Η Γωγώ Ψαχούλια, δημιούργησε δυο γυναικείες φιγούρες, τις προίκισε με βάσανα, πόνο και άγχη και με την πένα της έφτιαξε ένα μυθιστόρημα που δεν μπορείς να αφήσεις από τα χέρια σου. Ο λόγος για τη Στέλλα και την Αλέκα. Δυο γυναίκες άγνωστες στην αρχή μεταξύ τους που η μοίρα θα υφάνει τις ιστορίες τους παράλληλα και όταν εκείνη αποφασίσει, θα τις ενώσει με τρόπο περίτεχνο και μοναδικό.
…πολλές φορές το λάθος πράγμα είναι τελικά το σωστό…
Η Στέλλα ζει με τους γονείς της Ευάγγελο και Θεανώ. Ο Ευάγγελος είναι στρατιωτικός, αυστηρός, χειριστικός που χωρίς ιδιαίτερη αφορμή, χτυπά τη Στέλλα άγρια και απαξιωτικά. Η Θεανώ δεν έχει το σθένος να υψώσει το ανάστημά της έναντι του ανδρός της, παρά μονάχα πονά και σιωπαίνει με δάκρυα στα ματιά. Η Στέλλα από την άλλη, είναι δυναμική, δύσκολα τιθασεύεται και παρά το ξύλο που καραδοκεί, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να ζήσει όπως ζουν τα νέα κορίτσια της εποχής.
Μένουν στη γειτονιά του Παπάγου, έχει μια αδερφική φίλη τη Λαμπρινή και ονειρεύεται κρυφά να γίνει τραγουδίστρια. Η συνέχεια για τη Στέλλα περιλαμβάνει τη γνωριμία της με τον Γιάννη, ένα βραβείο σε διαγωνισμό χορού, τον θάνατο της γιαγιάς της, ένα νεκρό άσπρο περιστέρι που προμηνύει κακούς οιωνούς, την αδύναμη καρδιά της Τασούλας αλλά και την περίεργη αλλαγή στη συμπεριφορά του άντρα της, που τη βάζει σε σκέψεις.
Θα εκνευριστούμε με μια πτώση από τις… σκάλες, με τις άτσαλες ψαλιδιές στα μακριά μαλλιά της, με τον μισθό που δίνεται σε λάθος χέρια και θα αναθαρρήσουμε πλάι στο κλουβί του Αυτοκράτορα.
…όταν πέφτεις πρέπει να βρίσκεις το κουράγιο να σηκώνεσαι…
Σειρά έχει η Αλέκα. Ζει μια όμορφη και φιλήσυχη ζωή πλάι στην μητέρα Πολυξένη και τον πατέρα Νικολή, έχει έναν αδερφό με εγκεφαλική παράλυση τον Γρηγόρη που υπεραγαπάει και θέλει διακαώς να σπουδάσει. Οι συγκυρίες δεν είναι ευνοϊκές και η ζωή της θα αλλάξει άρδην. Θα μετακομίσουν στην Αθήνα, θα γνωρίσει τον επίμονο και πλούσιο Ρωμανό που δηλώνει πολύ ερωτευμένος μαζί της και μπροστά της θα ανοίξει μια πύλη που εύκολα θα μπορούσε να είναι παρόμοια με εκείνη της κόλασης…
…υπάρχουν άνθρωποι που είναι σαν τα φάρμακα. Τους κοιτάζεις, τους μιλάς, τους αγγίζεις και γίνεσαι καλά…
Η συνέχεια προμηνύεται καταιγιστική. Η κοκκινομάλλα Λίτσα που ξεμυαλίζει τους άντρες, ο παπάς Διαμαντής που αποδείχτηκε σκάρτος, μια επίσκεψη στο αστυνομικό τμήμα χωρίς αποτέλεσμα, ένα γαμήλιο ταξίδι στο Παρίσι, ένα πακέτο γράμματα που γίνονται στάχτη, οι φιλανθρωπικές εκδηλώσεις που δίνουν πνοή πρόσκαιρης ελευθερίας, η δημοσίευση μιας άκρως περίεργης αγγελίας και ένα ραντεβού για δύο άγνωστες γυναίκες στου Μπακάκου, αβίαστα συγκινούν τον αναγνώστη, τον φορτίζουν και τον κρατούν δέσμιο για τη συνέχεια της ιστορίας.
