”Υπάρχουν γυναίκες που πίσω από τις κλειστές πόρτες βυθίζονται στη σιωπή.”
Το ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας δεν είναι κάτι που εμφανίστηκε, όλως τυχαίως, τώρα και ούτε μοιάζει σαν να βρεθήκαμε μπροστά σε μία σπουδαία ανακάλυψη όπως αυτή της πυρίτιδας! Δυστυχώς, είναι ένα αγκάθι των κοινωνιών, απαρχής του κόσμου, που δηλώνει σθεναρά την παρουσία του κι ενώ όλοι/ες μιλάμε γι’αυτό προσπαθώντας να βρούμε λύσεις για την εξάλειψή του, αυτό φαντάζει όλο και να αντριεύει και να δυναμώνει, απλώνοντας τα πλοκάμια του σε όλο και περισσότερες οικογένειες, που είτε ζουν σε πόλεις, είτε σε κλειστές κοινωνίες της επαρχίας. Με αυτό, λοιπόν, κατά νου, η συγγραφέας Γωγώ Ψαχούλια, υπογράφει το νέο της κοινωνικό μυθιστόρημα, με τίτλο ”Δίχως ένα αντίο”, το οποίο κυκλοφόρησε προσφάτως από τις εκδόσεις Έξη.
”Είναι δύσκολο, όμως πρέπει να βρεις τη δύναμη να πεις «φτάνει». Μη φοβηθείς να φωνάξεις δυνατά «δεν πάει άλλο». Μην περιμένεις να χάσεις τα πάντα για να αρχίσεις να ζεις ξανά.”
Το έχω ξαναπεί και θα το λέω ότι τα λόγια είναι εύκολα, μα οι πράξεις δύσκολες. Πόσες και πόσες φορές δεν λέμε με στόμφο σε ανθρώπους που βιώνουν τόσο επώδυνες και ψυχοφθόρες καταστάσεις να σηκωθούν να φύγουν και να αφήσουν πίσω οτιδήποτε τους/τις πληγώνει και να μην γυρίσουν ξανά; Ναι, αντιλαμβάνομαι πώς το κάνουμε με καλή πρόθεση και νοιάξιμο, αλλά δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας, ότι υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες που δεν βοηθούν αυτούς τους ανθρώπους να δραπετεύσουν (εντός κι εκτός εισαγωγικών) από τόσο αρρωστημένες καταστάσεις. Και κυρίως, αν δεν έχεις βρεθεί εμπλεκόμενος/η σε ανάλογη κατάσταση/θέση, όσο και να έχεις καλλιεργήσει την ενσυναίσθησή σου, δεν είναι πάντα εφικτό να μπορείς να κατανοήσεις κάποια πράγματα…
”Μπορεί να συμφιλιώθηκε με τη μοναξιά της ψυχής της, αλλά ποτέ με τον θάνατο των ονείρων της.”
Ναι, κάποιες φορές, ηθελημένα ή μη, μπορεί να συμφιλιωνόμαστε με το κενό και την μοναξιά της ψυχής μας, αλλά φαντάζει αδύνατο να εγκαταλείψουμε τα όνειρά μας και να αποδεχθούμε ότι ποτέ δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν. Είναι λες και χάνεται μία για πάντα ένα κομμάτι του εαυτού μας, το οποίο δεν γίνεται να ανακτήσουμε…
”Στέλλα. Θύμα ενός καταπιεστικού και βάναυσου πατέρα, είδε σαν σανίδα σωτηρίας τον γάμο. Στο πρόσωπο του Γιάννη νόμιζε πως βρήκε κάποιον που μπορούσε να εμπιστευτεί και μαζί του άρχισε να ονειρεύεται ξανά. Όμως, ο φόβος έκανε ξανά την εμφάνισή του, πιο βίαιος αυτή τη φορά, και εκείνη υποταγμένη φυλάκιζε καθημερινά τις επιθυμίες και τα θέλω της. Αλέκα. Μία τραγική απώλεια ανέτρεψε τη μέχρι τότε ευτυχισμένη της ζωή, ώσπου στον δρόμο της βρέθηκε ο Ρωμανός, ένας γοητευτικός και επιτυχημένος άντρας. Όλα φάνταζαν ιδανικά και η Αλέκα ζούσε αυτό που όλες οι κοπέλες ονειρεύονται. Μέχρι που ήρθε η πραγματικότητα να ανατρέψει τα πάντα. Μια πραγματικότητα πνιγμένη στον πόνο. Η μοίρα θα ενώσει τις ζωές των δύο άγνωστων μέχρι στιγμής γυναικών και μαζί θα πασχίσουν να ξεφύγουν από ό,τι τις πληγώνει, πριν χάσουν τα πάντα. Γιατί, όταν ο άνθρωπος φτάνει στα όριά του, τότε ή θα τον φοβηθείς ή θα τον θαυμάσεις.” (Περίληψη οπισθοφύλλου)
Δε χρειάζονται ειδικές γνώσεις για να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι ένα ζήτημα εξαιρετικά απαιτητικό ως προς τη διαχείρισή του μέσα στα πλαίσια της ένταξής του σε ένα μυθοπλαστικό πλαίσιο, όπως είναι ένα λογοτεχνικό έργο. Αφήστε που πολλές φορές μία μερίδα συγγραφέων δείχνουν τάσεις καπήλευσης τέτοιων ζητημάτων, απλώς και μόνο για να τραβήξουν το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού και να έχουν να λαμβάνουν από τις πωλήσεις των βιβλίων τους. Μα να που η συγγραφέας δεν έχει καμία τέτοια πρόθεση και το κάνει σαφές από την αρχή, κιόλας, της ανάγνωσης του βιβλίου της. Με σεβασμό, προσοχή, κατανόηση και έναν λόγο στρωτό, κατανοητό και καλά δομημένο, μας προσφέρει μία αληθοφανή ιστορία από εκείνες που μπορεί να βιώσει ο καθένας και η καθεμία από εμάς. Μία ιστορία που πονά, μα δεν αφήνει περιθώρια στην ελπίδα να σβήσει…
Βαθειά κι έντονα συναισθήματα, εις βάθος σκιαγράφηση χαρακτήρων των προσώπων που θα δράσουν μέσα στην υπόθεση, ρεαλιστική απεικόνιση της κοινωνίας και των όσων συμβαίνουν μέσα σε αυτήν είναι μερικά από τα αρκετά θετικά στοιχεία του βιβλίου. Ένα βιβλίο στο οποίο αφιέρωσα δύο μέρες και πλημμύρισε το μυαλό μου από σκέψεις και προβληματισμούς, μα και μία ανάγκη να σταθώ πιο σθεναρά στο πλευρό αυτών των ανθρώπων και να πάρω κουράγιο, δύναμη και πίστη από εκείνους/ες.
Κυριακή Γανίτη