Πολύ καλό και με δυνατή γραφή είναι το πρώτο μυθιστόρημα της Αναστασίας Δημητροπούλου με τίτλο «Στην αγκαλιά του φθινοπώρου». Με εντυπωσιακό και δυνατό λόγο, με άπειρα καλολογικά στοιχεία, παρομοιώσεις και μεταφορές κι απίθανες εικόνες η συγγραφέας εξιστορεί μια παθιασμένη ιστορία αγάπης. Mε τον υπέροχο λόγο της διηγείται έναν έρωτα αιώνιο με πάθος, ίντριγκες, αντιζηλίες, λάθη κι ανατροπές ως την τελευταία σελίδα του. Έναν έρωτα που δίνει το έναυσμα στον αναγνώστη να αναρωτηθεί στην αληθινή αγάπη πόσα έχει τη δύναμη να συγχωρήσει και πόσα να θυσιάσει προκειμένου να κατακτήσει την ευτυχία πλάι στον άνθρωπό του. Ο Ιάσονας και η Ηρώ είναι οι κεντρικοί ήρωες της υπόθεσης που το τραυματικά οδυνηρό παρελθόν και οι κρυμμένες αλήθειες προκαλούν σκαμπανεβάσματα στον δεσμό και τον έρωτά τους. Υπέροχες και μαγευτικές οι περιγραφές των τοπίων σε Παρίσι, Ντουμπάι και των ακτών της Καραϊβικής.
Αξιόλογο βιβλίο που διδάσκει πως η αληθινή αγάπη είναι το θεμέλιο, το στήριγμα ενάντια στις πίκρες, στα βάσανα και στις αναποδιές που φέρνει η ζωή, πως «η ανάγκη ενεργοποιεί νου και καρδιά για πράξεις θάρρους, αντοχής, καρτερικότητας και επιμονής. Αυτό είναι το χρυσάφι της ζωής» , ότι μόνο η αγάπη μπορεί να διαφυλάξει όσα καπηλεύεται η μοίρα με ευχαρίστηση και πως η μοναξιά κι η εγκατάλειψη κάνουν ευάλωτους τους ανθρώπους για τυχόν σφάλματα και προδοσίες.
Και μια όμορφη ξεχωριστή παράγραφος: «Ο έρωτας είναι ένας σπόρος. Τον φυτεύεις και περιμένεις να αναπτυχθεί. Είναι εκείνοι που θα βγουν ελαττωματικοί και πρέπει αμέσως να τους ξεπαστρέψεις καθώς θα αρρωστήσει εξαιτίας τους το χώμα της καρδιάς κι οι άλλοι που θα δώσουν τα πιο σπάνια άνθη».