Δεν έχω κρύψει ποτέ πως η μεγαλύτερη αγάπη μου στη λογοτεχνία είναι το ιστορικό μυθιστόρημα ή, έστω, το μυθιστόρημα με ιστορικό φόντο. Λατρεύω να «ταξιδεύω» σε περασμένες εποχές και να μαθαίνω γνωστά ή άγνωστα κομμάτια της Ιστορίας μέσα από την εκάστοτε μυθοπλασία. Είναι όμως γεγονός πως κάποιες φορές υπάρχουν μερικά βιβλία που, αν και δεν ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία, με κερδίζουν απόλυτα με την υπέροχη γραφή, την ενδιαφέρουσα πλοκή και τους άρτιους χαρακτήρες τους. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι και το υπέροχο μυθιστόρημα “Για μια σταγόνα ευτυχίας” της Βικτώριας Προβίδα, που κυκλοφορεί από τις αγαπημένες εκδόσεις Έξη. Με κέρδισε από τις πρώτες κιόλας σελίδες του με τη στρωτή, λογοτεχνική γραφή της συγγραφέως, μου κέντρισε το ενδιαφέρον με την αναπάντεχη και ασυνήθιστη υπόθεσή του, με σαγήνευσε με τις πανέμορφες περιγραφές τόπων και χαρακτήρων και με καθήλωσε με την εξέλιξη και την πορεία των ηρώων, κρατώντας με δέσμια μέχρι να γυρίσω και την τελευταία σελίδα.
Η ιστορία ξεκινάει στο γραφικό Καρπενήσι το 1944, λίγο μετά το τέλος της Κατοχής από τους Γερμανούς. Ο πόλεμος δεν έχει αφήσει κανέναν σχεδόν αλώβητο, όμως οι κάτοικοι παλεύουν να επιζήσουν με όλες τους τις δυνάμεις. Εκείνον τον Αύγουστο γεννιούνται δύο αγόρια που η μοίρα και οι αποφάσεις των γονιών τους θα τα ενώσουν με άρρηκτους δεσμούς. Το πρώτο είναι ο Φωκάς, νόθος γιος του ευκατάστατου Μανώλη και της νεαρής οικιακής βοηθού στο αρχοντικό του, της Καλλιόπης. Το δεύτερο παιδί είναι ο Γιάννης, καρπός της Ευθυμίας και του άντρα της Κώστα, που αγωνίζονται να επιβιώσουν στο φτωχικό τους. Η μοίρα και οι αποφάσεις των γονιών τους θα φέρουν κοντά τα δύο παιδιά, τα οποία θα μεγαλώσουν μαζί στο ταπεινό αλλά γεμάτο αγάπη σπιτικό της Ευθυμίας και του Κώστα. Αδέρφια κατ’ ουσία και όχι κατ’ όνομα, τα δύο αγόρια θα συνδεθούν με αδερφική αγάπη μέχρι το τέλος της ζωής τους, παρόλο που κάποια στιγμή ο πλούσιος πατέρας του Φωκά θα τον πάρει κοντά του, ώστε να του προσφέρει όλα όσα εκείνος δικαιούται.
