορούμε να φέρουμε κι εμείς οι ίδιοι/ες. Ναι, μπορεί το δραματικό στοιχείο να μοιάζει πως κυριαρχεί σε μεγάλο ποσοστό μέσα στην υπόθεση, αλλά θέλω να πιστεύω πως δεν γίνεται για να εκβιάσει το συναίσθημα, ούτε χρησιμοποιείται σαν άλλο κλισέ. Αντιθέτως, έρχεται να μας αποδείξει το πόσο όμορφα πράγματα μπορούν να συμβούν γύρω μας καί να τα εκτιμήσουμε σε μεγαλύτερο βαθμό, απ’όσο κάνουμε έως σήμερα. Ίσως πάλι να χρειάζεται λίγο ασχήμια στην ζωή μας, για να αναδειχθεί η αξία της ευτυχίας.

 

Ναι, παντού καί πάντα θα υπάρχουν καλοί καί κακοί άνθρωποι, που είτε θα σταθούν στο πλάι μας με ανιδιοτελή αγάπη καί φροντίδα, είτε θα κάνουν τα πάντα για να μην ζήσουμε όπως, πραγματικά, μας αξίζει. Αυτό, όμως, δεν πρέπει να λειτουργεί ως τροχοπέδη, μα να μας κάνει να πεισμώνουμε καί να κοιτάμε το πως θα ζούμε μία ήρεμη καί γεμάτη ζωή. Πρέπει να μάθουμε να πιστεύουμε στην δύναμη που κρύβουμε μέσα στην ψυχή μας καί να εστιάσουμε μόνο στα καλά, απορρίπτοντας τα όποια αρνητικά καί να μην επιτρέπουμε σε εκείνα να μας επηρεάζουν…

 

Το βιβλίο είναι αρκετά καλογραμμένο, μεστό καί άρτιο από άποψη νοημάτων. Η συγγραφέας μας οδηγεί βήμα βήμα προς τον επίλογο, που θα φέρει την όποια λύτρωση… Μία λύτρωση που ίσως να μην γεννάται μέσω μίας δικής μας ύβρεως, αλλά κάποιου άλλου ανθρώπου, που είχε το αντίκτυπό της πάνω στην ζωή των βασικών προσώπων του βιβλίου. Ναι, θα ήθελα να είναι πιο μικρό σε όγκο, παρ’όλ’αυτά, το βιβλίο μου κράτησε αρκετά καλή συντροφιά, όση ώρα διήρκησε η ανάγνωσή του καί το προτείνω σε όλους κι όλες εσάς που αγαπάτε να διαβάζεται ανάλογα έργα.

Καλή ανάγνωση.