Η Ελισσώ μεγαλώνει ζώντας μια ψεύτικη ζωή. Όμως, πόσα ψέματα μπορούν να χωρέσουν στο σακίδιο της ζωής; Τα όνειρα της αρχίζει να στοιχειώνει η εικόνα ενός μικρού παιδιού. Και τότε ένα δάκρυ κυλούσε από τα μάτια της, μα το σκούπιζε πριν το δει κανείς, πριν το νιώσει ακόμα και η ίδια.
Μία παράνομη υιοθεσία, η εξαφάνιση ενός παιδιού και μνήμες βυθισμένες στη λήθη υφαίνουν αυτή τη συγκλονιστική ιστορία. Προδοσία, αγάπη, έρωτας και ξεριζωμός είναι το νήμα της. Και το χρώμα του νήματος κόκκινο, σαν τα μαλλιά της Ελισσώς, της κόρης που δεν αγαπήθηκε…
«Ελισσώ η ορφανή κόρη» πήρε τη θέση του στα πιο ευπώλητα βιβλία. Θα θέλατε να μας το παρουσιάσετε;
Η Ελισσώ μου είναι ένα κορίτσι που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω θύμα των καταστάσεων. Βίωσε την εγκατάλειψη, την αδιαφορία, την αμφιβολία. Τη βία στην οικογένεια… και μια ανεξήγητη συμπεριφορά από την πλευρά της μητέρα της. Συμπεριφορές που σαν μικρό παιδί δεν μπορούσε να ερμηνεύσει και πολλές φορές έριχνε όλη την ευθύνη τον εαυτό της. Υπήρχαν στιγμές που αισθανόταν πως δεν ήταν άξια να αγαπηθεί. Σ’ αυτό τον δύσκολο δρόμο, όταν δεν είχε κοντά τους θείους, τα ξαδέλφια, τη γιαγιά και τον παππού, η μόνη της παρηγοριά ήταν η Ραλού της, η κούκλα της. Έφτιαχνε φανταστικούς κόσμους που όμως της χάριζαν ελπίδα και καταφύγιο ώστε να μπορέσει να επιβιώσει μέσα στο παράλογο της ζωής της. Μέσα σ’ όλα αυτά βιώνει τον πόλεμο και την εξαφάνιση του αδελφού της. Ένα μυστήριο που πλανιέται σ’ όλη της τη ζωή. Θα βρει άραγε απαντήσεις; Θα καταφέρει να βγει αλώβητη μέσα από τις φουρτούνες που της επιφυλάσσει η ζωή; Το μοναδικό φως στα σκοτάδια της είναι τα όνειρά της…
Μετά «τα μάτια που νοστάλγησα» έρχεται «Η Ελισσώ η ορφανή κόρη» τι σας σπρώχνει να γράφετε; Ποια ανάγκη σας ικανοποιεί η γραφή;
Η συγγραφή για μένα είναι ένας δημιουργικός τρόπος αποφόρτισης. Η ανάγκη να μεταφέρω στο χαρτί σκέψεις και συναισθήματα μοιάζει να είναι μια όμορφη διέξοδος.
Από πού εμπνευστήκατε την Ελισσώ; Στο εξώφυλλο γράφετε ότι είναι αληθινή ιστορία. Ποιος σας τη διηγήθηκε;
Πρόκειται για μια ιστορία που μου εξιστόρησε μία από τις ηρωίδες μου. Η αγαπημένη μου Τάνια και κάποια συμπληρωματικά στοιχεία μου είχε δώσει η μητέρα της η Ειρήνη. Όσοι διάβασαν το βιβλίο θα έχουν ήδη γνωρίσει μέσα στις σελίδες του και τις δύο. Κρατούσα αυτή τη συγκλονιστική ιστορία στα χέρια μου για δέκα ολόκληρα χρόνια μέχρι να φτάσει η κατάλληλη στιγμή που θα την έγραφα. Ο λόγος ήταν επειδή δεν ήθελα να χαθεί αυτό το βιβλίο. Μια τέτοια ιστορία ήθελα να έχει την καλύτερη τύχη. Αυτό θα συνέβαινε μόνο όταν θα είχα καταφέρει να βρίσκομαι για τα καλά στα λογοτεχνικά δρώμενα και το κυριότερο, θα είχα πίσω μου έναν καλό εκδοτικό οίκο. Θυμάμαι πόσο πολύ είχα συγκλονιστεί όταν άκουσα για πρώτη φορά την ιστορία με την Ελισσώ και τον Κωστάκη. Προσπάθησα όλα αυτά που ένιωσα να τα μεταφέρω στους αναγνώστες. Πρώτα βέβαια με ενδιέφερε η γνώμη της Τάνιας. Μια ιστορία που αφορούσε κομμάτια από τη ζωή της και δικαιωματικά είχε τον πρώτο λόγο. Αυτά που άκουσα όταν το διάβασε δεν ήταν τίποτα μπροστά σ’ αυτά που είδα στα μάτια της. Είδα χαρά, συγκίνηση, ευγνωμοσύνη… Εκείνη τη στιγμή ένιωσα πως το βιβλίο είχε ήδη πετύχει τον σκοπό που γράφτηκε και πως η Ελισσώ μου θα έφτανε όπως μου ευχήθηκε κι η ίδια, μέχρι την άκρη του κόσμου.
