Ο έρωτας είναι μια τρέλα, η πιο υγιής τρέλα που μπορεί κανείς να ζήσει. Γιατί κρύβει στα σωθικά του απέραντη ζωή, κάθε πτυχή της: χαμόγελα, γέλια, δάκρυα, λυγμούς, την αίσθηση πως πετάς, μα και την αίσθηση πως μέσα σου κουβαλάς ένα φορτίο ασήκωτο, πως θα πέσεις, θα χαθείς στο πιο απέραντο κενό της ύπαρξής σου.
Μην σε ξεγελά, όμως, δεν είναι τόσο αθώος, αθώα τον βλέπουν μονάχα τα μάτια εκείνα που τον ανταμώνουν για πρώτη φορά, που αδημονούν να τον γνωρίσουν, που μπαίνουν στην αρένα με όλο τους το είναι, όλα τους τα νιάτα, τη φρεσκάδα και την άγνοια. Κι εκείνος σοκάρεται, δεν σοκάρει μονάχα. Υπάρχει μια μαγεία στην αύρα των ερωτευμένων ανθρώπων, άπειροι, αμύητοι, δίνουν τα πάντα για αυτό το υπέρτατο συναίσθημα. Γνωρίζουν την αγάπη, μα αυτό που καίει σαν φωτιά μέσα τους δεν είναι αγάπη. Αυτό που σαρώνει όλο τον κόσμο τους και τον στήνει ξανά από την αρχή, σε ένα άλλο επίπεδο, αμιγώς συναισθηματικό, βαθιά σαρκικό, πέρα από κάθε λογική, πρώτη φορά το ανταμώνουν.
Μπορείς να προσέξεις το βλέμμα ενός ερωτευμένου ανθρώπου; Θα το δεις να λάμπει, θα το δεις να σκοτεινιάζει. Μπορείς να καταλάβεις τον ερωτευμένο, δεν έχει ηλικία, στα μάτια του καθρεφτίζεται η ζωή, το βλέμμα του είναι ήλιος και φωτιά.
Έρωτας είναι εκείνος ο λυγμός που κάποια στιγμή θα δραπετεύσει από μέσα σου, τόσο σπαρακτικά, τόσο επώδυνα… σαν θρήνος, σαν χαμός, σαν θάνατος. Μα δεν σηματοδοτεί κανένα τέλος, ούτε και την αρχή. Σημαίνει μονάχα το πόσο ολοκληρωτικά ισοπεδωτικός είναι, πόσο κυρίαρχος και πόσο ανοχύρωτος στέκεται ο άνθρωπος απέναντί του.
Μπορείς να τον αρνηθείς, πάντα μπορείς να το κάνεις. Μέσα στη λογική τάξη της ζωής σου, εκείνης της ζωής που τόσο όμορφα ρύθμισες, τακτοποίησες και ακολουθείς τα βήματα που σου δείχνει με απόλυτη ακρίβεια. Μέσα σε εκείνη την επιβεβλημένη τάξη του εαυτού, όπου τα ακραία συναισθήματα δεν έχουν χώρο, δεν σου προσφέρουν κάτι, δεν έχεις χρόνο να ξοδέψεις για τον έρωτα. Θέλω να πω, μοχθείς για να υπάρχουν ισορροπίες, έχεις στόχους, το αποτέλεσμά τους είναι απτό, το πιάνεις, το φοράς, το επιδεικνύεις… Ο έρωτας, όμως, είναι μια τρέλα..
Εκεί συμφωνώ. Είναι μια τρέλα και ο ερωτευμένος άνθρωπος είναι ένας άνθρωπος τρελός, παράλογος, τα μάτια του αντικρίζουν έναν κόσμο διαφορετικό, έξω από τη ζωή, ή μάλλον, για να είμαστε ακριβείς, στο περιθώριο της ζωής, εκεί που γράφονται συνήθως σημαντικά πράγματα.
Ο έρωτας, γεννιέται κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, συμβαίνει δίχως να τον προσδοκάς, έρχεται ακάλεστος και σου φανερώνει το μεγαλείο του, τρυπώνει από τις χαραμάδες. Ξέρω, εσύ τίποτα καλό δεν είδες. Ξέρω, εσύ ποτέ δεν τον έζησες. Ξέρω, εσύ δεν πιστεύεις στα παραμύθια, και ας μεγάλωσες μ’ αυτά. Εκείνο που δεν ξέρεις όμως, είναι πως υπάρχουν άνθρωποι που του παραδόθηκαν, θέλησαν αυτή τη μάχη, δεν την αρνήθηκαν. Ξέρουμε όλοι, νικητής βγαίνει μονάχα αυτός. Θα έρθει, θα σε αλώσει και έπειτα θα φύγει. Αυτή είναι και η παντοδυναμία του. Η φθορά του χρόνου δεν τον αγγίζει. Ενίοτε θα παραδώσει τη σκυτάλη στην αγάπη, συνήθως, όμως, θα τελειώσει ξαφνικά, ακριβώς έτσι όπως άρχισε. Κουβαλά κάτι από την αιωνιότητα μαζί του, η νοσταλγία θα σχηματίσει είτε ένα χαμόγελο είτε ένα δάκρυ σε εκείνους που τον έζησαν.
Κάποια στιγμή θα υμνήσουμε την απώλεια στον έρωτα. Ναι, την απώλεια εκείνη που πεθαίνει κάθε μέρα και ανασταίνεται κάθε νύχτα. Μια απώλεια τόσο ζωντανή, τόσο γεμάτη. Που έρχεται με όλη της τη μεγαλοπρέπεια να σου θυμίσει το γιατί της ύπαρξής της. Κι εσύ ξέρεις, πάντα το ήξερες, πως είναι κι αυτή ένα τέχνασμα του νου που κυριεύει το συναίσθημα. Κι εγώ το ξέρω, πως μεγαλύτερη απώλεια στον έρωτα δεν είναι εκείνο το τέλος που βιώνουν οι άνθρωποι γιατί δεν τον αντέχουν, γιατί τους έχει τελειώσει, μα η απουσία της γεύσης, της όρασης, της αφής, της ακοής, κάθε αίσθησης του αγαπημένου. Εκείνης της παρατεταμένης απουσίας παρά τον έρωτα… Η γνώση, εν κατακλείδι, πως πάντα θα σου λείπουν τα αγαπημένα χείλη, η αγκαλιά, το άγγιγμα, το μοίρασμα του έρωτα. Η γνώση πως τον ζουν και οι δυο… ο αγαπημένος είναι εδώ, κι ας μην είναι. Γι’ αυτό σου λέω, ας υμνήσουμε κάθε πτυχή του έρωτα…