Αφού σας καλωσορίσω στο ΚissMyGrass, κυρία Πατλάκουτζα, θα ήθελα να μας πείτε λίγα λόγια για εσάς ώστε να σας γνωρίσουμε καλύτερα.
Μου είναι δύσκολο να μιλώ για μένα. Πάντα προτιμώ ν’ ακούω. Αλλά για χάρην της απάντησης… είμαι σύζυγος, μητέρα, γιαγιά δύο εγγονιών, δασκάλα και ναι, τα τελευταία οχτώ χρόνια γράφω. Θεωρώ πως είμαι ένας μέσος άνθρωπος, που απλά λατρεύει το σκάρωμα ιστοριών για μικρούς και μεγάλους.
Τι σας ώθησε να ασχοληθείτε με το γράψιμο και πώς οδηγηθήκατε στη συγγραφή;
Η συγγραφή ήταν μια επιθυμία μυστική, κάτι που ήθελα να κάνω από τη στιγμή που διάβασα το πρώτο μου βιβλίο. Στη μύηση της ανάγνωσης λογοτεχνικών βιβλίων αποφασιστικός παράγοντας στάθηκε ο κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερος ξάδερφος μου. Η συνέχεια είχε να κάνει με συγκυρίες της ζωής, κατά τις οποίες η σκέψη και το χέρι επανερχόταν στη γραφή. Τελικά, το καλοκαίρι του 2012 το πήρα απόφαση πως θα έγραφα ένα βιβλίο. Κι από τότε, νιώθω ευλογημένη, που η έμπνευση και η πένα έγιναν συνοδοιπόροι της καθημερινότητάς μου.
To βιβλίο σας «Μερτζανή, το δάκρυ της Θράκης» φάνηκε στο μυαλό μου τρομακτικά επίκαιρο, λόγω της θεματολογίας του. Για ποιους λόγους θα προτρέπατε τον αναγνώστη να το διαβάσει;
Η Μερτζανή, η γιαγιά μου, είχε να κάνει με τα πρόσωπα της αληθινής ζωής, τα σκαμπανεβάσματα και τις δοκιμασίες που όλοι οι άνθρωποι βιώνουμε. Κυρίως όμως έχει να κάνει με τη δύναμη και το πείσμα να βγούμε νικητές, ακόμα κι όταν έχουμε να παλέψουμε με τον θάνατο. Το να χάνεις τα πάντα και να ξεκινάς από την αρχή ξανά και ξανά στο παρόν μας μοιάζει ακατόρθωτο. «Να πιάνεις τη ζωή από τα μαλλιά και να μη δέχεσαι την ήττα ως απάντηση», ήταν η ορμήνια της, η ακριβή παρακαταθήκη της προς εμένα, την εγγονή της, αλλά και προς όλους τους ανθρώπους που την υποτίμησαν ή τη θαύμασαν.
Κατάγεστε από την Ανατολική Θράκη, μια περιοχή που ήταν ελληνική αλλά με την ανταλλαγή των πληθυσμών πέρασε στους Τούρκους και πιθανόν μέλη της οικογένειάς σας αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν και να γίνουν πρόσφυγες.
Πώς διαχειριστήκαμε τις μνήμες ή τις αφηγήσεις δικών σας ανθρώπων που έζησαν τον ξεριζωμό, όταν έπρεπε να τις ενσωματώσετε στην πλοκή του μυθιστορήματος;
Οι μνήμες μου από τις αφηγήσεις της γιαγιάς μου ήταν ένα κομμάτι πολύ προσωπικό κι αγαπημένο. Καθώς ξεδίπλωνα το κουβάρι της ζωής τους το δάκρυ γίνηκε ο μόνιμος θαμώνας στις ώρες της γραφής. Ήταν ένα δάκρυ λυτρωτικό, ένα χάδι από την εγγονή στην ταλαιπωρημένη ψυχή της γιαγιάς, που με αυτό τον τρόπο γύρευε ανάπαυση.
Mερτζανή. Μια γυναίκα που παρά τις τρομακτικές δυσκολίες που συνάντησε στη ζωή της, δεν το έβαλε κάτω στιγμή. Με πείσμα, θέληση και αισιοδοξία κοιτούσε πάντα μπροστά. Σκιαγραφόντας τη, περάσατε τα μηνύματα που θέλατε στον αναγνώστη;
Δεν υπάρχει άνθρωπος, που στη ζωή του, να μη συνάντησε μικρές ή μεγάλες δυσκολίες. Το ισχυρότερο μήνυμα είναι ποτέ, μα ποτέ, να μην παραιτούμαστε από τη ζωή. Και πως «ακόμα κι αν οι άνθρωποι σε ξεχάσουν, να μη σε ξεχάσει ο Θεός», αυτή ήταν η φράση και η πίστη που την έκανε να συνεχίζει να παλεύει.
