Βιβλίο αισθηματο-κοινωνικό με όμορφη αφηγηματικότητα που σου τραβά το ενδιαφέρον από την πρώτη σελίδα ενώ, πολύ σύντομα, εξάπτει την προσοχή σου. Η Γωγώ Ψαχούλια συνέθεσε ένα μυθιστόρημα προσώπων και γεγονότων δημιουργώντας μια ιστορία που τα έχει όλα.
Εντάξει, καμία ιστορία δε τα έχει όλα, όμως ετούτη εδώ περιλαμβάνει: μυστικά, εκπλήξεις, απρόοπτα, εγκλήματα, ιστορίες αγάπης, ιστορίες μίσους, μεγάλα πάθη, μεγάλες φιλίες, μεγάλους έρωτες… φανταστική πλοκή, υπέροχη δομή, εξαίσια -μη πω ευφυέστατη- σύνδεση ηρώων και ιστοριών, ωραία ροή, κ.ά. Στο τέλος έμεινα ενθουσιασμένη από το σύνολο -ομολογώ ότι δε περίμενα να ενθουσιαστώ τόσο-, περισσότερο επειδή από το πρώτο κεφάλαιο υπόσχεται μια καλή ιστορία με αποκαλύψεις κι ανατροπές και ανταποκρίνεται άψογα ως την τελευταία αράδα.
Το βιβλίο έχει τους καλούς χαρακτήρες του όσο και τους κακούς του. Γνωρίζουμε ήρωες που θα συμπαθήσουμε από την πρώτη παράγραφο και το ανάλογο για τους αρνητικούς. Βλέπουμε έρωτες και φιλίες όπως και πόνο ή αδικία. Συναντάμε απόλυτη αγάπη και σε αντιδιαστολή ανθρώπινα δράματα που αγγίζουν την υπέρβαση, φτάνοντας από την αγανάκτηση στον όλεθρο ή ωθούν στην παραβατικότητα.
Προφανώς η συγγραφέας ήθελε να δημιουργήσει μια μυθογραφία πλούσια συναισθημάτων και, προς τέρψιν του κάθε αναγνώστη, το πέτυχε χωρίς κοιλιά (ούτε σε μία πρόταση), χωρίς επαναλήψεις, χωρίς περιττές φράσεις… βάζοντας όλα τα παραπάνω συν τις άρτιες περιγραφές της και μια άμεση σύσταση των ηρώων της που σκιαγραφούνται μεστά και «νόστιμα», κατά περίπτωση. Κι αν κάποιοι είναι μόνο καλοί, αθώοι, άδολοι και «καθαροί», υπάρχουν κι άλλοι που χαρακτηρίζονται αδίστακτοι, εκδικητικοί, μοχθηροί και βίαιοι… μα όλοι φέρνουν συγκίνηση στον αναγνώστη και αναζητούν τη συμπάθειά του, ακόμα και για τους εκείνους που γεννιούνται με πρόβλημα στο μυαλό τους, που τους διατάζει να κάνουν κακές πράξεις.
Πάντως το απόσταγμα είναι ότι οι κακοί τιμωρούνται από την ίδια τη ζωή -θεία δίκη- ενώ εκείνοι που εγκλημάτησαν με κίνητρο την αγάπη ή το άδικο -όσο μεγάλο κι αν είναι το έγκλημά τους- θα βρουν την πολυπόθητη δικαίωση και ηρεμία, αν όχι τη συγχώρεση.Σκέφτομαι ότι πρόκειται για μια ιστορία που άνετα γίνεται ταινία ή σίριαλ και την προτείνω στους σκηνοθέτες και σεναριογράφους που διαβάζουν τούτες τις αράδες. Το βιβλίο δε, έχει τόσο όμορφη επιμέλεια που θα το αδικούσα αν δεν αναφερόμουν.
Στην υπόθεση; Δε θέλω να το χαλάσω. Θα κρατηθώ και θα περιοριστώ σε μια φράση: μια απίθανη μεγάλη φιλία, αληθινή αγάπη και δυο αδίστακτες γυναίκες χωρίς όρια.
Τζένη Κουκίδου