Φόβος. Κατάθλιψη. Καταπίεση. Προσβολές. Απαγορεύσεις. Απαιτήσεις. Καταπάτηση ελευθερίας. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ότι όλα τα παραπάνω συνάδουν σε ενδοοικογενειακή βία. Μια βία που βίωσαν οι δυο γυναίκες της ιστορίας μας, φτάνοντας στα όρια τους.
Ο τρυφερός και δίκαιος Διονύσης, ο μικρός και ζωηρός Πέτρος, ένας καρκίνος σε προχωρημένο στάδιο, ένας φάκελος με ψευδά εν μέρει αποδεικτικά στοιχεία, ένα κουτί πάστες, η νυχτερινή ενούρηση, ένα γράμμα μιας φοβισμένης μάνας, δυο ζωές που ταιριάζουν σε πολλά σημεία, αλλά και ένα όπλο που καίει τα χέρια και προξενεί τρόμο, δεν αφήνουν κανέναν ασυγκίνητο.
Ένας σατανικός, σαδιστής και σατράπης άντρας που διατηρεί γκαρσονιέρα για τις εξωσυζυγικές του σχέσεις, η νεοφώτιστη Κατερίνα, ο Ρίτσαρντ που μαθαίνει ελληνικά, ένα τερτίπι της μοίρας και το ίδρυμα «ΒΗΜΑ ΖΩΗΣ» θα κλείσουν την αυλαία κάπου μακριά από την Ελλάδα.
Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση που μου κίνησε το ενδιαφέρον για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο της Γωγώς Ψαχούλια, ένα σύντομο βιογραφικό της οποίας θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, επέλεξα την παρακάτω:
…από πότε η λογική δίνει εντολές στον έρωτα; Από πότε ο έρωτας υπακούει στη λογική;…
Άλλη μια ιστορία ενδοοικογενειακής βίας με ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Άντρες που σηκώνουν το χέρι τους, δεν είναι για μια φορά. Γυναίκες που σιωπαίνουν δεν πρόκειται να τους σταματήσουν. Η Στέλλα και η Αλέκα, γύρισαν σελίδα όταν πια έφτασαν στα όρια τους.
Θα μπορούσαν στο μεσοδιάστημα να είχαν χάσει τη ζωή τους. Ευτυχώς έζησαν, φέροντας όμως σημάδια τόσο στο σώμα όσο και στην ψυχή τους. Κλείδωσαν στην καρδιά τους την αγάπη και πέταξαν το κλειδί. Μπούχτισαν από τον αντρικό εγωισμό, πόνεσαν από νταήδες, έκαναν λάθη και τα πλήρωσαν.
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ. Η ζωή μας χαρίζεται μια φορά. Ας μην χάσουμε την ευκαιρία να ζήσουμε όπως μας αξίζει!
Γωγώ Ψαχούλια: Άραγε ποιον ενδιαφέρει το ότι γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, το ότι είμαι παντρεμένη και έχω τρία παιδιά; Τι σημασία έχουν οι σπουδές μου στο μάρκετινγκ, στην πληροφορική και στη συμβουλευτική; Ακόμα, τι και αν υπήρξα στέλεχος βιομηχανίας, αν βραβεύτηκα σε διαγωνισμό διηγήματος, αν αρθρογραφούσα σε περιοδικά, αν είχα συμμετάσχει στη συγγραφή τηλεοπτικών σεναρίων και αν έκανα κι ένα πέρασμα απ’ τη δισκογραφία;
Σημασία έχει πως γράφω με την καρδιά μου, με την ψυχή μου, με την αγάπη μου για τους ανθρώπους και όχι με τις γνώσεις μου. Λατρεύω να σμιλεύω χαρακτήρες, να τους καθοδηγώ, να περπατώ στα χνάρια τους. Να νιώθω τα συναισθήματά τους, να χάνομαι στις περιπέτειές τους. Να παρασέρνω τους αναγνώστες μου σ’ αυτά τα μοναδικά, απολαυστικά, γεμάτα ανατροπές ταξίδια.
Κατερίνα Σιδέρη
Η Κατερίνα Σιδέρη γράφει για το βιβλίο “Δίχως ένα αντίο” – Γωγώ Ψαχούλια – Vivlio-Life.gr