«Το μερτικό των αγγέλων», το δεύτερο βιβλίο σας για ποιους λόγους θα το προτείνατε στο αναγνωστικό κοινό;
«Το μερτικό των αγγέλων» είναι ένα βιβλίο εξερεύνησης της ανθρώπινης ψυχής μέσα από την οπτική ενός άντρα, του πατέρα μου. Ήταν ο δικός μου φόρος τιμής σε έναν άνθρωπο που μου δίδαξε την αξιοπρέπεια, την ταπεινότητα και την επιθυμία να διεκδικώ τα όνειρά μου. Πάντοτε με ρωτούσε: «Μπορείς να το κάνεις; Αν αυτό που θέλεις δεν κάνει κακό σε κάποιον άλλο, τότε κάντο!»
Kωνσταντής. Δύσκολη η ζωή του με φουρτούνες αλλά και με μπουνάτσες, με δυσκολίες και απανεμιές. Τελικά καταφέρνει να χαληναγωγήσει τα πάθη του, τη ζει τη ζωή του όπως θέλει;
Ο Κωνσταντής ποτέ του δεν ήθελε να πληγώσει άλλον άνθρωπο και ειδικά όσους αγαπούσε πολύ. Όμως μέσα του ζούσε ένα ανήσυχο θεριό: ήθελε να γευτεί τη ζωή, να τη χορτάσει, ν’ αφήσει το ίχνος του πάνω στη γη. Έκανε λάθη και πλήρωσε το τίμημά τους. Αλλά δεν μετάνιωσε για όσα έπαθε. Αν μπορούσε να δώσει κι άλλα, θα έδινε… Αυτό μπόρεσε να το κάνει, όταν κατάφερε να μάθει ποιος είναι και τι είναι αυτό που πραγματικά θέλει από τη ζωή. Και ήταν η αγάπη.
To μερτικό του καθενός μας στη χαρά και στην ευτυχία μπορούμε να το κουμαντάρουμε ή ορισμένα πράγματα είναι προδιαγεγραμμένα από τη Μοίρα;
Τη μοίρα την ορίζουν οι άνθρωποι με τα θέλω και τις επιλογές τους. Ταπεινή μου άποψη. Σίγουρα θα συναντήσουμε εμπόδια, τείχη, χαστούκια. Πώς θ’ αντιδράσουμε εμείς; Με γκρίνιες και μιζέριες ή με ένα μεγάλο χαμόγελο; Ο ήλιος πάντα ξημερώνει την επόμενη μέρα.
Γράφετε κάποιο καινούριο μυθιστόρημα αυτό τον καιρό; Μπορείτε να μας μιλήσετε λίγο για αυτό.
Ολοκλήρωσα ένα βιβλίο, το οποίο αυτή τη στιγμή βρίσκεται στα χέρια του εκδοτικού. Τρεις γυναίκες θα ταξιδέψουν τον αναγνώστη σε ένα επώδυνο χθες. Θα δοκιμαστούν, θα πονέσουν, θα τα καταφέρουν; Η συνέχεια στις σελίδες του βιβλίου…
Είστε δασκάλα. Τα παιδιά καταφεύγουν στην ανάγνωση βιβλίων; Πώς βιώνουν αυτή την τόσο δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζουμε αυτό τον καιρό;
Τα παιδιά νιώθουν ανασφάλεια για τον αόρατο εχθρό. Νιώθουν λύπη για την ξεγνοιασιά που έχουν χάσει. Αλλά στηρίζουν τον αγώνα των γονιών τους. Η τεχνολογία είναι μια διέξοδος επικοινωνίας και σίγουρα το βιβλίο είναι το ισχυρότερο μέσο απόδρασης από την καθημερινότητα. Ήταν από ανέκαθεν και θα συνεχίσει να είναι…
Κλείστε την κουβέντα μας με τον δικό σας τρόπο. Με ένα μότο σας ή ένα μήνυμα προς όσους σας διαβάζουν.
Ο τρόπος σκέψης και οι σκέψεις του κάθε ανθρώπου καθορίζουν τα όρια των δυνατοτήτων του. Σύμμαχος της σκέψης του είναι το βιβλίο και η ψυχή του ανθρώπου.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς για τη φιλοξενία των λόγων και των σκέψεών μου στo site του Kiss my grass. Εύχομαι ολόψυχα δύναμη και δημιουργικότητα στο έργο σας!!
Έλια Κουρή
Kiss my grass