”Την ώρα που ο ήλιος δύει, είναι η στιγμή που παίρνουν ζωή τα όνειρά μου.”
Σας αρέσει να ταιριάζετε ήχους, μυρωδιές καί βιβλία με κάθε εποχή του χρόνου; Εγώ ναι!
Ξεκινώντας, λοιπόν, δυναμικά την παρουσία του ο Μάιος καί καθώς φτάνει η άνοιξη στο απόγειό της, θέλησα να ”χαθώ” μέσα στις σελίδες ενός μυθιστορήματος που θα μιλάει για τον έρωτα… Ήταν μία πολύ συνειδητή απόφαση και τί καλύτερο απ΄το πρώτο βιβλίο μίας ανερχόμενης δημιουργού; Διάβασα και σας μιλώ για το μυθιστόρημα της συγγραφέως Εύης Αγγέλη, με τίτλο ”Αέναη αγάπη”, που κυκλοφόρησε πρόσφατα απ’τις εκδόσεις Έξη.
Μεγαλώνοντας αισθάνομαι πως άλλες φορές κάποιες απόψεις μου μοιάζουν να ”αμβλύνονται” κι άλλες να γίνονται ακόμη πιο απόλυτες, ίσως καί δηκτικές. Αυτό πολλές φορές μεταφέρεται και στα βιβλία που επιλέγω να διαβάσω και κατ΄επέκταση και στα όσα εκείνα διαπραγματεύονται μέσα στις υποθέσεις τους. Πιο συγκεκριμένα, όσον αφορά το ζήτημα του έρωτα, έχω συγκεκριμένες ”απαιτήσεις” γύρω απ’τον τρόπο που το διαχειρίζονται οι εκάστοτε δημιουργοί. Δεν θέλω να διαβάσω κάτι σαχλό κι ανούσιο. Πόσω μάλλον ιστορίες ”κονσέρβες” -όπως συχνά πλέον αποκαλούνται αυτά τα χιλιοειπωμένα κλισέ- μα ιστορίες που έχουν κάτι να πουν και να μου δώσουν…
“Πόσο εύθραυστα είναι όλα στη ζωή; Πόσο εύκολο είναι να αγνοήσεις τη μάχη της ψυχής σου και να συνεχίσεις να ζεις;”
Η συγγραφέας Εύη Αγγέλη καί το βιβλίο της ”Αέναη αγάπη” τολμώ να πω πως ήταν μία ευχάριστη έκπληξη στην αναγνωστική μου καθημερινότητα. Αρχικά, το βιβλίο της ήρθε και ”ακούμπησε” πολύ αρμονικά πάνω στην ψυχική μου διάθεση των τελευταίων ημερών με τρόπο που -για να είμαι ειλικρινής- δεν το περίμενα. Έπειτα, συνδυάζει το θέμα του έρωτα και των ανθρωπίνων σχέσεων μέσα σε ένα ρεαλιστικό κοινωνικό πλαίσιο με τις όποιες υπερβολές χρειάζονται ένεκα της μυθοπλασίας, διατηρώντας σαφή και διακριτά τα όρια αναμεταξύ τους. Κι αυτό συμβαίνει χάρη στον τρόπο με τον οποίο ”γεννά” με τη φαντασία της τα πρόσωπα της ιστορίας, τις καταστάσεις που θα βιώσουν, όπως και τα συναισθήματα που θα νιώσουμε μαζί με εκείνους/ες κατά την διάρκεια της ανάγνωσης.
”Η Εύα μεγαλωμένη ανέμελα στη γραφική Ναύπακτο, παλεύει για την ευτυχία περιτριγυρισμένη από πρόσωπα που πότε της την προσφέρουν απλόχερα και πότε της τη στερούν απρόσμενα. Η ανατροπή της σχέσης της με τον Μάνο και ο κλονισμός της υγείας της γίνονται η αφορμή για ένα νέο ξεκίνημα στη μαγευτική Λευκάδα. Με γνωρίζεις πριν ακόμη γεννηθώ, έφερες στο δρόμο μου τόσες δοκιμασίες, πόνεσα, αγάπησα, πληγώθηκα και στάθηκα όρθια χωρίς να περιμένω τίποτα απ’ τη ζωή μου. Μία γυναίκα που έζησε τον έρωτα αλλά και την προδοσία, όταν όλα έμοιαζαν να καταρρέουν. Μια ψυχή που πάλλεται ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν. Ένας έρωτας που ήρθε στο δρόμο της για να ανατρέψει τα πάντα…” (Περίληψη οπισθοφύλλου)
Με δεδομένο πως μιλάμε για ένα πρωτόλειο δείγμα γραφής, προσέγγισα το παρόν βιβλίο με μία επιείκεια. Ναι, σε ένα γενικότερο πλαίσιο το βιβλίο είναι αρκετά καλό. Πιο συγκεκριμένα, ο λόγος της συγγραφέως είναι οικείος καί άμεσος. Δεν εκβιάζει το συναίσθημα και προσπαθεί -όπως προανέφερα παραπάνω- να είναι πειστική μέσω της αληθοφάνειας της πλοκής καί των προσώπων του κειμένου. Βέβαια, κατά την άποψή μου, υπήρχαν κάποια σημεία που μπορούν να λάβουν βελτίωση, εφόσον η συγγραφέας θα δείξει τον ίδιο ζήλο και εξέλιξη σε επόμενο έργο της. Σχετικά με τα σημεία που δεν με ”κάλυψαν” τόσο, έχω να πω πως αν και δεν με ενοχλεί να υπάρχει μία αφήγηση σε παρόν καί παρελθόν, θεωρώ πως υπήρξαν στιγμές που αυτή η χρονική ανακολουθία κατά την διάρκεια της εξέλιξης της ιστορίας, πως θα μπορούσε να μπερδέψει κάποιον/α που διάβαζε το βιβλίο,όπως και η έλλειψη παραπάνω διαλόγων.
Εν κατακλείδι, εμένα το βιβλίο μου άφησε αρκετά καλές εντυπώσεις και μελλοντικά θα ήθελα να διαβάσω κι επόμενα έργα της συγγραφέως. Έχει μία αρκετά καλή συγγραφική βάση και μία οπτική των πραγμάτων που ταιριάζει με την δική μου. Αναζητήστε, λοιπόν, κι εσείς την ”Αέναη αγάπη”.
Καλή ανάγνωση!
Κυριακή Γανίτη