Μπούμερανγκ τα όνειρα του καθενός. Με το που φύγουν από το χέρι, αιωρούνται για λίγο ή πολύ στον ουρανό, ανάλογα με τη δύναμη της θέλησης που τούς κατεβλήθη, κι αφού πραγματοποιήσουν μια στροφή 180 μοιρών, γυρίζουν με τυφλή ακρίβεια στον αφέντη τους. Και πάντα φέρνοντας μια καινούργια ζωή, έναν καινούργιο φίλο, μια καινούργια αγάπη, μια καινούργια θεώρηση των πραγμάτων.
Εξάλλου, τίποτα δε θα συμβεί εάν πρώτα δεν το ονειρευτούμε, ενώ η πιο συναρπαστική, κι η μεγαλύτερη σε διάρκεια ευτυχία που θα μπορούσε να μας τύχει, είναι να ζήσουμε τη ζωή των ονείρων μας. Μια ζωή όπου κανείς είναι υποχρεωμένος να μάθει να απολαμβάνει τα λίγα και να αντέχει τα πολλά, όπου η αγάπη δεν κοστίζει τίποτα κι αγοράζει τα πάντα, κι όπου οι δικοί σου άνθρωποι δεν είναι απαραίτητα οι συγγενείς, αλλά εκείνοι που μένουν στο πλάι σου όταν ο υπόλοιπος κόσμος απομακρύνεται.
Μια μετακόμιση γίνεται η αφορμή για την Ωρέλια να γνωρίσει την Κλειώ, τη Θάλεια και την Ερατώ, κι η αιτία να συνειδητοποιήσει πως σημασία δεν έχει να προσθέσεις χρόνια στη ζωή σου, αλλά ζωή στα χρόνια σου, και πως το να ανακατεύει κανείς κρασιά μπορεί να είναι λάθος, αλλά η παλιά κι η νέα σοφία ανακατεύονται με ένα θαυμαστό τρόπο.
Στο νέο βιβλίο της Ισμήνης Χαρίλα, «Ωρέλια – το ρόδο της αγάπης», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Έξη, κάθε χαρακτήρας που συστήνεται στον αναγνώστη, κάτι φοβάται, κάτι έχει αγαπήσει, και κάτι αναπόφευκτα έχει χάσει. Οι τρεις προαναφερθείσες ηλικιωμένες θα γνωριστούν με την Ωρέλια και θα γίνουν αχώριστες. Εκείνη, μια πληγωμένη νεαρή γυναίκα που τής έχουν λείψει όσα οι άλλοι θεωρούν αυτονόητα, θα γίνει κόρη, εγγονή και καρδιακή τους φίλη. Η παρέα, αλλά και η θαλπωρή που τής προσφέρουν, είναι αρκετές για να πείσουν τον αναγνώστη πως το νόημα της ζωής το απαντάμε πάντα μαζί με κάποιον άλλον, πως δεν υπάρχει ευημερία χωρίς πόνους και προβλήματα, όπως δεν υπάρχει και δυστυχία χωρίς ανακούφιση κι ελπίδα, και πως το να συγχωρείς σημαίνει να ξεχνάς παρά το γεγονός ότι θυμάσαι.
Την ίδια στιγμή που η Ωρέλια αντιλαμβάνεται πως οι φίλοι είναι τα μέλη μιας οικογένειας που δε μας έδωσε ο Θεός, θα συναντήσει τον Τιμόθεο. Κι αφού ο βήχας κι ο έρωτας δεν κρύβονται, πρέπει όλοι να συμφωνήσουμε στο ότι ποτέ δεν είμαστε τόσο ευάλωτοι, όσο όταν εμπιστευόμαστε κάποιον, μα περιέργως αν δεν εμπιστευθούμε δε θα γνωρίσουμε τη χαρά, τη συντροφικότητα και την αγάπη. Εκείνος, ένας κοσμογυρισμένος φωτογράφος και αρσενικό που αποφεύγει τις δεσμεύσεις, θα βρει το δάσκαλό του στα μάτια της Ωρέλιας. Το πώς θα αναποκριθεί εκείνη, έγκειται στο γεγονός ότι η ευτυχία μας εξαρτάται πάντα από την προδιάθεσή μας και όχι από τις περιστάσεις.
Την ίδια στιγμή, η Νότα κι ο Φερντινάντο είναι πλασμένοι για να ζήσουν το δικό τους παραμύθι και να μετατρέψουν το «εγώ» και το «εσύ» σε συνώνυμα. Ο Ιωακείμ από την άλλη, είναι ένας άνθρωπος από αυτούς που φοβούνται να πουν τι θέλουν, και γι’ αυτό δεν παίρνουν αυτό που θέλουν, ενώ η Τζίνα επιβεβαιώνει τον κανόνα που λέει πως το να έχεις παιδιά, δεν σε κάνει περισσότερο γονιό, από όσο το να έχεις πιάνο, σε κάνει πιανίστα.
Τι μέλλει γενέσθαι λοιπόν σε ένα μυθιστόρημα που ταξιδεύει τόσο στο χρόνο, όσο και στον κόσμο; Η σφιχτοδεμένη πλοκή, οι τρισδιάστατοι χαρακτήρες, κι η φιλοσοφική προσέγγιση της ζωής, μετατρέπουν το βιβλίο σε μια αφηγηματική μηχανή όπου ισχύουν τα εξής: όταν αγαπάς, αργά ή γρήγορα θα αγαπηθείς, εκεί όπου όλοι θεωρούν τους ανίκανους το χειρότερο είδος, έρχονται αυτοί που είναι ικανοί για όλα και τούς βάζουν τα γυαλιά κι η καλοσύνη είναι η συνεχής σύνδεση ανάμεσα στον άνθρωπο και τον κόσμο.
Η Ισμήνη Χαρίλα, με άλλα λόγια, υπογράφει μια ιστορία από αυτές που μας προσφέρουν μιαν άλλη ζωή χωρίς να χάσουμε την επαφή με τη δική μας, και μοιάζει να γνωρίζει πως το να αγαπάς και να είσαι κι ευτυχισμένος, αποτελεί το μεγαλύτερο θαύμα, ενώ όπως θα έλεγε και ο Κοέλο, στο τέλος όλα πάνε καλά. Αν δεν πάνε, σημαίνει ότι δεν έχει έρθει το τέλος.
Αναστασία Δημητροπούλου
www.writersgang.com