Άραγε, είναι ποτέ αρκετή μόνο η αγάπη; Μπορεί η αγάπη να θεωρηθεί ως ύβρις που θα πρέπει να τιμωρηθεί; Η αγάπη με ποιον τρόπο μπορεί να επηρεάσει την σκέψη καί να ορίσει, ή, να ταυτιστεί με τις πράξεις ενός ανθρώπου; Σε αυτά και μερικά ακόμα ερωτήματα θα κληθούν να δώσουν απαντήσεις τα πρόσωπα της ιστορίας του παρόντος αισθηματικού μυθιστορήματος, που υπογράφει η συγγραφέας Βάσω Γαλάνη, το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Έξη.
«Όταν σε πρωτοείδα, τα μάτια σου μου θύμισαν αυτό το μέρος, αυτήν ακριβώς την ώρα. Είναι σαν να έχει πάρει κάποιος ένα κομμάτι χρυσό, να το έχει λιώσει και να το έχει σκορπίσει στη σκοτεινή θάλασσα. Ίδιο με το χρυσάφι που κουβαλούν πάντα τα κατάμαυρα μάτια σου και λάμπουν τόσο υπέροχα!»
Καλώς, ή, κακώς, η ζωή δεν είναι ένα παραμύθι με ευτυχισμένο, πάντα, τέλος… Και εμείς δεν είμαστε πρωταγωνιστές/πρωταγωνίστριες μέσα σε αυτό. Μα, αν το καλοσκεφτούμε, θα παρατηρήσουμε πως και για τα πρόσωπα των παραμυθιών δεν είναι όλα εύκολα και ιδανικά -όσο μπορεί να φαντάζουν- μέχρι να οδηγηθούμε στον επίλογο της ιστορίας τους. Θα περάσουν από χίλια δυο εμπόδια. Εμπόδια που δεν θα τους τα βάλει, απαραιτήτως, η ίδια η ζωή στον δρόμο τους, αλλά και οι άνθρωποι που θα συναντήσουν… Παρ’ όλ’ αυτά, εξακολουθούμε να ζηλεύουμε αυτά τα πρόσωπα για την κατά τ’ άλλα καλή τους τύχη και πολλές φορές να τα συγκρίνουμε με την δική μας ”ατυχία”… Μα πόσο ανούσιο είναι όλο αυτό; Εκείνοι/ες είναι αποκυήματα της φαντασίας του/της εκάστοτε συγγραφέα/εως, ενώ εμείς άνθρωποι με σάρκα και οστά, ψυχή και συναισθήματα. Κι αυτό θα πρέπει να είναι αρκετό για να σκεφτούμε πως εμείς, όντως, μπορούμε να προσπαθήσουμε -ίσως και να καταφέρουμε- να ζήσουμε όσα ποθούμε…
”Το φως δύο ματιών που κουβαλάνε πόνο, το κρασί που ενώνει δύο ανθρώπους με διαφορετικές διαδρομές, το μεθύσι που προκαλεί η συνάντησή τους είναι τα χρώματα που ζωγραφίζουν μια ιστορία γεμάτη ανατροπές, αβεβαιότητα και μεγάλες αλήθειες…”
‘‘Μοναχά γιατί σ’ αγάπησα”… και στα αυτιά μου ακούγεται ως την αφορμή για όσα θα συμβούν κατά την διάρκεια της εξιστόρησης των γεγονότων. ”Μοναχά γιατί σ’ αγάπησα”… μα η αγάπη δεν δικαιολογεί ακραίες πράξεις καί συμπεριφορές. Η αγάπη είναι ένα ύψιστο, ανιδιοτελές και βαθύ συναίσθημα, που διαφέρει από τον ατίθασο, ζηλιάρη, κτητικό, σφοδρότατο και εγωιστή έρωτα που θέλει την αποκλειστικότητα στην κατοχή του αντικειμένου του πόθου του…
Η συγγραφέας, λοιπόν, μας παρουσιάζει μία αληθοφανή ιστορία από εκείνες που (απ)ευχόμαστε να βρεθούμε ως βασικοί/ες πρωταγωνιστές/στριες. Μα να που η ζωή έχει άλλα σχέδια από τα δικά μας και αρέσκεται να μας φέρνει αντιμέτωπους/ες με διλήμματα που μας οδηγούν στα άκρα, με όχι τα επιθυμητά πάντα αποτελέσματα… Έτσι, και τα πρόσωπα του βιβλίου θα διαβούν αυτό το μονοπάτι και θα μας δείξουν πως η αγάπη και ο έρωτας και ο τρόπος, που μπορεί να τον βιώνουμε μέσα στο μυαλό και την ψυχή μας, δύναται να βγάλει προς τα έξω την κάλλιστη, ή, την χείριστη πλευρά του εαυτού μας. Είτε ο έρωτας θολώνει την λογική μας, είτε η αγάπη αφήνει στην άκρη τους όποιους εγωισμούς αποδεικνύοντας την ανωτερότητά της.
Ξέρετε, τί έχω εκτιμήσει περισσότερο το τελευταίο διάστημα στα βιβλία που διαβάζω, το οποίο βρήκα και στο παρόν μυθιστόρημα; Την απλότητα στην γραφή των συγγραφέων, δίχως να μιλάμε για ανούσια, ή, κακογραμμένα βιβλία. Αντιθέτως, με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο γίνονται πιο ευνόητα τα όσα επιθυμούν οι συγγραφείς να μεταδώσουν σε εμάς μέσα από τις υποθέσεις των έργων τους, μα διαβάζονται και πιο ευχάριστα τα κείμενα, δίνοντάς μας την ευκαιρία να εστιάσουμε ακόμη παραπάνω στην ουσία τους και να μην γοητευόμαστε μόνο από την ευγλωττία του/της εκάστοτε δημιουργού, ή, τις πομπώδεις λέξεις και εκφράσεις.
Εν κατακλείδι, το βιβλίο ”Μοναχά γιατί σ’ αγάπησα” είναι ένας ύμνος στην αγάπη και την ανυπέρβλητη δύναμή της, που στο τέλος καταφέρνει και βγαίνει νικήτρια, παρά τα όποια εμπόδια και δυσκολίες που θα βρει μπροστά της… Εάν σας αρέσουν τα αισθηματικά μυθιστορήματα, το παρόν αποτελεί μία αρκετά καλή πρόταση.
Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.
Κυριακή Γανίτη
ΜΟΝΑΧΑ ΓΙΑΤΙ Σ’ ΑΓΑΠΗΣΑ (vivliovamon.blogspot.com)