Η ζωή προχωράει όμως και όταν ο Φωκάς κληρονομεί την περιουσία του πλούσιου πατέρα του, παίρνει κοντά του και τον «αδερφό» του, τον Γιάννη. Δεν έχει σημασία που γνωρίζει εξαρχής την αλήθεια για τον πραγματικό του γεννήτορα, ο Φωκάς πάντοτε θεωρεί ουσιαστική του οικογένεια αυτή μέσα στην οποία πέρασε τα πιο ευτυχισμένα παιδικά του χρόνια. Οι δύο νέοι άντρες είναι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους, γι’ αυτό ίσως αλληλοσυμπληρώνονται. Ο Γιάννης ντροπαλός και συνεσταλμένος, φέροντας διαρκώς πάνω του ως ανεξίτηλο σημάδι την αναπηρία που του άφησε η ασθένεια της παιδικής του ηλικίας, υποχωρεί σε όλα αφήνοντας πάντοτε τον δυναμικό, ηγετικό και σαρωτικό Φωκά να ξεχωρίζει και να παίρνει την πρωτιά. Το ίδιο πράττει και όταν οι δύο νεαροί ερωτεύονται την ίδια γυναίκα, την πανέμορφη και καλομαθημένη Κλειώ. Εκείνη αγνοεί όσα προστάζει η καρδιά της –η οποία χτυπάει πιο έντονα για τον ντροπαλό και ευαίσθητο Γιάννη– και παντρεύεται καθαρά από συμφέρον τον πλούσιο Φωκά, αφοί οι υποχρεώσεις και τα χρέη της οικογένειάς της δεν της αφήνουν περιθώρια να αποφασίσει με γνώμονα τα αισθήματά της. Από εκεί κι έπειτα, και από την πρώτη νύχτα γάμου του νέου, λαμπερού ζευγαριού, οι δύο σύζυγοι θα μετατραπούν σε ορκισμένους εχθρούς, αφού γνωρίζουν εκατέρωθεν πως εξαπατήθηκαν: ο ένας από τη γυναίκα που δέχτηκε να τον παντρευτεί παρά τη θέλησή της και η άλλη από την καρδιά της που αγνόησε και υπέκυψε στο συμφέρον. Από την άλλη ο Γιάννης, παραμένοντας πάντα πιστός στην αγάπη του για την Κλειώ, αλλά και στην αγάπη για τον αδερφό του, αποφασίζει να παντρευτεί με τη Μαίρη, ερωμένη του Φωκά.
Είκοσι ολόκληρα χρόνια αργότερα, ο Φωκάς έχει αποκτήσει δύο παιδιά με την Κλειώ, την Αριάδνη και τον Κοσμά, ενώ ο Γιάννης με τη Μαίρη απέκτησαν έναν μοναχογιό, τον Μανώλη. Η μοίρα όμως, που συχνά αρέσκεται να παίζει παιχνίδια σε βάρος των θνητών, οδηγεί τη νεαρή κόρη του Φωκά να ερωτευτεί με όλη τη δύναμη της νεανικής της ψυχής τον λάθος άνθρωπο. Από εκεί και πέρα οι εξελίξεις που πυροδοτούνται είναι καταιγιστικές και οδηγούν σε αποκαλύψεις που φέρνουν στο φως κρυμμένα μυστικά και ενοχές. Όλοι θα έρθουν αντιμέτωποι με την αλήθεια και θα αναγκαστούν να παραδεχτούν τα λάθη τους, αφήνοντας έτσι χώρο στο μέλλον για να σβήσει τα αμαρτήματα του παρελθόντος με τον δικό του ακριβοδίκαιο και λυτρωτικό τρόπο.
Η Βικτώρια Προβίδα, με το μυθιστόρημά της “Για μια σταγόνα ευτυχίας”, μας προσφέρει ένα πολύ ιδιαίτερο και συγκινητικό λογοτεχνικό έργο, με γραφή αισθαντική και καλοδουλεμένη, με καλοστημένη πλοκή γεμάτη έρωτες ανεκπλήρωτους και αγάπες δυνατές που μπορούν να ξεπερνούν κάθε εμπόδιο, με ήρωες που συμπονούμε για τα πάθη, τα μυστικά και τα αμέτρητα ανθρώπινα λάθη τους και με την ίδια τη ζωή να διεκδικεί το δικό της μερίδιο ευτυχίας και δικαιοσύνης, οδηγώντας συχνά τις καταστάσεις και τις εξελίξεις με αλάνθαστο χέρι και προσφέροντας την πολυπόθητη λύτρωση. Τα θερμά μου συγχαρητήρια στη συγγραφέα και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να το διαβάσετε, Φίλοι μου!
Κλειώ Τσαλαπάτη
Φίλοι της λογοτεχνίας filoithslogotexnias.blogspot.com