Ποιον ήρωα θα θέλατε να έχετε γνωρίσει και τι θα τον ρωτούσατε;
Θα ήθελα να είχα γνωρίσει τον Κωστάκη και δεν θα τον ρωτούσα τίποτα, μόνο θα του χάριζα μια αγκαλιά…
Ένα κορίτσι που δεν αγαπήθηκε, ένα πληγωμένο παιδί. Πόσο πληγώνουμε άθελά μας τα παιδιά μας;
Αναπόφευκτα είναι στιγμές που τα πληγώνουμε. Αλλά δεν το κάνουμε συνειδητά. Όπως συμβαίνει βέβαια και το αντίθετο, αλλά όλα αυτά είναι ανθρώπινα. Υπάρχουν όμως εκείνες οι εξαιρετικές περιπτώσεις όπως αυτές με την Ελισσώ, που πληγώνουν τα παιδιά τους ανεπανόρθωτα…
Μια μάνα γίνεται να αγαπά περισσότερο ένα της παιδί και να τα διαχωρίζει;
Προσωπικά μου είναι αδιανόητο. Σε καμία περίπτωση δεν θα το έκανα αυτό. Αν όμως μια γυναίκα υποστεί καταστάσεις που την αναγκάζουν να φέρεται αλλόκοτα όπως η ιστορία της Σύλβας, τότε δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα και δεν είναι σωστό να λέμε ότι αν ήμουν στη θέση σου θα… γιατί δεν είμαστε σε τέτοια θέση και ευχή μου είναι να μην υπάρξει άλλη γυναίκα που θα χρειαστεί να παλέψει με τέτοιους δαίμονες…
«Μα έτσι χάνονται τα παιδιά; Τα παίρνει ο άνεμος;» λέει η ηρωίδα σας. Αφιερώνετε το βιβλίο σας στα εξαφανισμένα παιδιά. Ένα τεράστιο πρόβλημα, θα λυθεί κάποτε;
Μακάρι… αλλά δύσκολο… Είναι μία από τις χειρότερες μάστιγες της κοινωνίας μας.
«Η καρδιά μας είναι η πατρίδα μας» Άλλη μια φράση του βιβλίου αξιομνημόνευτη. Τι είναι για σας πατρίδα;
Πατρίδα είναι και για μένα εκεί όπου αισθανόμαστε γαλήνιοι γιατί έχουμε μαζί μας αυτούς που αγαπάμε και ξέρουμε ότι είναι καλά, ότι μπορούμε να τους προστατέψουμε με την αγάπη μας.
Ζείτε στην Κύπρο, με τι άλλο ασχολείστε εκτός από τη συγγραφή;
Εργάζομαι στο λογιστήριο μιας ασφαλιστικής εταιρείας. Παράλληλα γράφω και στην ιστοσελίδα Writer’s Gang σε δύο αντίστοιχες στήλες.
Ποιους συγγραφείς διαβάζετε;
Διαβάζω περισσότερο Έλληνες συγγραφείς και αν μένει χρόνος διαβάζω και ξένους.
Πόσο αναγκαία είναι η έκφραση των συναισθημάτων στη ζωή μας;
Αν δεν εκφράζουμε τα συναισθήματα μας θα μας πνίξουν. Είναι σωστό να τα εξωτερικεύουμε και να μην κρατάμε μέσα μας ούτε τον θυμό, ούτε τη λύπη, ούτε και τη χαρά.
Αναζητάτε παντού το φωτεινό σημείο, το θετικό τέλος ή όχι;
Θα το ήθελα πολύ να ήταν η ζωή ένα παραμύθι με όμορφο και χαρούμενο τέλος. Όμως τίποτα δεν τελειώνει όσο ζούμε, έτσι δεν είναι; Το μόνο που συμβαίνει είναι να κλείνουν κύκλοι που θα δώσουν χώρο σε άλλες καταστάσεις να μπουν στη ζωή μας. Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Τίποτα δεν είναι τυχαίο σ’ αυτή τη ζωή.
Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου
www.femalevoice.gr