Σας αρέσουν οι ρομαντικές ιστορίες; Σας αρέσουν οι ρομαντικές ηρωίδες; Σας αρέσουν τα μυστήρια; Αγαπάτε τα αισθηματικά μυθιστορήματα; Αγαπάτε τα θρίλερ; Μήπως θέλετε κάτι παραμυθένιο ή επιθυμείτε κάτι ρεαλιστικό; Όποιες κι αν είναι οι ερωτήσεις, η απάντηση βρίσκεται μέσα στο μυθιστόρημα της Ελισάβετ Δανέζη. Γιατί αυτό το βιβλίο έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά -κι ακόμα παραπάνω- όμως όλα τοποθετημένα με στυλ και χαρακτήρα, όχι άναρχα ή πλεονασματικά.
Στην υπόθεση θα γνωρίσουμε τη Μίρα. Μια νεαρή κοπέλα στο ξεκίνημα της ζωής της που αναμετριέται με τους προσωπικούς της δαίμονες έχοντας στο πλευρό της έναν φύλακα άγγελο, τον Άκη. Κι αν αυτή η περιγραφή δε λέει και πολλά, αρκεί να συμπληρώσω ότι στο «παζλ» θα συναντήσουμε ένα παλιό Αρχοντικό, έναν αινιγματικό τύπο, μια ιδιαίτερη γειτόνισσα-γερόντισσα, ακόμα και φαντάσματα…
Αλλά και η ίδια η ηρωίδα δεν είναι ένα τυπικό κορίτσι. Θα τη «δείτε» να ανήκει σε άλλη εποχή, ακολουθεί τη μόδα και το στυλ άλλης δεκαετίας, διαθέτει έναν ακαταμάχητο ρομαντισμό, μια παραμυθένια αύρα. Η ίδια θα ομολογήσει ότι ένιωθε ξένη στην ίδια την εποχή της και ότι δεν παραχωρούσε το σώμα της. Όχι, αν δεν υπήρχε συναίσθημα. Όχι, αν πρώτα δεν ποθούσε δυο λόγια, δυο μάτια, μια ανακουφιστική αγκαλιά. Τη βρήκα άκρως συμπαθητική και την αισθάνομαι σα να «ταξίδεψε» μαγικά από το παρελθόν, προσγειώθηκε εδώ και προσπαθεί να εγκλιματιστεί στα δεδομένα.
Βέβαια, μη θεωρηθεί ότι η ιστορία έχει «κολλήματα» με άλλες δεκαετίες. Το αντίθετο. Σε προτρέπει να χαρείς την εποχή σου, να αγαπήσεις το παρόν (σου), να εκτιμήσεις ό,τι σε περιβάλλει… μεταξύ άλλων και επειδή: την ομορφιά δεν την χτίζουν τα κτίρια, αλλά οι άνθρωποι που κινούνται σε αυτά.
Η ιστορία της Ελισάβετ Δανέζη έχει αποχρώσεις του ροζ, αλλά και άλλες σκοτεινές, μυστηριακές και θριλερικές… έχει ρομαντισμό αλλά και μπόλικο ρεαλισμό, αφορά σε μεγάλους κεραυνοβόλους έρωτες μα και στον σκληρό, χωρίς συναισθηματισμούς επιχειρηματικό κόσμο… έχει φαντάσματα και σκιές από το παρελθόν, μυστήριο και αγωνία, μα έχει και κοινωνικά ζητήματα.
Έχει και έναν απίθανο χαρακτήρα που μετεωρίζεται ανάμεσα στο αλάνι και τον τζέντλεμαν, γίνεται από γελοίος σοβαρός και από αδιάφορος σε από μηχανής Θεός… ένας Κύριος και πρόστυχος αλήτης μαζί, που με καταγοήτευσε.
Έχει και ένα βαλς. Ναι, αυτό του ονείρου. Γιατί το βαλς του τίτλου υπάρχει, και μάλιστα, όλη η αφήγηση δομήθηκε για να κορυφωθεί τη στιγμή που δύο άνθρωποι θα χορέψουν εκείνο το βαλς. Έναν χορό που έρχεται από μια άλλη εποχή όμως είναι πάντα επίκαιρος, διαχρονικός, κλασικός. Όπως όλες οι αξίες.
Τζένη Κουκίδου
https://www.koukidaki.gr/2019/09/vals-oneirou-danezi.html