Η συγγραφέας των μυθιστορημάτων “Αν ήσουν εδώ” και ‘Το μυστικό της κόκκινης βροχής” επανέρχεται με το νέο της βιβλίο Δίχως ένα αντίο, που επίσης κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Έξη.
Σε αυτό θα γνωρίσουμε δύο γυναίκες, τη Στέλλα και την Αλέκα, και μαζί τους θα γνωρίσουμε όλα τα είδη της βίας που μπορεί να ασκήσει ένας άνθρωπος σε έναν άλλο. Κι αν όχι όλα, σίγουρα τα περισσότερα. Οι ηρωίδες αυτές, μέσα από διαφορετικούς δρόμους, βιώνουν μια σειρά εμπειριών ενδοοικογενειακής βίας που αφορά τόσο σε λεκτική βία όσο και σε σωματική και ψυχολογική. Η κακοποίησή τους σε σώμα και ψυχή προκαλεί μελανιές στο πρώτο και αγκάθια στη δεύτερη, μα δεν είναι οι μόνες πληγές. Ο πόνος και ο φόβος που εδραιώνονται μέσα τους και μετά η κατάθλιψη, τα αδιέξοδα, η απελπισία…
Γνωστές ιστορίες, θα πείτε. Τραγικά επίκαιρες δυστυχώς, θα προσθέσω. Και δεν είναι μόνο τα παραπάνω. Οι γυναίκες αυτές, μόνες και απροστάτευτες στα χέρια ενός κακοποιητή, βιώνουν ακόμα και κοινωνικό στιγματισμό, απομόνωση, μπούλινγκ· γεγονός που δείχνει πόσο μακριά βρίσκεται η κοινωνία από αυτό που θα αποκαλούσαμε ιδανικό και πρέπον. Επίσης, δείχνει πως, πολλές φορές, ο κακοποιητής δεν είναι μόνο ένας κι αυτό, αν θέλετε, είναι το μέγιστο όφελος που μπορεί να πάρει ένας φιλαναγνώστης διαβάζοντας μια τέτοια μυθοπλασία.
Οι φουλ δραματικές ιστορίες των δύο γυναικών σε γεμίζουν θυμό πολυεπίπεδα, απόδειξη πως η Γωγώ Ψαχούλια καταφέρνει να συμπαρασύρει τον αναγνώστη της. Θυμώνεις για τις αδικίες, για τον πόνο τους, συμπάσχεις και παράλληλα θυμώνεις και με τον κάθε πολίτη γύρω σου, τις κοινωνικές δομές όπως τις έχουμε οργανώσει και λειτουργούμε.
Μετά την εναρκτήρια εισαγωγή, που μας γεμίζει υπονοούμενα και τραβά το ενδιαφέρον, ξεδιπλώνεται σιγά σιγά η ιστορία καθεμιάς τους μέχρι που θα ενωθούν οι γραμμές του βίου τους. Οι δυο τους θα συναντηθούν και θα αποκτήσουν όλα εκείνα που τους έλειπαν ως τότε: αγκαλιά, συμπαράσταση, κατανόηση, στήριγμα… Κι όπως είναι αναμενόμενο, όταν ο άνθρωπος έχει ένα στήριγμα βρίσκει και τη δύναμη. Κι άμα ο άνθρωπος βρει τη δύναμή του τότε ή θα τον φοβηθείς ή θα τον θαυμάσεις, λέει στο οπισθόφυλλο, τότε το θύμα γίνεται θηρίο, θα σας πω εγώ και το αφήνω εδώ ώστε να απολαύσετε την ιστόρηση χωρίς περαιτέρω στοιχεία και εν λευκώ.
Τι σόι αγάπη ήταν αυτή, που πονούσε τόσο;
Η ζωή είναι ένα δώρο ενώ […] Δεύτερη ζωή δεν έχει.
Πάντως, από το σημείο συνάντησης των δυο τους και μετά δύο είναι τα τινά: πρώτα απ’ όλα δεν υπάρχει επιστροφή και δεύτερον ξεκινά η αγωνία για την έκβαση των σχεδίων τους αλλά και οι αποκαλύψεις!
Τι με πυροδότησε σε αυτό το βιβλίο; Το ότι σε βάζει σε μία κατάσταση όπου κάποιοι θύτες είναι πολύ λάθος και κακοί ενώ κάποιοι άλλοι –δεδομένων των συνθηκών– είναι δίκαιοι και χρίζουν υπεράσπισης, δηλαδή καλοί. Επίσης, το ότι υπάρχουν θύτες εκεί έξω που ανοίγουν όλα τα αρνητικά συναισθήματα αλλά υπάρχουν κι εκείνοι που ξεκλειδώνουν τα θετικά. Επίσης, με κέρδισε που η κυκλική του αφήγηση ολοκληρώθηκε στο ίδιο σημείο από όπου ξεκίνησε και που, παρά τα δράματα που εξελίσσονται στις σελίδες, το μυθιστόρημα προάγει την αγάπη, την οικογένεια και τη φιλία. Γιατί, να το ξέρετε, και στην πραγματικότητα –όχι μόνο στα παραμύθια– το καλό νικάει.
Τζένη Κουκίδου