Ευαίσθητο, ανθρώπινο και καλογραμμένο είναι το βιβλίο της Μαρίας Πέττα με τίτλο «Τα μάτια που νοστάλγησα».
Δυο δίδυμες αδερφές η Χλόη και η Έρη με μελαγχολικά παιδικά χρόνια λόγω γεγονότων που λύπησαν την οικογένειά τους θα βρεθούν ξανά αντιμέτωπες μεγαλώνοντας με τον ίδιο εφιάλτη.
Ο όρκος σιωπής της μιας στην άλλη, αγάπες καταδικασμένες να ναυαγήσουν, κρυμμένες αλήθειες πλέκουν μια συναρπαστική υπόθεση που διαβάζεται απνευστί.
Το άδικο που κάποιοι ζουν από τα μικρά τους χρόνια, η μη συμπαράσταση των δικών τους ανθρώπων και τα φαινόμενα που πολλές φορές απατούν θα στείλουν την Έρη στο χειρότερο τέλμα. Θα περάσει άγριες καταστάσεις, φοβερά και τραγικά περιστατικά που θα σημαδέψουν τη ζωή της για πάντα, άλλες φορές γονατίζοντας από τα ασήκωτα βάρη κι άλλες ενθαρρυμένη από κάποια πρόσωπα που την αγαπούν, την εμπιστεύονται και παίζουν καθοριστικό ρόλο στην όλη υπόθεση.
Ένα βιβλίο που αφιερώνει η συγγραφέας σε όσους αναγνώστες βίωσαν τον πόνο και το άδικο, που στερήθηκαν κάθε δικαίωμα να ονειρεύονται, έρμαια της αδυσώπητης μοίρας. Η συμπεριφορά της Μαρίνας και άλλων μπροστά στο συμφέρον, γινόταν καχύποπτη, ύπουλη, χαιρέκακη και εχθρική , σκεπάζοντας το δίκιο και την αλήθεια και σπέρνοντας κακίες , κακοήθειες , ζήλεια, φθόνο, ανταγωνισμό και την εκδίκηση της ανωτερότητας.
Ο ρόλος της Διαμάντως παρόλο το άδικο που και η ίδια βίωσε έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πλοκή του βιβλίου με ανατροπές και αλήθειες. Η συγκινητική στάση του Γέροντα Συμεών και η αγάπη της Ευφροσύνης συγκλονίζουν και βοηθούν την Έρη να έχει μια καλή εξέλιξη στη ζωή της.και να αποδοθεί η δικαιοσύνη και να λυτρωθεί η ηρωίδα από κάθε βάσανο. Περιγραφές και διάλογοι ουσιαστικοί που δίνουν έντονη ροή στην πλοκή. Και μια αισιόδοξη παράγραφος: « θα σε ταξιδέψω πίσω από το ουράνιο τόξο, εκεί που αρχίζουν τα όνειρα.
Εκεί που τα όνειρα ζωντανεύουν και χρωματίζονται με τα πιο όμορφα χρώματα. Εκεί που η ελπίδα σου ψιθυρίζει όμορφα και γλυκά λόγια, λόγια γεμάτα ελπίδα, λόγια που σε κάνουν να ονειρεύεσαι για τη ζωή. Ναι, θα σε πάω πίσω από το ουράνιο τόξο , ακριβώς εκεί, που ξέχασα κάποτε πως είναι να ζεις»!
Βασιλική Μολφέση
cretablog.gr